бил (гл.) - ние (зам.)

Доблест на машката геј-култура е да ги бележи, а потоа и да им се опира на облиците на општественото раслојување што и понатаму го структурираат нашиов свет, но кои современите либерални општества редовно ги одрекуваат, а кои цел еден рој современи лицемерија и божемни чедности – вклучително и популарните, сентиментални видови на феминизмот – по правило се трудат да ги заташкаат. ‌Ако машката геј-култура нѐ учи (биле ние геј или не) да се смееме на ситуации што се ужасни или трагични, тоа е затоа што се стреми да одржи тензија меѓу егалитарната етика и хиерархиската естетика.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да им речат: Ете вакви луѓе сме биле ние, ете таков човек треба да бидеш и ти.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа е, сепак, убаво нешто што секогаш ќе сакаш да го погледнеш, ако не од овие причини, тогаш заради децата, кои многу сакаат да си ги гледаат своите родители како во улога на Кен и Барби правеле свадба, и во чудо да прашуваат: „А, каде сме биле ние тогаш, мамо, и зошто нè нема нас?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тие ни велеа дека сме биле ние христијани, а ние тврдевме: А бре брате, христијани сме, ами што сме!
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но, неразумно е да се очекува машката геј-култура да го разглоби доминантниот општествен и симболички систем на кој таа му е само бистар и верен одраз.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)