ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

„Од братучедот ми се познанијата“, вели војводата и покажува кон дедо ти.

И војводата мавнува со раката и комитите ги тргнуваат штиковите од под гушата моја. ־ Ај, сега оди си, вели војводата, ние пак ќе те побараме.

- Знаеш што е мажот ти, сега, вели војводата, или не знаеш? - Војник е, велам, а не знам што велам. Што да речеш ќе згрешиш.

А сега, ко посрано дете се мешколи пред нас, си мислам, - За држава треба цар, даскали, доктори, писари, вели војводата, а ти имаш само болви и болвосерки.

- Почекајте да се стемне, вели војводата, не сакам народот да ме види врзан.

- Јас еднаш сум се родил, вели војводата, и еднаш можам да простам, вели, а ножот уште му игра во рацете, ко сок на летен припек му игра, ко змијско око му светка седефот.

- Не знаеше дека ние имаме свои судови, му вели војводата.

Ајде заколете ме, велам, барем ќе има со што да се пофалите. Не те колиме, вели војводата, ако се омажиш.

- Не знам, вели војводата и ги крева рамената до ушите.

- Кај сакате одете, вели војводата, што сакате пишувајте се. - Дали Срби, дали Бугари, дали Грци, прашувам.

- Дали Турци, Ѓупци или Арнаути? - Умот ништо повеќе не ми кажува, вели војводата.

- Одведете го, вели војводата, и двајца го креваат.

- Секој гостин се испраќа, му вели војводата, па и јас сакам да те испратам. - Не правам повеќе гости, се моли Џемо полјакот.

- Доста ни е од такви Дости, вели војводата, зар и разбојници да прибираме, вели, и наредува да го врзиме, да го мочаме. И ние сите му се изредивме. Како да гаснеме запалена вреќа со ќумур.

- Ако правиш пак гости, ќе те испратам кај господа, му вели војводата, да не речеш дека не ти кажав, му вели. Ама од лево уво влегло, од десно уво излегло кажаното.

Штиковите им светкаат во темницата. - Заколете ја, бре, вели војводата. Заколете ја, кога не се разбира. - Заколете ме, велам, побргу да си појдам кај децата.

- Ами кој знае, му велам јас, кој треба да знае? - Господ, вели војводата.