Столовите беа неудобни како во ресторан за брза исхрана – со таа разлика што овде услугата беше очајна.
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)
Беше очајна ако на сестра ми или мене ни тргнеше нешто наопаку и страдаше заради тоа. Едноставно, беше таква.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
И пак никаков одговор. Беше очајна и беспомошна.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Таа тажно се усмеваше, знаеше: сѐ е свршено. Раните ѝ заздравуваа, но таа беше очајна.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Толку успешно ќе се доближев до атеизмот (со примеса на сатанизам) да не беше очајната и немоќна неспособност за нешто повеќе од само сложена, убиствена ТЕОРИЈА.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Тој, кутриот, откако ги преброја парите, откако пресмета во главата со очите превртени нагоре, толку беше очаен што изгледаше како смрзнат.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)