Збунетиот оџа те гледа без да зуцне, а ти изнемоштено прошепотуваш: „Добровечер... примате ли?“.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Навистина, мислеше дека е со нив а не како кога ќе останеше сам крај дрвената барака за да го гледа без рабирање заодот и сѐ под него: невидливите џуџиња во печурките и твриде големоглави бубалки опколени како старовремски војници.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
ТОМЧЕ: (Нејќе ни да ги слуша Циганите. Го гледа без да трепне татко му.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ТЕОДОС: Што бре, и ти си пијан! ТОМЧЕ: А ти?
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Попот, човек со светечка брада и апашки очи намалени од вино и од секакви тајни на младоста, веднаш ѝ се приклучил на некоја партизанска бригада што по дембелското лето на есенската благост се готвела со уште некои единици да влезе во битките за Скопје.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Штабот на бригадата најпрвин гледал без разбирање во човекот под мантија како во чудо дојдено од старовремски атари.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Меѓу двата брега не постои мост, а сепак некои луѓе преминуваат од едниот на другиот брег.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Понекогаш некој од брегот на лудилото престанува да гледа без престан во себе и во бездната, и како при некакво чудо се појавува на спротивниот брег.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
А Хајнрих гледаше без да ги помести зениците, како да нема ништо околу него, како и него да го нема.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Потоа, кога ќе дојдеше време да се вратиме во нашите соби, болничарите го фаќаа Хајнрих под мишките, и тој се подигнуваше, па потоа тие со рацете го бодеа во грб, и тој чекореше, механички, отсечно мрдајќи со нозете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Посакуваш да гледаш без престан
убаво и само убаво
помислата на грдото те џитка
- и таа - во очај.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)