Таквите изведби ми беа крајно невкусни и ме отуѓуваа. (Јас си одев во Кастро со стрејт-пријатели за да го гледам Ден за ноќ од Франсоа Трифо.)
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Врз оној што гледа денови без почин ко пчели на цвеќе ноќите се лепат...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Но сепак малку подоцна Филип Д. (во тоа сосема е сигурен) наеднаш се виде себеси поставен на огромната височина на денот , таму од каде што преку планините можеш да ја видиш ноќта во нејзиното мрачно легло; или, (што исто така беше можно) се виде качен на високата планина на ноќта па оттаму, преку ридовите, го гледаше денот како забрзано ја освојува планината.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)