На источнобугарското наречје сега се гледа како на најтипично и најчисто од туѓо влијание бугарско наречје.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
На автономијата се гледа како на преоден степен кон соединување на Македонија со Бугарија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Тој и на сегашните јужнословенски јазици не гледа како на три целини, точно разграничени, туку како на синџир дробни наречја што се слеваат едно во друго, како што влегуваат колцата во синџирот од една страна во едното соседно, а од друга страна – во другото соседно колце.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Од Востанието со нас се церемонат; до него на нас гледаа како на една неопределена маса.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Тоа беше она што од далеку се гледаше како огромно зелено поле. Свртеа малку налево.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Раната му се гледаше како светулка, згмечена меѓу веѓите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Чистиме и се гледаме како ѓубре меѓу ѓубрето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Го гледам како светец кој слегол одозгора, што се вели, кој дошол оддалеку.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Луѓето уште ме гледаат како дете дека многу накусо растена.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Честопати се гледаме како секој да му е крив секому.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ми се нафатиле солзи на трепките и го гледам како низ некоја коприна, што се вели, како во вода да ми е влезено со лицето.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Целото лето тамошно што им работил по полските работи на Аџиовците и тие многу го честеле и гледале како свој човек.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
и само коси, цело поле трешти, небото се тресе, мислиш на тебе ќе падне и се слуша само едно долго виење, еееее, јачи и плаче,
ко мало детуле, и војниците како што одат и како што
гинат само ау, ау, ау, викаат и едни паѓаат, а други се
меткаат наваму и натаму, не знаат кај одат, чакалот им
влегол в очи и ослепени се и од двата полка само осумдесет души не загинаа, и тогаш собув еден мртов Англичанец, ама старшијата ми ги виде чевлите на нозе и оди кај
оди ќе ми се испули во чевлите, ништо нема загубено, а
бара, и, кај ги најде, бре, ботушите што ми ги купи башта
ми, вели, зар татко ти е Англичанец, му велам, и тој одвај дочека да го налутам, нема арамии кога сите крадат и
почна да ме тепа, преку нос, преку очи, и мсне светкавици ми играат и после многу ми се стемна и го гледам како
125
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Таа се држи за образот и ме гледа како уплашена мачка.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Кај отиде човекот, си велам, кај отиде човекот што порано ме гледаше како гајгурот јајцето што го гледа.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)