Сега сигурно ја гушка мајка си и ѝ ги брише солзите сметајќи дека на тој начин ѝ ја смалува болката во срцето. До вечерта денот уште голем.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Ја гушка мајката Роса, ја гушка и Деспина.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Кога се врати дома, постојано ја гушкаше мајка му прашувајќи ја: „Нели сум твој, мамо?“ „Мој си, синко“, му велеше таа.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)