Не сум сигурен со каква цел но иследникот повеќепати побара да ги повторам имињата на децата што ме исмејувале. (Се разбира сега веќе не стоеше кај прозорецот туку повторно се беше вратил кај бирото и сите имиња што ќе ги спомнев грижливо ги запишуваше).
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Беше студено, Бојан чувствуваше дека веќе треба да се прибере внатре, но мислата да се затвори толку рано му беше непријатна.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Беше малку збунет, како да му беа непријатни двајцата полицајци зад него, нивните пушки, нивната црна готовност. „Рембрант“, погледна кон ѕидот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Нормално, многу малку се зборуваше додека семејството Адам појадуваше на масата, јадеа во тишина што никогаш не беше непријатна.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Веќе со години беа qубовници и во тепачките беа непријатни.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
-На сите други учесници, мислам пред сѐ на моите врсници што ме исмејуваа, она што се случуваше веројатно им наликувало на скеч или на хумореска во која, за жал, јас бев исмејуваниот.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
- Настанот беше непријатен само за мене - реков.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)