Туристичките места беа испразнети од летните гужви и имаа свој посебен шарм.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Само Томо седеше на фотелјата која беше испразнета со заминувањето на матичарот.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Но, просторот беше испразнет, како за боравена идеја висната на жица, која штотуку не го испуштила разглобениот телефон чија контура се исцртуваше.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Обесен за стапалата, додека скалпелот му минуваше преку грлото, а уште еден низ градите; неговиот труп в час беше испразнет од утробата и поставен на маса под улицата, во скриената келија.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)