Таму сѐ изгледаше испустено, иако сѐ беше исто: сѐ беше на своето место, но годините на непроветреност и талогот на насобраната прашина, на тој простор му беа дале поинаков изглед и некакво мртвило.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Нашите стапала оставаа траги на прашината на подот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)