дави (гл.) - во (предл.)

А Марко му рече: „ Не можев поинаку ... Нешто ме давеше во градиве.“
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Ако сакате, можам да ви испеам нешто италијанско, во боја, Гондоли гондола гондоли, Аривердерчи Рома, О соле мио, знам и една песна за сребрената месечина што се дави во морето.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Оркестарот пак свири и Данче пак пее. Само трубачот не ја крева трубата. Се дави во кашлањето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Сигурно слават си рече и почувствува како му се надига нешто од градите и го дави во грлото.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во пазарните утра, кога некој селанец ќе му се обратеше некому со прашање кај може да купи лек за своето болно дете, тој го испраќаше на сосем друга страна, кон оној крај што нема аптеки а отаде друг еснаф го испраќаше кон стариот град што се давеше во штавени кожи и лој.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Паралелно со нашата улица живееше, се давеше во грабливост и трешереше во претсмртен грч чаршијата - теснограда, безработна готова на детски бесмислености и ситни кражби.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А ум немаш за да мислиш за нешто друго. Целиот ум се дави во таа мисла и сал со таа грижа фатен и оптоварен.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Да ми кажеше и порано таму ќе ја закачевме, - рече татко ми скоро избегнувајќи го погледот и ми се стори како нешто да го дави во грлото.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Секој првороден син бил убиван – му го сечеле главчето на новороденчето, го давеле во вода или го гореле во оган, го фрлале на кучиња или свињи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мајките го создале тој непишан закон.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Зачекорил, застанал. Во мрморењето на луѓето можела да се чуе споулавеноста на стравот дека во ваква ноќ, трескава од свој студ, водата се дави во замрзнатите мочуришта и дека земјата, за да не се распука од глад, им ги џвака заспаните жилички на тревите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе му ја засечам жилата на челото. Онаа, меѓу очите. Во таа жила 'ртат црни соништа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Андон, ќе ја земеше ќерка му за снаа, но тогаш тој ќе си го дадеше и коњот и ќе останеше сам со сонливото куче што ноќе се дави во кашлица.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Вработените се давеа во купишта на флаери, брошури и џебни книги расфрлани низ големата канцеларија.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Андон, ќе ја земеше ќерка му за снаа, но тогаш тој ќе си го дадеше и коњот и ќе останеше сам со сонливото куче што ноќе се дави во кашлица.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Едно малечко биволче, еден ненаситник, еден вечно гладен, наеднаш беше ти осетил како нешто го дави во грлото.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Потоа како покосени паѓаат на нечистото душеме, се дават во правта.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Скокаат, врескаат, пеат, плачат, се потат и препотуваат, се дават во изобилството прав кренато од нечистото душеме.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Поради сево ова, на многумина хетеросексуалци што се дават во брачните води хомосексуалниот мерак по брак им изгледа како ставање трн во здрава нога.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Живеат места озарени од зори, железни остатоци во воздухот, соништа обликувани од чекан, папараци што нѐ препознаваат, мостови што се дават во реки, часовници навиени за горе во Книгата на смртта.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Во суровата тишина луѓето се дават во сопствените солзи, а со секое менување на светлината може да откриеме по една тајна и да бидеме сѐ поблиску до вистинската љубов, за која не постои супститут.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
ДЕЛ СУМ ОД ТВОЈОТ СВЕТ, МОЈАТА УБАВИНА Е ЗАМРЗНАТА ВО ТВОЕТО СРЦЕ, НА ДУШАТА ТИ СПИЕ МОЈАТА ЉУБОВ, А И МОЈАТА БОЛКА И МОИТЕ СОЛЗИ НЕ ТИ СЕ ТУЃИ...
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога дрвото покрај кое случајно минувате со задоволство ја претрпува болката од впишувањето на две имиња врз неговата кора со нож; кога истовремената појава на дожд од небото и солзи на вашето лице не може да се нарече случајност; кога светулка се дави во вирче, прета со наводенети крилца борејќи се за живот и притоа не заборава да ве награди со светлина; кога не знаете зошто одот одеднаш ви станува куц; кога не сте пијани, а од некои темни агли на едвај осветлената улица слушате тивко завивање и цивкање на куче; кога не знаете како сте станале дел од таква ноќ... сѐ што ви преостанува е да се гризете од бол и зачуденост.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Жена се разбреа на сет глас, растура колнежи во црната темница и се дави во грчот на липањето...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се дави во солзи, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Час се појавува, час ни се губи, се дави во вителот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)