Ваквото неразбирање за последната етапа на Ворхоловата уметност беше уште еднаш подржана и со изложбата во МОМА каде на многу површен начин беа третирани и преставени неговите последни дела како примероци од разните “фази” на Ворхол: еден Roschach, еден Reversal, неколку од Oxidations, еден Self Portrait, една Last Supper итн.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Не постои музеј на Џорџа О’Киф, не постои музеј на Џексон Полок, не постои музеј на Џаспер Џонс. (...)Денес типичното мислење на уметничкиот свет за Ворхол е како за сликар со брилијантен почеток кој уметнички (креативно) умрел некаде во годината кога Валери Соланис се обиде да го убие 1968-та и кој заврши како високо комерцијален уметник, продуцирајќи било што за секој кој бил спремен да ја плати цената; а да, и како за некој кој направил неколку важни филма.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Сепак, оваа нова институција е вистински предизвик.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Максим се согласи тој, Тодор Кусев да им биде на битолчани и прилепчани претставител, бил спремен и пари да даде, но само едно нешто барал од претставителот: да настојува на Собирот во Македонија да се постават тукашни владици, македонски, наши; Зашто рекол, не ги бркаме грчките владици за да дојдат други, од јабана.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)