Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Се враќаше од неизвесноста нашиот голем спасител.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

„Секому велам“, почна да зборува тој, држејќи ја рачката од мотиката меѓу нозе (се враќал од градина), “на секого велам“, повтори, “не е добро на пат да имаш куќа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А во три веќе се враќаме од работа - ќе има родителска грижа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Јас, Кабида, се капам во света река, се молам во свети храмови, се враќам од ходочастие и тргнувам на друго, како пиле штрпкам изгорени стракчиња по камењарите и наместо да се пресоздадам во сенка на боговите.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

кога се враќав од јапонија каде другаде ако не кај станицата синџуку во токио налетав на гејши со црвени чевличиња и црвени чадорчиња видов и збунети германци кои знаеја што им бараа на гејшите ама не знаеја тоа да им го објаснат на јапонски а и гејшите чешит гејши неоти не знаеја што им бараат ама си беа задале пауза за дискретно мајтапење со збунетите германци и нивната излишна цалензи бите наперченост во улицата паралелна на улицата на црвените фенери

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

4. кога се враќав од јапонија не можев а да не кршнам малку од истокот понаисток а понаисток се вика кјото како што поназапад се вика токио понаисток некако е потопло во просторот на насмевката понаисток резниња тишина се лулеат на небото а и сонцето е некако поинакво наутро весело од изгревање напладне клапнато бара сенка за отпочин од толку многу изгревања и од толку многу запнувања на златниот и на сребрениот храм во кјото секогаш да им се позајми повеќе блесок да не би да се луѓосаат и да подгрбават да зарѓават а да бидат уште живи како што им се случува на мнозина кои и не забележуваат дека одамна им се скинале пантолоните на времето во кои се навреле којзнае кога којзнае како и којзнае зошто пред храмовите на кјото дурлат води отежнати од историски искушенија дурли во водите без омекнувач меката душа на градот во водите пред храмовите во кјото птиците парадно се огледуваат па потем не може да се изнагракаат од среќа отшто во воденото огледало биле толку лични прелични во водите прд храмовите на кјото има и многу меурчиња од последниот здив на исчезнатите има и меурчиња од празни зборови има и удавени тешки зборови и не се знае какви тешки метали од зовриените води пред храмовите на кјото се прави најубав јапонски чај од јасмин на пример кој се срка додека на телевизија врват најновите вести а на врв вести ново биро за изгубени работи и едночудо ослепени од толку зјапање во иднината на дното на вестите празнина како на дното на зеленото шише од изглоканата вода макаршто вестите на телевизија секаде се есапат како канти за полевање на заблудите кога се враќав од јапонија многу ќе згрешев ако не кршнев малку од исток понаисток и ако не се поздравев со калиграфите кои приклаваат секој колку што може во ќуповите во кои се варди душата на градот тие приклавај други отклавај тие зелен спокој другите црн неспокој и едните и другите петпари не даваат кога се разминуваат со рикшаџиите како со жива теглечка сила за кои веќе нема сенки под искастрените гранки на старите дрва а не им е ни предодредено да се пробијат до првите редови од каде што најубаво се гледа најубавата кабуки танчерка понекогаш на рикшаџиите им потекуваат од очи глазирани зрна ориз веќе наизуст ги научија говорите на сите политички и еколошки митинзи и ним како и на говорантите отшто се толку дотерани како за на кадро никој не им верува колку мака си теглат за вечер да каснат едно обично ќофте и да отсонуваат една голема топка сладолед од ванила.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

7. кога се враќав од јапонија како да се враќав од иднината каде што се во полн замав курсевите по интерпункција на изненадувањата и каде што гравчето на леб се мачка а не како кај нас што се крка со лажица гравчето наше насушно на леб се мачка јапонското гравче

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

кога се враќав од кјото во токио баш под гордата бела чалма на фуџи одгатнав зошто возот шинкансен нозоми се лепи на магнет и не прави тик-така тики-така како што прават нашите возови удирајќи по шините, тоа мора да е затоа што на дечињата им треба тишина за кога ќе ги виткаат книжните жерави да ја слушнат поубаво песната на славеите од крошните на вечно расцутените цреши и за да можат во тишината во себе да си посакаат да пораснат што повеќе да пораснат ако не бива баш колку фуџи тогаш барем колку долгоногите жерави (ова со долгоногоста, разбирливо, особено им беше важно на девојчињата) тогаш сосе дечињата кои виткаа книжни жерави одгатнав и дека тишината е скришно место на раат да си позбориш сам со себе - ја да се помолиш за троа среќа и праведност, да се помолиш и за мир во овие времиња на секакви предизвици, ја да се заколниш на верност, чистота и побожност, ја да посакаш убавина и љубов, убавина и љубов, љубов, ја да истуриш некоја клетва за ѓоа новиот економски поредок што носи само нови поскапувања на хартијата од која се прават жерави, а може и некоја задоцнета клетва за наставничката по хемија која се насладуваше кога ни ги теглеше ушите и чијшто поглед жежеше како солна киселина. кога се враќав од кјото во токио цело време возот шинкансен нозоми ни го надлетуваа книжни жерави - ем не вардеа од многу замор, ем ни даруваа долговечност, долговечност тадури и бесмртност оригами, оригами на сите страни некои жерави пролетале, некои се струполиле а тебе ако ти чини, прави се дека не знаеш колку заблуди на овој свет и век се стокмени од хартија.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Кога се враќаше од зградата каде што се наоѓала Воената гимназија во која учеле Ататурк и Фетхи-беј Окијар, Татко ги забележа полициските сили, распоредени околу вакафот и џамијата.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Само на најгорниот ѕид од мрачната ќелија, таму каде што не ти достигаа ни најиспружените раце колку и да ги истегаш на ножни прсти, еден процеп од прозорче, замрежено не само со дебело стакло неизмиено откако го вглавиле туку и со вкрстени решетки како да ти се окови на глуждовите: машки ногавици на службеници на поминување и по некоја женска влечка на домаќинка што оди или се враќа од пазар.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се враќавте од некоја пресудна битка што одамна завршила.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Квечерина излеговме на прошетка и разговорот нѐ одведе до оние исушени ритчиња некогаш како деца кога слушавме колку темно рика добитокон дури се враќа од пасење.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Луѓето се враќаа од црква со запалени свеќи, Ги засолнува впазуви, ги бранеа од пролетниот ветер, Итаа кон своите домови неизгаснат за да го внесат огнот на второто раѓање.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

На сон Севда се најде в црква. На патеката меѓу гробовите по која жените се враќаа од црква со запалени свеќи и се раштркуваа меѓу гробиштата секоја одејќи на гробот на својот близок да му запалат свеќа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Она, дека лично другарот Ѓурчин го назначил за партизански столар при крајот на четриесет и четвртата кога му наредил да ги изработи оние ковчези за испотепаните кај Крупиште, бидејќи по главниот друм тогаш шетале германски тенкови што се враќале од Грција.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Значи привремената власт немала начин да ги задоволи вакавите потреби за погребот па нему му заповедал Ѓурчин да се снаоѓа како што умее во врска со потребата.(Оваа наредба, со потписот на Ѓурчин, Ристе ја носи и сега во џебот).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Фантазирав, затворен во собата како ембрион во плацента – магличавите слики низ кои се провлекуваше нејзината силуета, се враќаа од некој дамнешен, затворен сон.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Во неделниот ден, кога се враќавме од гробиштата, од прозорецот на автобусот случајно го здогледав татко ѝ на Марина и со него истата млада жена, што ме пресретна на вратата. Тој ја водеше под рака.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Една моја комшика, случајно ја сретнав тука по улица, се враќаше од работа, па ја викнав да се напиеме по едно кафе.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Разменуваше малку зборови со мама, прашуваше дали е сѐ во ред со нас децата, со домот, а потоа ќе го земеше „Талмудот“ и, седнувајќи што подалеку од другите, тивко почнуваше да чита на хебрејски, јазикот кој за него беше свет, а кој никој од нас, неговите деца, не го научи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Татко се враќаше од продавницата дури откако ќе паднеше мрак, а и тогаш, во тоа малку време кое го поминуваше со нас, како да беше отсутен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Помислував на неа тие денови, кога на улиците гледав мајки како ги гушкаат своите синови кои во колони се враќаа од фронтот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но, за сето време тој не забораваше да забележи и по некое познато стебло, по некоја позната делканица од секира во корубата од тие дрвја, секогаш држејќи се за нив, како за единствената нишка, што му беше негова низ таа наеднаш толку многу туѓа шума, свесен дека тука некаде во близината на неговата трага мораше да поминува и патот, по кој луѓето од нивното село одеа или се враќаа од Белата Долина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Со себе носат девет коњи и едно магаре кои ги оплачкале.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

До Инспекторот на полицијата Скопје Од управителот на поштата во Прилеп и од началникот на Прилепски срез добив телеграма со која ме известуваат дека четниците кои се враќаат од бојното поле вовеле вистинска анархија и безвластие.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Треба само под перница да се клае чешел, огледалце и украдена пченица од жена што се враќа од црква.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас му ја држам дланката до гушата, му ги начекувам капките што му се враќаат од устата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ја земам устава меѓу дланкиве и викам: Убре аааа, убре ааа, викам и гласот ми се враќа од Крастана, над манастирот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Орачите коишто се враќаа од полето, подзапираа, ги вадеа капите и се крстеа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Превод: Борис Благоески

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа беше една вечер кога се враќаше од планината и уморен седна крај каменливата ограда на мостот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Како да се враќа од маскенбал, човекот под сивиот граѓански капут е облечен во руба на дворски пратеник.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ова беше негово второ враќање од Европа на Балканот, по првото, кога се враќаше од Париз со својата диплома на здобиен државен докторат на Сорбона и со ореолот на доброволен учесник во интернационалните бригади кои се бореа на страната на републиканските сили против фашистичкиот режим на Франко.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Затоа притаено праша веднејќи се и претчувствувајќи - жените се враќаа од гробишта: „Пари?“ Со надеж погледнаа во него.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тој знак, од кој тврдам дека почнува мојата приказна, е патоказ од тврда, жолта и наместа згрбавена ламарина, испишана со кирилични букви: Франкфурт – натпис кој сериозно добро го погледнав додека автобусот кој ме враќаше од Скопје шмукаше бензин на пумпата пред родниот град.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Јас се враќав од вода, а беше веќе стемнето, ништо не се гледаше, одев со неколку другарки.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Еднаш Методија застана кај нас, рече дека се враќал од Црноеч, и заседна така што Симон почна да станува нетрпелив.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тогаш наишол некојси Симон Киранец, кој се враќал од поле, па него го натерале да го носи Крстот.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Домаќинот мој, дедо ти Петре, секогаш се враќаше од печалба - и ми ги кажуваше сите премрежија - а ти, самсамо моменце?

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Тој се враќаше од училиште. Се сретнаа на влезната порта.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Во колата седеа неколку селани што се враќаа од град.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Во колата седеше и Илко, татко му на Мил, кој се враќаше од свет во кој долги години беше заскитан.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога се враќав од часови повеќе никаде не бегав, туку останував во темничиштето на бараката до доцна во ноќта.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Веќе не сум преокупиран со гладот или вошките, носам испрани и чисти алишта, повеќето сум во костумот што ми падна на лотарија во Гаково, косата измиена и со патец настрана, снагата капена во бањата кај градската болница, а не сум ни гладен, бонлук леб и мрсно, па кога се враќам од часови, сечам голема фелка леб, ја мачкам со сало и врз неа ставам леени колбаси, едно или две куси коматчиња.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ајде да јадеш, Костадине... Да каснеш, да се поткрепиш... (Јадењето е сиромашно: црн леб и чорбест грав).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

И кога се враќал од печалба се женел. И давал откуп за невестата како дар на татко ѝ. И тој под стари години да види фајда.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Еднаш му ја искинала гуната на поп Трајка кога се враќал од гробишта дома, другпат го укасала Црневото дете, трет — ја исплашила Улевата невеста и; сиромашката, си фрлила машко дете од шест месеци; та дури и панталоните на ќатипот му ги „закрпила" кога врвеле со Колобана крај Сукаловата мала врата да се прошетаат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ми смета што комшиите ми ги бројат ќесите кога се враќам од Тинекс; кога црни коли со црни стакла се паркираат у трава или пред Ристиќева; кога не можам да отидам на базен у зима, пошто некој шапшал не платил нешто; кога не можам да се отарасам од бубашвабите, пошто комшијата од седми немал 80 динара.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Мајка ѝ го позна ликот зашто таа одеше и се враќаше од гимназијата низ нашата улица, по кејот крај реката.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се случуваше Татко, кога се враќаше од работа, да ни донесе голема тутурка со леблебии, па си ги броевме, по кашата, колку толку да ја смириме гладта.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Навечер се враќав од болница и мирисав на крв, на етер, на сапун.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Бев заустил да прашам случајно да не се случило нешто несакано, непредвидливо… а можеби имав речено… или спомнато нешто необично, бидејќи наслутував делови од некои патеки… но Дуда се чинеше толку несреќна додека доаѓаше или си заминуваше… и тогаш сфатив дека Дуда всушност ми раскажува за себеси; за проблеми што се чинат толку тешки а таа храбро шета по нивната смешна страна.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И најсетне сфатив: седев во кафеаната „Зора”, а спроти мене седеше вистинската Дуда притоа со оној осет на неориентираност: како да почнува во овој момент да сфаќа дека пријателот од другата страна на масата всушност се враќа од некое долго патување.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Некој го клоцна. Брат му се враќаше од работа на нивното мало парче земја.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тие заедно одат на работа и заедно се враќаат од работа.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Беше пладне и улицата мируваше во жештината, па Зоки брзо ја виде Лидија која се враќаше од градинката.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Телевизиите сигурно би емитувале интересни стории за чудното место, но ниту еден репортер не се враќаше од снимањето.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

За несреќа, се погоди да ја сретне Французинката баш откако се враќаше од трчање, а беше забревтан, испотен и особено мирислив и леплив.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Усните ги растегна во огромна, широка насмевка, при што ѝ се видоа големите бели заби како плочки за бања, а потоа се плесна со раката по челото и викна: - Лааа!

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ема се обидуваше да стапне врз тие што изгледаа суви, за под ѓонот да ѝ закрцкаат и да ја скршат тишината.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Имаше и еден голем автомобил и со него доцна попладне се враќаше од работа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Смрдиш - Смрдиш, - ѝ рече Ирена на Ема едно попладне кога се враќаа од училиште.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

По скоро половина час Фимка се враќаше од потокот со буклето полно вода и со испраните пљачки на Циљка и по пат, на ранетиот што го носеше, му даде да се напие.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Го гледаш, се враќа од мочање и веднаш потрчува назад небаре таму нешто заборави....

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се смрачуваше и до мене допираше звукот на ѕвонците на кравите што ги враќаа од пасење и гласот на баба ми - Белке, сивке ајде, ајде…

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Затоа се изненадија кога ја видоа Божана како се враќа од некаде со полна фута.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Пелагија се облече во пљачките на Димостен, ги навре неговите војнички панталони и блуза, партизанската капа ја замени со качкет и секое утро од подрумот излегуваше егејски партизан а не мома, а таков партизан и се враќаше од планината.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Сите возови се полни со Германци, цела Германија се враќа од Сибир.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се враќаме од логорот номер 27, а мене цел пат ми е умот кај Оливера.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се враќам од граница: пред очите уште ми се пречкаат борците што ги испратив: со тивок марш ми одат кон смртта, кон никаде да се обѕрнат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Небаре цела Европа да се враќа од Сибир.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ме гледа кондуктерот и ќе ме праша: — Вие да не се враќате од логор?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Вечерта, по малку уморна, се враќав од работа во тој стан каде ме чекаше истата екипа. Пак како и утрото, варев турско кафе.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Скоро секој ден кога Билјана се враќа од училиште, ја прашувам: - Биле, како помина денес?

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Итра сум јас, знам како треба во такви ситуации, но кога дојдов до моментот со велосипедите, малку подзастанав, сѐ уште нерешителна дали да пријавам дека кога сме се враќале од насипот сме виделе дека ни ги нема, или...