ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Во историјата на овие краишта не се паметеше поголемо разбирање меѓу луѓето и животните: никогаш луѓето од овој град не биле толку блиски меѓу себе.

Никогаш за толку кратко време големите разлики на овие луѓе не биле толку брзо збришани, претворени во заедничко верување.

Но оваа варијанта не била толку многу разработена, зашто имало други, поуверливи.

Раскажуваше со денови... за Ермитаж... За Бородинската битка... За Руските војници и кои биле толку многу автентични што им се чинело дека ќе им прозборат...

Сакала да студира медицина, но биле толку сиромашни, бидејќи само вујко ми Вангел работел и ги издржувал сите, па тоа било невозможно.

Ако не е Рајна, сигурно Келн не би бил толку убав, толку романтичен каков што е со оваа река.

Островот или наследените односи, воспитанието на почит и разбирање меѓу поединците во секоја верска заедница, што се негуваат од генерација во генерација, се тие што се чуваат како пламенот на домашното кандило, како реликвија, како највисока светија, како стара, наследена икона во домашниот иконостас, како свитокот со цитат од Тора поставен на влезот од секој дом од некоја поранешна генерација закинтски Евреи?

Со доаѓањето и на Сефардите бројот на еврејските жители бил толку доминантен што дури се појавил предлог овој град да се преименува во Самарија.

На Закинтос, се сеќава Карер на толкувањето на татко му, тие односи отсекогаш биле толку блиски што зад ѕидовите на еврејското маало живееле не само јудејски, туку и православни грчки семејства.

Повремено била толку жестоко воинствена, што морале да ја сместуваат во затворено одделение за немирни болни.

4. кога се враќав од јапонија не можев а да не кршнам малку од истокот понаисток а понаисток се вика кјото како што поназапад се вика токио понаисток некако е потопло во просторот на насмевката понаисток резниња тишина се лулеат на небото а и сонцето е некако поинакво наутро весело од изгревање напладне клапнато бара сенка за отпочин од толку многу изгревања и од толку многу запнувања на златниот и на сребрениот храм во кјото секогаш да им се позајми повеќе блесок да не би да се луѓосаат и да подгрбават да зарѓават а да бидат уште живи како што им се случува на мнозина кои и не забележуваат дека одамна им се скинале пантолоните на времето во кои се навреле којзнае кога којзнае како и којзнае зошто пред храмовите на кјото дурлат води отежнати од историски искушенија дурли во водите без омекнувач меката душа на градот во водите пред храмовите во кјото птиците парадно се огледуваат па потем не може да се изнагракаат од среќа отшто во воденото огледало биле толку лични прелични во водите прд храмовите на кјото има и многу меурчиња од последниот здив на исчезнатите има и меурчиња од празни зборови има и удавени тешки зборови и не се знае какви тешки метали од зовриените води пред храмовите на кјото се прави најубав јапонски чај од јасмин на пример кој се срка додека на телевизија врват најновите вести а на врв вести ново биро за изгубени работи и едночудо ослепени од толку зјапање во иднината на дното на вестите празнина како на дното на зеленото шише од изглоканата вода макаршто вестите на телевизија секаде се есапат како канти за полевање на заблудите кога се враќав од јапонија многу ќе згрешев ако не кршнев малку од исток понаисток и ако не се поздравев со калиграфите кои приклаваат секој колку што може во ќуповите во кои се варди душата на градот тие приклавај други отклавај тие зелен спокој другите црн неспокој и едните и другите петпари не даваат кога се разминуваат со рикшаџиите како со жива теглечка сила за кои веќе нема сенки под искастрените гранки на старите дрва а не им е ни предодредено да се пробијат до првите редови од каде што најубаво се гледа најубавата кабуки танчерка понекогаш на рикшаџиите им потекуваат од очи глазирани зрна ориз веќе наизуст ги научија говорите на сите политички и еколошки митинзи и ним како и на говорантите отшто се толку дотерани како за на кадро никој не им верува колку мака си теглат за вечер да каснат едно обично ќофте и да отсонуваат една голема топка сладолед од ванила.

Но, пред воопшто да започнеме да ја објаснуваме таа чудна синтагма, ќе појдеме малку наназад во нашата анализа и ќе се вратиме во времето кога Хундертвасер не бил толку познат како архитект, туку пред сè како сликар.

Сум влечел такви кои биле толку смешни, што немале веќе ни форма, ни облик ни вкус...

Едни мои пријатели кои редовно практицираа бајачки мисионери слушнале за него дека бил многу подобар од кецот и дека бил толку способен што разговарал дури и со Господ.

Снежните наноси биле толку длабоки што ги затрупале клисурите и тогаш планините ги изгубиле своите вообичаени форми.

Никогаш порано не бил толку пријателски настроен кон неа.

Но гневот во мене растеше, и некое чудно чувство дека сум употребен ме опседна: ме опседна чувство дека не било толку тешко да се дојде до Луција, дека таа ова истото го правела под маската на недопирливата Луција, и јас решив да се одмаздам на најглупавиот можен начин, на начин на кој може да се одмазди само млад маж кој не преспал со жена; во моментот кога требаше да бидам во Луција, јас ѝ го ускратив тоа задоволство; таа мижеше и чекаше, но ништо не се случуваше.

Но, од друга страна, со тоа што ми заповедаше да тргнам со неа, таа покажуваше бесна немоќ, и тоа беше симпатично. (Боже, можно ли е да сум бил толку незрел и глупав за да не сфатам што сакаше Луција да каже со тоа, и дека бараше да бидам со неа на еден општествено дозволен начин, како другар од партијата; зарем бев толку глупав да не сфатам дека тоа беше единствената форма под која можевме тогаш да бидеме заедно, тогаш кога партиската свест беше посилна и од свеста за физиолошките потреби?) За да ја развеселам, реков дека ќе потпишам.

АНЃЕЛЕ: Што бил толку години отиден бездруго ќе донесе.

Промените во Милеровото општество и во околностите на неговиот сексуален и емотивен живот биле толку пресвртни, што она што стрчи како бизарно и што плаче за објаснување не се дречливите контрасти со минатото, туку истрајните континуитети – упорните моќ и привлечност на светот на чувството што го познавал пред воопшто да можел да ја претпостави преобразувачката моќ на геј-гордоста, пред воопшто да можел да успее да заземе и да насели некаков геј-идентитет.

Никогаш не сум била толку неспретна како тие први денови: сѐ нешто ќе скршев, немаше да направам како што треба и поради тоа уште повеќе се нервирав и станував сѐ полоша.

И само некои од нив се среќавале: во огромните трпезарии, во Големата сала во која доктор Гете држел предавања, во паркот кога шетале.

Како и во сите лудници (а доктор Гете избегнуваше да биде подведен од модата во медицината, и лудниците да ги нарекува психијатриски клиники) класификацијата беше првото начело во Гнездо – беа одвоени мажите од жените, потоа имало оддел за мирни, друг за немоќни на кои им требало постојана нега, трет за манични кои биле врзани, или, ако не биле толку опасни, под постојан надзор, и во четвртиот оддел – сенилни.

Свирачот бил толку неталентиран, па со изведбата на композициите ги вознемирувал локалните жители.

- Сепак ги знаеш кршимуцките што ти ги дробеле ковчињата и што те соголувале. Не плаши се, спомени ги нивните имиња.

Ни улавите, според него, не биле толку улави да ја наместат главата под чекан на грев.

Никогаш никој во животот не бил толку сотиран да умира во страв од нешто што не видел и што не сонил.

4 Пред поаѓање не знаеле дека патем ќе ги следи нечујно и со замрзнат здив непознато чудовиште.

РИСТАЌИ: Јас не сум те познавал дека си бил толку итар!...

Иако јачењето и длабоките воздишки на мајката го потсетуваа на истите звуци кои луѓето ги испуштаа на погребите, особено тогаш кога од раѓањето до смртта патот на погребаниот и не бил толку долг за во тоа да се пронајде барем минимална утеха. ’Го проживеал своето’, ќе речеа за некој старец.

Плачеше од тоа, што тој уште ниеднаш во својот живот досега не бил толку многу блиску со ниеден човек, како што беше сега со овие четворица, што го имаа понесено, а во еден миг и со сите други.

И наеднаш му беше јасно дека бил толку многу луд, кога помислил дека би можел да го стори она.

А во периодот Бунроку (1592–1596) навиката на пушењето била толку распространета, што во тоа време настанал и овој пасквил: Работи без дејство На мажите е законот против пушењето, Законот против ковањето лажни пари, Царскиот глас самотен и гаталецот Гентаку.

Според него, тутунот овде го донел од некаде лично врагот.

Да му го плати на чизмарот стариот долг за ставање нови главички кон старите голеници, па требаше да се нарачаат кај шивачката три нови кошули, па едно две рала долни алишта, кои е непристојно да се спомнуваат во печатен текст,  со еден збор, сите пари мораа да бидат потрошени докрај; и кога директорот би бил толку милосрден, па наместо четириесетте рубли награда да определи четириесет и пет или педесет, и тогаш ќе остане само дребулија, која во шинелскиот капитал ќе биде само капка в море.

Во секој случај, државата би можела да преземе мерки за намалување на побарувачката, кои не би биле толку драконски за повторно да создадат црн пазар.

Дури и повеќе, уживањето на дрога претставува реакција на многу фактори, исто како што е тоа случај со алкохолот и тутунот, чија потрошувачка опаѓа без оглед на тоа што двата производа се евтини и дозволени.

Ах, кога би била многу нешта, кои би биле толку блиску до тебе, би била цел еден универзум, безконечност би биле Јас и Ти.

Да, само за еден дел од неговиот живот, за оној што јас го познавав, и тоа не го велам без причина, - претпоставувам дека тој отсекогаш не бил толку сам, толку проклето сам, каков што го запознавме во домот.

Хиерархијата на вредности што на светот му ја наметна и ја одржуваше северозападниот дел на европскиот полуостров беше толку цврста, и подржувана од сили што биле толку моќни, што во текот на неколку векови станала основа на светската визија, а не нешто за што отворено се расправало.

Тој бил толку фокусиран на дизајнирањето фонтови, што 1988 год. се запишал во Rhode Island School of Design’s Graphic Design Program верувајќи дека четири години подоцна ќе излезе како вистински дизајнер.

- што почнуваше да го мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното) дента мобилниот на Круме Волнаровски беше недостапен и немав никаков пристап до информација и тоа почнуваше да ме мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното (ми беше качена на начин кој овозможуваше да ѝ влезе сè што можеше да ѝ влезе; мислев дека устинките никогаш не ѝ биле толку отворени, се лизгаа лево и десно, ме допираа по ципите, ми ја влажнеа волната и ми ја подлапнуваа, ми ја шмукаа или така ми се чинеше, особено кога почна бавно да се крева со задникот нагоре и да се спушта на мене стегајќи ме меѓу бутовите, постепено забрзувајќи го ритамот, нанесувајќи ми тапа болка на јајцата) ние знаевме само толку дека Илона веќе беше далеку од нас, нејзината трага се покриваше и таа започнуваше нов живот за што Ема не сакаше многу да зборува, нејзиниот живот е нејзин, велеше, како и мојов што е мој, ѓаволу мој, ми рече Ема утрото кога во мојот кабинет ја спомнав Чехињата (ги крена рамениците како да сакаше да каже дека за ништо не е виновна но не кажа, тоа собирање на рамениците беше грч пред ослободување, тоа беше начин да се мобилизира, да се собере целата во себе пред конечното испразнување и така се случи како и секогаш: списка, свика нешто неразбирливо и продолжително, да, тоа беше крик кој доаѓаше од длабочината на нејзините гради, и откако во одгласот тој се стиши во едвај чујно ајјјоооххх … иииооојјј и откако со усните ме побара под себе и ми стави заби на рамото, омекна, се распекмези, се распосла над мене, лесно ме покри со телото облеано во пот и ме заведе во блага дремка) Но таа ноќ не беше за спиење.

„Круме Волнаровски е во затвор, можеш ли да сфатиш?!“ ме праша Ема како да се прашува себеси.

Никој не плачеше, ни од рисјаните, ни од Турците. Човекот што толку љубеше, се покажа дека не бил толку љубен од никого.

Она познатото работи, јади и живеј не било толку просто.

Не ми е јасно зошто би бил толку голем освен ако содржи огромен број плочи. Тоа ли е причината?

Да бидам искрен, никогаш не сум бил толку восхитен од Ренесансата.

Мајка никогаш вака не зборувала, не била толку блиску до Бога.

Според повеќемина во семејството, не биле толку драматични самата преселба и животот во туѓина, колку што била неизвесна судбината на враќањето.

Сигурна сум дека еден американски уметник што глуми пес на интернационалната уметничка сцена не би бил толку интересен како еден руски уметник.

Зар можело толку соништата да лажат?

Тетка Боса неколку пати радосна констатира: Ти да си ми бил толку распеан и жив а јас да те сонувам под земја!

Ех каква радост! Каква игра! Со години децата не биле толку возбудени.

„И сите сонувале?“ „Сите. Истиот сон, без разлика“. „Веруваш ли ти во тоа?“ „Да, никогаш не сум бил толку сигурен во нешто.“

Вашите татковци сега, ако се селани, кога сакаат да одат в град, на пазар, ќе се качат на воз или на автобус, или пешки ќе тргнат, па ќе стигнат таму, за да свршат работа и да ви го купат она што сте им порачале па вам целиот тој ден не ви останува ништо друго освен нестрпливо да го чекате некаде под село и уште таму да видите дали сте го добиле она што ви било толку драго.

Но јас веднаш сфатив дека самиот Бојс, како човек и како уметник ги содржи сите овие квалитети.

За разлика од Ниче, кој бил толку опседнат со својата независност што секогаш ја истакнувал жестоко и мегало­ ма­ни­јачки наспроти општественото стадо кое го сметал за глупо и пасивно, Бојс својата независност ја пронајде во симбиотското спојување со публиката а не во спротивставување на истата.

Она што е „затврднато“, како згуснатата маст или восок, ќе го омекне топлината на уметникот за да му даде еден почовечен облик.

Стадото за Бојс не било апсолутно лошо.

Дотогаш немав сретнато друг уметник кој бил толку комплексен.

Во оваа изложба изгледа дека немавте намера да дадете еден историски поглед; вие подвлековте дека ова не е ретроспектива, дека се обидувате да го проширите овој поглед.

- Но, јас немам гости. – Возврати џвакајќи – Никогаш не сум била толку гостољубива за да ми дојдат гости на кои ќе можам да им призачувам од вакви слатки, преслатки работи!

На авторот му се чини дека никогаш порано не бил толку нестрплив пак да се сретне со Летка. Иако ритуалот беше спазен.

Презимето Мурџови беше доволно да ги потсети луѓето на една крупна старичка по име Петра која ги предупредила да не обрнуваат внимание на болвите што ќе ги сполазат оти не биле толку опасни како вошките па мораа да признаат дека побегнале на врат на нос без да си ја завршат работата.

Па овие луѓе не биле толку лоши, си велам, не може да бидат.

Секој ден ми беше пред очи без да мислам дека било толку едноставно да се дружиш со неа.

Ај, така да направам, ама не било така и не било толку.

Цел месец го поминав во лечење на раните, а притоа ги враќав затрупаните сеќавања кои не биле толку лоши моменти.

Што се однесува до материјалните штети предизивкани од атентатите, и тие не биле толку големи како што изгледало на прв поглед.

Ако се исклучи паробродот и стоката што останала во него и убавата зграда на Отоманската банка, другите штети не биле толку големи.

Стравот и недовербата биле толку големи што бил доволен и најмал повод населението веднаш да се повлече во своите домови, сообраќајот сосем да престане и делумно отворената чаршија да се затвори.