ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Да, тука, покрај него е Гита, со која вчера немаше сила да води љубов, истоштен од патот од Виена и од радоста на враќањето дома.

Уживаше и тој во слатките релаксации на овој дом на блудот и пијанството.

Водата во која зацапува до коленици, му доаѓа до половина, но тој се пробива кон белато кајче со најблиските...  Цви Корец се буди во својата постела од неспокојниот сон.

Две мечиња, две играчиња, две радосни братчиња...  Макс Мертен се буди во азилот на мистеријата и сладострастието, во што е претворена една некогаш обична куќа во близината на самата вила на новодојденецот Дитер Вислицени.

И дури зборуваше, тој покажуваше со колку деликатни движења ја вршел сета работа, а црнките во зелените очи понекогаш ќе му се збереа, небаре силна светлина го заслепуваше од тие сцени што му се будеа во свеста.

Татко ми велеше: небото не слегнува Во празни срца Сабјата не се буди во успана рака А сеќавањето е најбрз коњ Најдалеку ќе те однесе. (Зошто го кажуваше ова кога го беше загубил минатото Минатото му го развеа Киклопот на Револуцијата) Изгледа беше изумил дека изворот сончев покажува само пат кон заодот А дека ѕвездата што паѓа во фонтаните на темнината е само златно париче што некој го фрла од чардаците на мракот (Утрото сепак никогаш не заборава да слезе во одаите на ноќта) А каде тој можеше да слезе од чардакот на својата темнина И која врата потоа да ја отвори Во куќата на лошото време Во домот на поразените Коњот и острата сабја Исчезнатото минато И лудата глава на Козакот Од пештерата на сеќавањето Што напати се отвора.

Сега некој црвен виор ме буди во сонот и во пределот како во света земја гледам: не догорува огнот и не гаснат ѕвездите.

Дете на градите на мајката Загледано во ѕидот на куќата, Девојки скриени во житата со небесни цветови во косите, Црвена светлина што се слуша отаде петровденските камбани, Светулка скаменета на отворена книга во дворот, Коњ што фрчи низ ветерот над реката, Стар часовник што бие меѓу прозорецот и ноќта, Име врежано во каменот на соседот, Бела пеперутка што се буди во тревата, Жнеачка што му шепоти на плодот во неа, Девојка што се крие во душата на темјанушката, Старец што оре со погледот по мапата на татковината, Буква скриена меѓу црешите За да не може да се соопшти зборот што е неопходен, Победници што се плашат од пепелта на поразените, Денот на нејзиното раѓање – меѓу два глужда на црешата, Непрепознатлив глас што шета низ темнината, Младичи што којзнае Од која страна на времето заминаа, Пролетен ветер што тропа врз твојата песна И ти Што сакаш да ме прашаш Уште ли живееш спроти нас, Во пустиот дом на старичката?

Севда продолжи да си ја чешла косата и да си ги преплетува плетенките тука, под дивјачката, си ја чувствува леснотијата на косата што како навев ѝ паѓа преку рамената, назад под тилот по плеќите: косата нежно ја гали, благи трпки ѝ буди во телото, а како пред очи да ја гледа румената боја со којашто се украсени зреечките дивјачки, чиниш само за да ѝ го разубават денот на Севда.

Со ноќи потем сонував дека таа неизвесност ја платил со глава; го мислев, господин судија, не дека не сум го мислела; го сонував како паѓа од тој проклет трапез, од огромна височина и како си го крши вратот; се будев во пот и плачев; подоцна, многу подоцна, дури и го посакував, како жена што посакува маж; имаше ноќи во кои посакував да се спакувам и да заминам (оти Партијата, како и секоја партија, пропадна како брод од хартија), но секогаш брзо се соземав.

Јастребот е твојот сомнеж, кој не смееш често да го будиш во себе, биди претпазлив со него, тој ќе биде кроток.

Се силев да бидам н-ежно, н-аивно, н-евино девојче, која чиста и љубопитна се буди во нивната заштитничка утринска прегратка.

Тато се будеше во два часот. Понекогаш, мојата жена ќе ме прашаше „Зарем татко ти не станува многу рано за на работа?“

Чувствувам како животот повторно се буди во мене.

Телефонирам. Одговор: нема никој. 22.06 Crown and Castle: можеби треба да го забрзам протоколот со некоја чаша виски.

Се будат во овој народ извори на невидена солидарност во душите на луѓето кои ги создале клучните институции на човештвото дури во десетвековен континуитет.

Се будеше во ноќта, ги прелистуваше купените книги, читаше од нив фрагменти и повторно заспиваше со книга крај себе...

Додека Исток се будеше во жестокиот антисоветски и антикомунистички револт, на чие чело застануваа Вацлав Хавел, Лех Валенса во самоуправна, неврзана, демократска Југославија, преовладуваше дефетизмот и конформизмот на некогаш среќни владетели -утописти, кои не можеа да веруваат дека нивниот сон завршува!

Заправо, единствената убава асоцијација што театарот ја буди во мене е сеќавањето на Пепи Мирчевски кога играше некоја античка драма на Охридско лето, а актерскиот костум му го беа накитиле со кондоми полни со вода - ние му викавме: „Пепи, пази да не се запиеш некаде со кондомиве“, а тој ни одговараше „Не ми е мене страв да не се запијам, страв ми е да не се заебам!“.

Миризбата на првите јоргованови цутови која допираше до бреговите на самото Езеро, потем неколкуте стракови анамска рака, чии жолти цутови ја враќаа во младоста, будеа во неа силен копнеж по минатото, по своите заминати, далеку, засекогаш.

Кога им потсмекна малку жалта и болките на луѓето за загинатите, зафатија да ги прават другите редови што ги носи животот: направија неколку свадби кои поради војните, останаа не направени; потоа продолжија со редовните свадби, а почнаа да женат и мажат момчињата и девојчињата предвреме, уште млади - тукушто почнало ѓаволчето да им се буди во нив и да ги вознемирува.

А Али-бег мир немал: само пожари сонувал во сонот, се будел во паника, скокал, викал, бегал.

Се распаѓаш од Копнеж: вечна гини-вода латентна апстиненцијална криза.  Скокаш до небото или само така ти се чини додека се будиш во затворено. 

Веќе не се будите во иста соба. И она што е невидливо не е исто.

Татко ми велеше: небото не слегнува Во празни срца Сабјата не се буди во успана рака А сеќавањето е најбрз коњ Најдалеку ќе те однесе. (Зошто го кажуваше ова кога го беше загубил минатото Минатото му го развеа Киклопот на Револуцијата) Изгледа беше изумил дека изворот сончев покажува само пат кон заодот А дека ѕвездата што паѓа во фонтаните на темнината е само златно париче што некој го фрла од чардаците на мракот (Утрото сепак никогаш не заборава да слезе во одаите на ноќта) А каде тој можеше да слезе од чардакот на својата темнина И која врата потоа да ја отвори Во куќата на новото време Во домот на поразените Коњот и острата сабја Исчезнатото минато И лудата глава на Козакот Од пештерата на сеќавањето Што напати се отвора.

За годишницата од смртта на Козакот Семјон Иванович Јацун Доаѓаше во кафеаната од зад аголот без да ја забележиш престарената кајсија на широчинката која понекогаш и наесен се дрзнуваше да процути Дури и да му се насмевнеше чудесниот свет во нејзината крошна немаше да го вознемири Птиците само својата тага ја пеат но не и тагата на туѓинците Птиците што преплашени бегат пред секој шумен облак

НЕДООДЕН ПАТ

Се будеа во исто време со Бандо или наизменично.

По сонот, по надежта кога иста ваква ноќ во совршенството на моментот се роди нешто што беше повеќе од живот.

После тоа само тишина, нема љубов, нема нежности, нема радост, нема пријатни денови, топли зими, нема живот.

Се будам во солзи и пот, оваа ужасно потресна слика која ја рефлектира мојава душа ја шатирав, ја исенчив и ја покрив со бело кадифе, но во полноќната тишина сѐ уште ја слушам исповетта на убиецот на моите чувства: „Се плашам од тоа што сум, од огнот чии пламен се чувствата и мислите кои водат битка во мојава душа, која гребе по ѕидовите на сопственото тело.

Небесната тишина осветлена од безбројните ѕвезди ја буди во мојава безнадежно романтична душа носталгијата по тоа одамна изгубено време.

Твојот глас ме буди во силен вресок.

Се плашам од тоа што не сум, од тоа што сакам да бидам, а никогаш нема да постанам.

Напорот толку многу ја измачува што таа се буди во премореност како кој знае колку тешка работа да работела...