Дерида го наслушнува медијниот аспект на глаголот - воскреснувајќи ја смислата на нешто кое е разединето или нарушено однатре - во самиот јазик - како спротиставено на нешто кои стои од страна и е одделено од другите, гледано однадвор - со “објективна” дистанца - и се обидува повторно да го впише тој аспект или загубен модус на дискурс во постојиот модус.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)