брише (гл.) - пот (имн.)

Најпосле и тој, со една помлада жена, го напушти аудиториумот, но без да заборави постојано да ја симнува шапката и со крпчето да ја брише потта од челото.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Соколе ја брише потта со шамиче.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Не беше свесна кон кого се упатени, но откако со тешки маки ги отвори очите, пред неа седната на креветот ја препозна Јана која со газа ја бришеше потта од нејзиното чело. ѝ ги избриша и солзите кои се слеваа низ восочно бледото лице.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Павле ја извлекува главата и ја брише потта со ракав кој остава на лицето калливи траги. - Сега можеме да појдеме.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Со кого се смееше, Здравко, сине, го прашувам и му ја бришам потта под гушата. - Со Цветана, вели, со Целета. 114
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Богдан ги врзува снопјето со 'ржаница, ги реди на крсници и со ракавите ја бриши потта од челото.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Скокнува, се разбудува уплашен и гледа збунето во татка си кој го успокојува и му ја брише потта од челото; гледа во автобусот, во подот што потскокнува, во луѓето кои молчат замислено, или дремат, во тилот од шоферот кој исфрла чад од цигарата што ја пуши, во прашината која влегува низ цеповите кога автобусот посилно ќе заграби по патот; гледа повторно низ прозорецот надвор и збунетоста сè уште му трае.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Така наредени како ортома, со пушките на рамо, припечени од сонцето, кое по Црна и во март може добро да припече, си ја бришеа потта од челото.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
ЗАФИР: Што е побратиме?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
ЗАФИР: (Му ја брише потта под кошулата).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Го закачи во ходникот сакото што го носеше наметнато преку рака а во собата додека седнуваше на столчето со скусени ногарки не престана да си ја брише потта од челото.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Пфу! - Сега што правиме, а? - праша високиот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Високиот ја симна капата, си ја брише потта, плука настрана и пцуе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Шоферот, исто толку жолт како него, ја брише потта од челото и вика кон Зоки. Но тој ни да се помрдне.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Туку овде јас сум ти бог. Овде јас заповедам. Ќе се вратиш!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Спиев. Чекајќи те така, еве, си направив киска цвеќе. (Мириса.) После прилегнав во ладон, ме фати дремка.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
(Ја брише потта со шамијата.) Ама жештина!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: (Ја брише потта.) Е, ова е вистина чудо, кога го вратив!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: А, тука си, Арсене? (Го постила шамивчето на едно пресечено стебло, и со друго шамивче ја брише потта.) АРСО: Овде сум.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ајде да влезам во оваа божја сенчица, да го чекам... (Влегува во врбјакот.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А ти, чорбаџи Теодосе, побргу!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ти не го знаеш, брат Арсо, каков е, што ќе заповеда тој, како бог... (Го остава дикелот и си ја брише потта.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Отпосле се запрашав: и да стоев пркосно како цуцул до последната станица само на едната нога, ќе ги избришев ли како што се брише потта од челото, знаците на старост што момчето ги виде во моите очи?
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Фимка го спушти на земја ранетиот, седна до него и со крајче од црната шамија полека, со одмерени движења, како аргатка на жетва, ја брише потта од лицето и челото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Пладне е и жешко. Бришат пот од чела и плеќи, тријат нозе и стапала.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зема здив, ја брише потта од челото, потоа од лицето и одново се забрадува со црната шамија.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Исправуваат грб, бришат пот и длабоко вдишуваат утрински воздух.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Циљка наведната над него, му ја брише потта од челото и вратот и го пои со жешка вода...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)