говори (гл.) - не (чест.)

Затоа јазикот што Чинго го изнаоѓа меѓу луѓето за кои говори не е оној фолклорен јазик што ќе го најдеме во старите зборници на народни приказни.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
При згоден случај ја советуваше. Ѝ говореше не повелнички, од високо, туку едноставно, загрижено. И никогаш пред други.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тоа повеќе го претчувствував но точно што говореа не можев да разберам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)