бев (гл.) - мртов (прид.)

Но не со претсмртна хистерија, туку со небески нијанси; во тоа цивкаво пеење, се чинеше како да има нешто баховско.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вадим стана да погледне во што е работата, но кога пријде, татко му веќе беше мртов. Насекаде завладеа тишина.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Вратите затворени, козите прибрани, децата растат низ нивните соништа.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Доаѓаат со бајраци и со труби и преповторуваат: сите ние веќе по трипати бевме мртви...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Кога таа го прашуваше својот љубен или некого друг (ако нејзиниот љубен веќе беше мртов) дали ја видел, тој воопшто не ја беше видел.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
А кај строшеното црешово топче тонеше во крв војводата Питу Гули. Тој беше мртов!...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Освен тоа, таа беше мртва.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сега ја замислуваше Рози мртва и не беше потрсен од тоа што таа беше мртва или од фактот дека тој бил причина за нејзината смрт.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа беше мртва, освен последниот чин на умирањето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се сеќавав на она што го бев сонувала; во мојот сон Зигмунд беше мртов.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Многу сум сам,” рече. „Иако ‘сам’ не е вистинскиот збор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го познав веднаш дека е Младичот и се замешав во симнувањето, но тој веќе беше мртов.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
За иронијата да биде поголема, и дечкото на постерот кој требаше да го претставува задолжениот но среќен граѓанин од неодамна беше мртов.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Живеев. А, бев мртва! И, повторно, никој не знаеше.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Богдан беше мртов а одмаздата не беше таква како што беше ветена со клетва. - Еј, брате, слаботија си ти.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Мрднувам со рацете, се пофаќам. Да бев мртов, сигурно не ќе можев ништо да помрднам. И ќе смрдев, ко отепан гавран.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кога навечер шеташе по пустите улици, ги броеше светилките и тоа беше сè, или си ја гледаше својата сенка, го слушаше тупотот на своите чекори, се задржуваше пред парковите, вилите и ги гледаше чемпресите, затворени во себе и молчаливи, каков што беше и тој, чемпресите помрачни и од самата ноќ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се чинеше дека страда, но во него болката беше мртва.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Богдан беше мртов, а одмаздата не беше таква како што беше ветена со клетва.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Беа мртви ладни во хотелската соба во Лос Ангелес. Рекоа дека мораат да размислат.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Улиците беа празни. Европа беше мртов музеј.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Домот беше мртов, одвај дишеше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Винстон беше во брак - или барем беше оженет; веројатно е сѐ уште оженет, зашто колку што знаеше жена му не беше мртва.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Чувството на излажаност, не само во Борко, на кого му се имав целосно оддадено сѐ до тие денови во Долнец, дури и кога беше мртов, туку и во себе, во својата неспособност во годините да се расонам и да ја сфатам мојата имобилност, ме притискаше и ми ја одземаше онаа сигурност што мислев дека ја поседувам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
На Онкологија беше мртва тишина.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Дури сега стануваме свесни дека еден од нас ( може и двајца) веќе ќе беше мртов!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Поднаредникот беше мртов а тој остана сам, далеку од својот опустен дом, остана сам, загубен и разнишан, бессилен да ја совлада својата болка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Митруш беше мртов, другите синови беа мртви, куќата беше мртва - повеќе или помалку, сѐ беше мртво.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Човекот беше мртов, но не и синеастот, бидејќи неговите филмови, реализирани со големо внимание, со посебна страст, но крајно скриена, со помош на техничките вештини, Margina #21 [1995] | okno.mk 17 со емотивност, нема да престанат да кружат, распрснати по целиот свет, натпреварувајќи се со новите продукции, спротивставувајќи му се на забот на времето, проверувајќи ги зборовите на Жан Кокто упатени кон Пруст: „Неговото дело продолжи да живее како часовниците на зглобовите од рацете на мртвите војници”.  Алфред Хичкок е роден на 13 август 1899-та година во Лондон, Англија.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Нели, дури ни името не му го спомнуваше? Како да беше мртов. Или загинат во Војната.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А сепак, каков-таков, човекот ѝ бил домаќин и маж".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Да се родев пред сто години, сега ќе бев мртов и ќе имав живеано среќен живот.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Но дел од нив одамна беше мртов.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ова мора да ѝ го кажал подоцна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се возеа во автобусот на турнејата. Имаа снимено албум и компанијата им беше дала помошник, возач, и автобус.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Беше мртов пијан, и тоа го спаси,“ ѝ објасни Далтон.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мајка ми и татко ми фино си отидоа, а јас не можев затоа што бев мртва болна, згора на сè ме оставија сама дома.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Како и да е го пратив да си престојува во хотел, зашто моите надежи за таа врска беа мртви и закопани.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)