Ништо во градот нема да се вика по тебе, а и подобро замисли ти се погоди депонија, или улица што не води никаде.
„Најважната игра“
од Илина Јакимовска
(2013)
Па дури и кога стануваа незадоволни, што понекогаш се случуваше, нивното незадоволство не водеше никаде затоа што, онака без општи претстави, тие можеа да го сконцентрираат своето незадоволство само на минорни, поединечни неправди.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Линковите, признавам дека не знаев каде водеа (или не водеа никаде), земени издвоено, ја задржуваа јасноста на мислата.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Неговото надворешно однесување е одбрамбен систем којшто е аналоген на безбројните отвори кон подземните премини за кои човек си замислува дека ќе го воведат во подземната цитадела, но тие водат во други насоки или не водат никаде.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Во тоа време, посебно во првите години по соборувањето од власт на претседателот, човек можеше и да изеде ќотек на улица од хулиганите од подмладокот на гардата ако е излезен со малку подолга коса, ама, веројатно, младите гардисти беа премногу зафатени со пиење на лоша ракија, а Стојан не беше будала дотаму да форсира силеџиство, кое, на некој начин не водеше никаде.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
А меѓу камењата: истуркани празни кревети, исклоцани куќни посатки, подгорени ѕидни појаси и скали кои веќе не водат никаде.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Дека сум загубен на оние патеки што не водат никаде.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Можеби ме фрлиле во некој бунар, помислив.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
- Добро, добро – попушти Дедо Мраз штом виде дека пречканицава со налудничавково не води никаде – биди што сакаш, викај се како сакаш, па и Нероден Петко, само кажи ми едно: каде се наоѓаме и што се случува со нас?
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)