Потоа патот го водеше до Водената кула на реката.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
На самото Кале, речиси на врвот, пред војничката касарна, има еден длабок бунар што води до засолништата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Сега пред нашите очи беше бунарот што водеше до скривалиштата.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Сладењето на идејата, на крајот, води до физичка ликвидација на козите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Мораше да се чека, а најпосле пак се најдовме на пат, но лош пат, кој нѐ водеше до Братислава.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Рано е да постане, има уште толку начини за разрешување на оваа позиција, а нешто му шепина дека меѓу тие многубројни начини се крие само еден што води до победата, и тој може, и тој мора да го најде.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Тој стоеше пак до крувчето, кога Пискулиев ја отвори портичката и се упати несигурно по калдрмисаната патека што води до куќата.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Еден од Дуковските косачи седеше во тревата и си ја клепаше косата, а другиот, сигурно помладиот брат Кирил, со стомна в рака идеше угоре, по патеката што водеше до стубелот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Патеката водеше до колибата на дедо Иван, која се наоѓаше во слична долинка, каква што беше Гоговиот Валог, само што беше помала и низ неа не течеше поточе.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Континуираната употреба води до развивање толеранција и зависност, а обидите да се прекине со употреба можат да предизвикаат болест и раздразливост.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Ова секако води до идејата дека јазикот може да ја претставува „вистината“, кое води кон една понатамошна идеја дека може да се развие една наука за значењето гледајќи зад и под зборовите - приод обично нарекуван „структурализам“ (изложен од Фројд, Чомски и Селвини Палацоли помеѓу другите).
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Затоа јазикот може да се проучува гледајќи колку добро ја репрезентира таа реалност. 28 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
-Причината за тагата, е човечка замисла: неразбирањето на фактите кои водат до неможноста за остварување на зацртаната замисла.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Преку дворот на црквата, продолжуваме по патеката, некогаш улицата што по разурнатото дрвено мовче водеше до предворјето на паркот, па низ падината се стрчуваме во шумичката, меѓу пријатниот самрак од ниските гранки, мовлестите пенушки на соборените тополи и шумолењето на блиската река, место создадено за средношколците љубовници.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Така задумани, влегоа во џипот и тргнаа по патот, поточно по беспатјето кое водеше до Ошево, село заборавено и од Бога и од властите.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Историските околности неминовно водеа до загубувањето на Србија за Бугарија во корист на Немањиќевците и на српството, прво во политички, а после и во национален однос; а историските околности создадени од Берлинскиот договор направија Македонија да биде загубена за Бугарите, прво во политички однос, а после и во национален.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Жандармерија од погледи што го пратат секој нејзин чекор на измешани сигнали, што водат до искушение..
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Соговорникот го погледа сомничаво.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Сакам да ме подучиш на Занаетот. Крај тебе сакам да го поминам патот што води до Каменот.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Мојата врска беше линијата Порт де Ванв и речиси во истиот момент во првиот ходник сфатив дека Паула (дека Офелија) ќе тргне низ ходникот што води до врската на линијата Мари д Иси.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Позната е на пример синтагмата од турцизмите и башка и барабар, со значење дека не е добро, ниту прифатливо еден народ да живее изолирано (башка) од другите народи, ниту под преголемо влијание од другите што би водело до асимилација.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Тоа е нешто како источниот јингг и јангг или балканското ајде и јаваш потсети Камилски.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Лево, валканите решетки водеа до подрум од кој избиваше здив на смрдлива дупка.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Снегот беше уште повисок. Недалеку од Бенче го изгубивме патот.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Имавме два водича кои одвај ги натераа да нѐ водат до Ќафа.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Дури и улиците што водеа до неговите надворешни бариери беа постојано патролирани од стражари со мајмунски лица, во црни униформи, вооружени со пендреци на расклопување.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Уличката водеше до главната улица, а долу кај следниот свијок, ни пет минути од тука, се наоѓаше старинарницата во која ја купи празната тетратка што сега беше негов дневник.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ескалаторите водеа до подолниот кат каде што се сместени машките оддели.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Води до него пат внук деда внук внука кај остава.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Но кога животот, во долгиот балкански егзил, нè соочуваше со брзи и судбински решенија, Мајка ги донесуваше одлуките, оставена сама во воените траншеја помеѓу две војски, пред празните чинии на своите чеда, во времето на големата немаштија, верувајќи, надевајќи се дека Татко е со неа, го гради патот на мислите кој води до спасот.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Јагулата, сирена на студените мориња што го напушта Балтикот за да им се придружи на нашите мориња, на нашите утоки, на реките низ кои се движи, узводно, в длабини, и пресрет на дивини, од ракав до ракав речен, сѐ поневидлива постојано сѐ подлабоко, сѐ повеќе во срцето на каменот, провлекувајќи се низ бразди од тиње до денот кога светлината ќе блесне од костените и ќе ја запали молњата во барите на мртвите води по удолните длабини на апенинските стрмнини кон Ромања; јагулата, факел, бич, стрела на Амор кон земјата кајшто сал нашите бразди и суводолици на Пиринеите водат до рајот на оплодувањето; зелена душа што бара живот таму каде што е сал апеж од жега и тага искра што вели сѐ почнува кога изгрева стебло исушено и јагленосано; божилак миговен, двоглед внесен меѓу твоите клепки и блескаш неизвалкана меѓу синовите на човекот, потонати во твојата кал: зар можеш ли ти да не ја сметаш за сестра?
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Дали прашањето е релевантно од која и да е причина што води до некаква смисла?
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Пензионираниот железничар мораше секогаш одново да ги проучува автобуските линии, што водеа до веќе новите гробишта.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
По нивните плитки води до каде ќе стигнам Слушам како умира времето Од есента во студот останува еден плод што праша со усните модри кај ќе стигнам.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Ќе копнеам по твоите очи и ќе верувам во едно среќно вљубување , затоа што вистинската љубов си го наоѓа патот кој води до саканите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Надлежните од ЈП Дрисла велат дека причината за ова е инцидентот: едно од возилата на ЈП Комунална хигиена излетало од пристапниот пат што води до манипулативното дело во депонијата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Тогаш веќе ќе нема душевно болни уметници и терористи. (Го зема Божо за рака. Го води до големо огледало.)
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Народната власт доѓаше во Отешево со лимузини, а пред тоа целото место, па и патиштата што водат до таму беа чистени, демек случајно народниот непријател да не излезе, па да ја види народната власт.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Од четвртиот кат има тесни дрвени скали кои водат до таванскиот дел.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Патот, којшто потсетуваше на долга змија која со нејзиното издолжено тело се протега и витка на жешкото сонце , водеше до малата бистра рекичка на која имаше дрвено мосте.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
Сепак, случајните кратки средби со мутулавата сокоја авторот (сега веќе не само Митре Геровски туку и „шпионот“) ќе се сретне уште многупати, како да го постави на дотекот што водеше до изворот.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)