Нејзиното тропање исплашило двајца Евреи што биле близу и тие, мислејќи дека пукаат бомби, прснале да бегаат низ градот ширејќи ја неточната вест.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
На неколку чекори од неистинатиот Јане Крстин друг, Пеце Дановски, удрил со крваво чело во камен и останал неподвижен; бил до тој миг незабележлив, малостав, помирен со сѐ што се случувало и што ќе се случува низ векови; сега сите што биле близу до него виделе дека само со тапите прсти минува по земјата - умира и сепак бара потпир да се исправи, да го побара убиецот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Му се чинеше дека ако некогаш бил близу, тогаш сега е најблизу до оној последен збор што го бараше за да си го објасни светот, но и тој миг се изгуби пред да се појави, така што ни трагата не можеше да му се задржи во погледот. 10.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Им одговорил истрел - пак кон нив, неодредено, во месото на сите.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)