А Живко го тешеше: тоа е зрно црн пипер а не сачма за крупен дивеч, може да ти замени пломба на заб; тоа ти е терзиски конец, а не врвца за опинок, можеш да ја џвакаш ама не и да ја голташ; тоа е дафинов лист, а не еврејска кожа, можеш да го исплукаш и да го залепиш на слепоочник од урок; тоа е говедско, а не биволско, сечкано, а не мелено, ако ти е тврдо тоа е од бутот, а не од плешката; тоа е малку свинско, а не од крмак, да ти омекне на жлебината, ако не ти пречи на верата; се ставаат и други мевца, од телешки до јагнешки, ама по малку, башка од тоа тие се топат; некои ставаат и месо од мечка, тоа е црно, овде го нема, ама на ширденот му дава посебен шмек на дивина; а тоа ти е обичен лут пипер, а не црн барут, можеш да се закашлаш ама нема да експлодираш, гарантирано. Маде ин Прилеп.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
На вратата од станот ги пречека Саво, убав строен маж, на кој белите влакна му даваа посебен шарм.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Ваквата супериорност во потчинувањето на личноста, на творечките ега, се чини, им даваше посебна еластичност...
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)