дише (гл.) - од (предл.)

Постојано седам со устата отворена, како да ми е многу интересно, а всушност не можам да дишам од друго место освен од неа. Затоа изгледам како риба.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се удирам на ѕидовите, го губам здивот: не се дише од запурнина. Отсекаде капак.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Речиси осеќаш дека и смртта седи со нас: и таа збива предишана од трчање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можам да дишам од прав! (Кашла.) А, Арсене, Арсене!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Тој ги ширеше градите и дишеше од свежиот планински воздух.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Дишејќи ги така опојните мириси што избиваа од сламарицата, чувствувајќи го нивното благотворно дејство, на ум му дојде истото вакво дишење на сламата во плевната кога како дете се разболе; бегаше од болеста што го имаше приковано за креветот во собата и одеше кришум во плевната и запретувајќи ја главата во сламата и сеното, дишеше од миризбата и чувствуваше како го закрепнува.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Одминуваа, нишкајќи се неизгубени, низ тоа снежно море. Дишеа од развиорените снежинки пред своите лица.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Стоиме едно до друго и си дишеме од уста в уста.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)