бев (гл.) - како (прил.)

Трајанка беше како трамболина, отскочна даска на животот од која далеку се достигнува.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Таа беше како травертин, онаа тврда материја која беше настанала од талогот од варовните топли извори, па уште од најстаро време служел за одличен градежен материјал, од кој е изѕидана црквата Свети Петар во Рим.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Воените и полициските патроли беа проретчени, но не беа како првиот ден.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На времето, ние ја однесовме Мила дури и кај Чанга. Беше како наша коза.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Калето за нас, новите жители на градот, беше како чардак на небо, гордост на градот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сѐ беше како некогаш, подготвено за патување по брановите на времето, по страниците на отворените книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
На почетокот од бракот сѐ беше како што треба.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Бевме како добро уигран тим кој на дрогерашките терени не може да падне „даун“.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Меѓу цвеќето таа беше како голема пеперуда и јас можев да ѝ ги кажам само овие зборови: - Колку ти е убав букетот, мила...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Го подгреа здрвениот качамак во тавата, скрши поголемо парче сирење и по пет минути тавата беше како измиена.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тој беше вистински гракач, а начинот на кој се шанташе околу куќата, беше како вистински кловн.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Зборовите на човекот беа како камења фрлени по него.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Луција имаше право: јас сум можел уште тогаш да ја обезбедам својата иднина, со едно просто потпишување на текст што друг ми го составил; требаше само да станам дел од едно колективно, врвно јас – и сѐ ќе беше како треба. Вака, меѓутоа, јас бев на полпат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Низ книгите ги откривавме и нејзините сликари, Карпачо и Белини, Џорџоне и Лото, Тицијан и Веронезе, Тинторето и Тиеполо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Овој пат бакнежот за неа беше како пупка која на усните ѝ расцвета во ружа – во ливчињата на тој бакнеж таа ја сети свежината на капките роса и богатството на кадифеноцрвената боја.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
За волја на вистината, она што повеќе ја загрижуваше од расказите беше како низ нив се отелотворува нивниот автор, самата таа.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Почнаа еден за друг да се точкаат тие матни зимни денови, во кои снежинките продолжуваа постојано да поигруваат пред неговиот прозорец, сменувани од ноќите, чијашто темничина беше како на најдлабокото дно на овој свет.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А светлината, што ги усвити металните венчиња во електричните ламби, нанижани по таванот над целата просторија беше како некој мек, животен флуид, што ја одделуваше само таа просторија од сиот оној празноок, изгубен свет на сета дивина околу пиланата, позлатувајќи ја, благородена и одбрана меѓу сиот тој див простор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се прекина една ноќ, беше како нешто само по себе да истече и да скапче и тие знаеја дека сите огромни ќиури од бел, зелен и црн мермер и сите други камчишта и бигорите, сите тажни анѓели и сите камени венци, какви што може да ги има само на едни заборавени гробишта и само во Грција, што дотогаш беа ги престојале мирни меѓу тие маслини сите поминати векови, сега се собрани на средината, здробени, и дека тука веќе немаше што да се прави.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И така, редум пред мене, секоја нова приказна беше како сјајна и чудесно шарена, нова крцкава бонбона, која те предизвикува да ја пробаш за да ѝ го почувствуваш единствениот вкус, кој е секогаш толку различен, но и така сличен по некој состав и по мајсторлак познат само на создателот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Го спичкавме Лондон влегувајќи од такси во бар, па во такси до една случка па друга па трета па до гаражата за на крај да го кренеме во воздух Essex Road во три сабајле.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Спиењето беше како повремени возења со тобоган низ вртложни калеидоскопски предели.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Пред тоа сѐ беше како и што треба да биде во еден обичен зимски ден со сиво небо, полна мешина обесена над густите дабови, бессилни да го стресат од себе жолтиот покрив на восочните лисја.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не беа како некогаш убаво поредени цвеќињата, лисјето, тревата, јасминовите стебла, лимоните, како во неговата виорна младост кога започна да работи во југословенската амбасада.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во бродот беа присутни сите Титови обележја, освен него: неговата биста, неговата работна соба, неговиот свет од долгите пловидби, плочките на кои беа испишани имињата на славните посетители, покрај државниците и имињата на Елизабет Тејлор, Ричард Бартон, Софија Лорен и други...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во тоа подоцна се уверив кога се вратив од мисијата во земјата која ја претставував, во Југославија, за конечно да го поднесам својот палестински извештај на некој начин раздолжувајќи се, барем официјално со палестинското прашање.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имав впечаток дека вниманието кон Арафат и Палестина не беше како некогаш.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во бродот Галеб се одржуваше Југославија во мало како во подвижен музеј, како објект во пловидба, со елитни кадети, избраници од сите народи и народности на Југославија кои на своето копно ги насетуваа првите тектонски поместувања на големата конструкција, а на морето беа како птиците албатроси со раширени крилја, принцеви на сините морски ширини.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Уште еднаш отидовме во касарната, а мене умот ми се вртеше, не можев да одам како што треба.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас многу убаво пеев, гласот ми беше како ѕвонец и каде да работев, мојот глас се слушаше насекаде.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таму во мене гледаа друга Милка, лицето ми беше како восок.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
А кога беше дете сѐ на моја страна беше, ми помагаше, од пет годинки ја оставав да ги чува другите деца, беше како мајка, зашто јас морав да го следам дедо ти, постојано одевме на игранки и матинеа во домот на ЈНА, а редовно мене ми се восхитуваа и на убавината и на умот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
ПРВАТА ЖЕНА: Оваа, мајка ти, е многу лоша станата, постојано нешто ме боцка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но сепак беше страшно: или, уште поточно, беше како вкусување на смртта, како да е малку помалку жив.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тоа беше како да се обидува да направи потег на шаховска табла кога е веќе матиран.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тие беа како мравката, која може да ги види малите предмети, но не и големите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да ја прегрнеш неа, беше како да прегрнуваш дрвена кукла.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Пијалокот беше како азотна киселина и, што е уште полошо, при голтањето човек имаше чувство како да добива удар со гумен пендрек по задниот дел од главата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаш јас бев како вулкан. Силата избиваше длабоко од мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Бев како зајдена. Смртта на близок не се чини стварна.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Секој ден е... - Знам, докторе, дека секој ден е голем и скапоцен, особено кога треба да се напушти овој свет, но врвејќи го животот во неизвесност - сите денови ми беа како последни...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
ВЕРА: Ние седевме со тебе во мракот во бавчата, од небото паѓаа ѕвезди, а ние двете бевме во бели фустани, како привиденија, и одразот на белата грмушка во леата беше како привидение, и ти, ти ми кажуваше дека не можеш повеќе, дека Лења те исцедува: ете вака.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тоа беше како никогаш светнато од сите страни. Врз масичката видов вазиче со каранфили од Мајкината градина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Трчаше старата Депа која беше како бабица во селото, де во една куќа, де во друга, де кај една жена, де кај друга, им помагаше да им се смират болките, да се породат полесно.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Чекаше. Во нејзините очи пливаа златни искри. И таа беше како и првата, како и многу Марии на светот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А чунот не беше како другите. Бил граден со дикат и знаење.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Дозволуваше Трајче да му се качува, да игра со него, да трча по ливадите и беа како најарни другари.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
А јас не ја испуштав од погледот Јана. Следев како ја заобиколува мермерната плоча што ја нагрдуваше позлатен натпис и како си го штити лицето од поткршените багремови гранки што веројатно ќе му бидат единствената сенка на мртвиот поет во летните горештини.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Непомирливата Катерина! Беше како пузата во мангалот на дедо ми, преполна со скриени жарчиња!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога учителот ќе го најдеше со тие книги, му ги земаше од рацете и му велеше: „Фрли ги тие книги, и јас кога бев како тебе ги читав нив и си го мамев умот, им верував сѐ...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се свртев да ги погледнам клацкалките, да видам и нив да не ги смениле и навистина, сите беа сменети освен најмалата на која и така можеше сѐ уште да се седне.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не беше како некои стари даски по други лулашки: оваа беше заоблена на страните, нова и чиста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Времето беше како џам, а воздухот крцкав.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ја отвори прво вратата в лево, но таа просторија изгледаше како остава во која беа како нафрлани ноќвите, синијата, некои канчиња, буриња, котли...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
За среќа брзо изреагирав. Се спуштив на задното седиште легнувајќи. Криењето беше како на филм.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Прекрасни петнаесет дена! Дома како дома: свој кревет, своја соба, сѐ на свое место, не попусто се вели, секаде е убаво, ама како дома- никаде. Најубаво е дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не беа како обични наставници што те водат на летување, туку како другари, повозрасни другари кои знаат што сакаат децата и знаат како тоа да им го овозможат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ти обично уста не затвораш, а тогаш целата беше како загубена. Што ти стана?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Тоа е третата важна работа за која сакав да те видам – прифати Лета.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)