види (гл.) - жена (имн.)

Се изненади мудурот, се изненадија ќатипот и мулазимот, башчаушот и чаушот кога видоа жена — каурка да фаќа рака со Турчин.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Едни таму виделе жена, која била млада, угул гола и која се покривала само со косата, црна како капинка, други, пак, велат дека таму имало еден ливод, кој личел на светец, со брадулче, но телото му било долго, голо, обрастено само со мов, со опашка, дебело и без нозе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Некој, туѓинец, кој не видел жени вака избрбешкани со лепешки дури догоре, дури до пушталките, сигурно ќе се згнасеше кога ќе ги видеше.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Прв пат во животот видов жена таксист.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ѝ го врати она чувство кое како пријатен ветрец ѝ се јавуваше штом ќе видеше жена во блажена состојба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Кога видоа жена му и син му дека не помага, го затворија во една од собите и не го пуштаа да излезе од неа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Се подадов на прозорецот и ја видов жената со кошаре в раце намачкано со пчелинок, вабејќи ги пчелите со тивка песна: „Маат, мааат, матице, душице, маааат, маат...“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Каде ја виде жена ми?” „Ја видел неа како оди долу по Еурека.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И ако ја видел жена му, зошто мораше да го каже тоа?
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Оној што го повика ја виде жена си како тивко се моли клекната во ќошот на собата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Низ прстите на рацете, кои станале тенки и проѕирни по божикните пости, ѕиркаше килибарната бројаница.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Штом видам жена, јас турам пепел на сѐ друго“, рече Дине очигледно не толку за да се претстави што човек е тука да се оправда за можните глупости кои му се судбина.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој звук зачудо, со првата наквечерина, сега се оформуваше пред мене во проѕирна стројност и јас видов жена во движење но таква како недоразвиен развигор да лелее некоја мекост.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Оти: си влегол, татко, во одајата со записот проклет, но очите не си можел да ги одвоиш од буквата Ж, буквата девојка, што зографот-краснописец ја нарисал да биде со очи питоми, со раце и нозе раширени, спремна да го познае мажот свој; Оти: си видел жена, сподобие страсно во писмо, клопче отровно, со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење; Оти: вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; Оти: твојот страстен поглед ѝ дал топлина на буквата-девојка, и таа оживеала, и скокнала од писмото-клопче, па паднала пред твоите нозе и почнала да ти ги бакнува стапалата; Оти, ти рекла: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; Оти: иако си му се заветувал на Бога по раѓањето на твојот единствен (сега ја разбирам смислата на нагласката на овој збор во говорот на Лествичникот пред логотетот!), син Лествичникот, си ѝ рекол: „О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Стоејќи еднаш на куќа, ја видел жената му кај ги молзе кравите и од милост на убавите телиња слегол во двор и отишол до телињата да ги помилува ѓоа; арно ама кај го знаеше син му Велко оти штркот Силјан е татко му; Велко си имал едно стапче в раце, и видело оти телињата ги милувал Силјан со клунот, та и свикало на мајка си: „Мајко мори, види го штркот ќе ги јаде со клунот телињата!“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Не јади штрк телци, а чедо, туку лели ти е страв, бркни го!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Стоејќи еднаш на куќа, видел жената му кај молзи кравите и, од милос на убаите телиња, слегол во двор и отишол до телињата да 'и помилуа ѓоа; арно ама кај го знаеше син му Велко оти штрко Силјан е татко му; Велко си имал едно стапче в раце и видело оти телињата 'и милуал Силјан со клунот, та се уплашило да не им стори нешто штркот, та је свикало на мајка си: - Мајко мори, види го штрко, ќе 'и јади со клунот телињата!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И он отишел, влезнал дома, и скоро земал тефтеро, и видел жената на господаро курвила сос еден измеќар. Ама не гледал на них.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Влезе во станот и не ја виде жена си ниту ѝ го чу гласот, но таа беше таму, па тргна кон столицата сакајќи да остане незабележан, но таа го гледаше додека ја допираше столицата и додека немо седнуваше. Седеше долго така. 85
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога ќе го фатеше реумата, по скалите од куќата се качуваше и на нозе и на раце, та кога ќе го видеше жена му од Мил, ќе речеше: - Сигурно господ не му ја зема душата сѐ додека не го престори во куче како што му го направил на светецот Кристофор за да го казни за гревовите...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)