Од утро до доцна попладне собите интензивно беа користени во интервали од по половина или по еден час, во зависност од потребата на гостите, и тие секогаш беа пристојно средувани, благодарение на вредните собарки Кристина и Мери. Корисниците доаѓаа главно по појадокот.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Потребни се само неколку минути откако гостите, посетителите на градината, ќе го завршат својот оброк, па чиниите, со сиот прибор за јадење, остатоците од храната, трошките, да ги снема како да се избришани со волшебно стапче.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Овие најмногубројните, кои не беа ни со едните, ни со другите или поточно: кои беа користени и газени и од едните и од другите.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
На долниот кат имало директен пристап кон собите, преку долги централни ходници што водат од едниот до другиот крај на куќата (иако дотогаш ходниците беа користени во Англија, нивното уредување во Колсилската куќа е нешто ново).
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
- Зборот курва што беше користен речиси како епитет го разбраа сите, но она крвава за сите остана енигма.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)