влече (гл.) - на (предл.)

— Диши слободно, вика Никифор, пју либераменте, кос, кос, дишењето остави им го на стомачните мускули, исправено, исправено, многу влечеш на вибрато, така, така, вели, и дишењето треба да ти биде дел од музиката, не стегај ги прстите, вели, треба да допираш, како некого да будиш, вели, тонот треба сам да ти се јавува, да ти се оѕвива...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Нека те носи ѓаволот, и тебе и твоите закони. А ти нели се влечеш на мев по цицлестана анама?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Чекај, ти ли си тоа, Доце? - Јас сум, пашо. Си ги заборавил нашите закони.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Одеа молчаливи и загрижени еден крај друг и го влечеа на улар наследникот на коњ нестрпливо чекајќи да се разминат со камион, луѓе, или просто, детска количка.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Им робувам на мисли што ме растргнуваат и влечат на различни страни, ме демнеат и принудуваат да создавам совршенства без мани.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Срцето те влече на една страна и ти вика соѕидај ја душата, мајсторе!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И додека родителите спиеја не знаејќи што се случува, и додека куќата спиеше, со сите свои автоматски пекачи и прислужници, и роботските чистачи во своите електронски сништа, јас бев загледан во блескавите зрнца на метеорскиот прав, кометината опашка, и органското тло на далечниот Јупитер, сјајни како и самите светови што ме влечеа на илјадници километри во вселената, со страотно забрзување.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)