доаѓа (гл.) - од (предл.)

Меѓутоа, во последните години пред угостителската дејност да биде потполно укината – поради, како што посочува Митревски, „недомаќинското работење“ на Центарот, се случуваат одредени негативни промени.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Сите приходи кои доаѓаа од угостителскиот објект се слеваа во централната благајна на установата, но за возврат таа воопшто не вложуваше во угостителската единица.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во сето тоа и во што не друго жените навистина генијално се снаоѓаат, но нема итрина со која таа мажот ќе го спречи да истече; уште од нејзината спарнина неговиот пенис ќе ја почуствува во предворјето, меѓу нејзините нозе, пред да ѝ го доставил, уште не брцнат целиот внатре, уште ниеднаш не повлечен наназад за да ѝ го втера пак и да почне да ѝ го напумпува и испумпува она задоволство што доаѓа од сѐ подлабоко и подлабоко од телото додека не почне да се црпи од капиларите на кожата по целото нејзино тело.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Целата вода што доаѓаше од таа страна, всушност единствената страна од каде што доаѓаше троа вода лете во Маказар, ја собрале и ја свртиле за потребите на рибникот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Гласовите доаѓаа од горниот дел на Маказар, од правецот од каде што доаѓа реката од под планинските падини што ги сече новиот пат, спружен наместа на стариот Виа Игнација, а наместа крај него.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Најпосле, каква може да биде, кога доаѓа од толкава длабочина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Колективниот комплот и побуната на селаните против Симона доаѓа од сферата на најниските побуди, во голема мера е лишена од смисла и метафорично е претставена како деструкција по себе.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Опасноста доаѓаше од Марлена Дитрих и од нејзиниот партнер - тие беа негативните јунаци - но не носеа опасност со себе, бидејќи се плашеа.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Непознатиот од Норд-експрес (Strangers on a Train), 1951г. •Во 1950г. не бевте во така сјајна ситуација, после неуспесите на Во знакот на јарецот и Трема.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ми шепоти: доаѓам од кај морето а Хелен уште чека на брегот шета во залезот и копнее: на секоја самогласка од песната што ја пее светка по една ѕвезда а на нејзината коса еден славеј чека да изгрее месечината. ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Додека беше болна редовно ѝ доаѓаа од театарот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Волчешкото завивање повремено доаѓаше од северната страна, од долот меѓу Грамадна и Чукарот, и се чинеше засилено и доближено, од што во кошарата веќе се чувствуваше вознемиреност на добитокот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
По звуците што доаѓаа од онаа страна на поточето, сфати дека кучињата веќе се фатиле со волците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Струеше тоа леко и меко, доаѓајќи од некои далечни западни врвови на Плачковица, носејќи со себе миризби на далечини, на задпланински полиња...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Слаб плач се истргна од градите на девојченцето. Слаб, немоќен, како да доаѓа од некоја бескрајна длабина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Крикот се засили. Доаѓаше од височините, од снегот, од кон северната страна на Глогов Валог.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Некои од тие шумови, необични, непознати за неговото уво, доаѓаа од подалеку, можеби откај плевната или од преку потокот, додека едно жално квичење и гребењето на вратата беа нешто сосем јасно, блиско, разговетно.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Грдан ја одложи чашката и се подмести за изненадување, иако изненадувањата на Грозда секогаш доаѓаа од онаа страна од која најмалку ги очекуваш.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Неговото Величество Тело... Доаѓам од земја во која телото е само евтина мета.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тоа беше глас на џин што доаѓаше од човек на кој малку му фалеше да биде џуџе.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тоа беше потег со цел, сосема прагматско движење; тоа е она што ги инхибира младите мажи при средбата со искусни жени; кај мене, таа инхибиција се засили и со оној добро познат наивен младешки гнев кој доаѓа од агонистичката, речиси спортска свест дека не си прв; тоа многу потсетува на наивното убедување на младите уметници дека се оригинални, дека се први и дека ќе напишат нешто сосема непознато и неочекувано, заблуда од која потем тешко се ослободуваат и страдаат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На пример, вие сте застанале крај гробот на некоја исчезната позната личност, за која некогаш нешто сте читале, но токму што - тишина; вие стоите, слушате како над главата ви воздивнуваат темните крошни, како вознемирено гака јато врани и едновремено се потсеќате - тоа и е моментот за изненадување.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сухов однекаде ви доаѓа од зад грб и ви зборува со таков тон како да ви прави услуга: -Овде почива правот на Михаил Матвеевич Херасков, угледен поет од епохата на дворските преврати...
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Еразмо, оглуве на рикањето на бикот Чако, што доаѓаше од другиот крај на гората.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Се гледаше така, долго, заборавајќи на својата жед, а тоа беше главната причина, што со трчање дојде до езерово, оглувувајќи за рикањето на бикот Чако, што доаѓаше од далечината и ја цепеше гората.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Јато летечки риби што пробивајќи ја границата меѓу двете сфери доаѓаат од морето и се селат во нас.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Танјуговиот допис е добро освежување пред утринската посета на добричицата Ема, колешка на Хорацио, која по десетина минути, ми ѕвони, задишана и некако потемнета: - Доаѓам од гробиштата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Куќите градени од делкан камен и над секоја врата табличка која во зимскиот период, кога работи жичарницата и илјадници скијачи тука доаѓаат од цела Грција, нуди соби, разновидни специјалитети од домашната селска кујна, а најмногу повикува на грав и секакви пити.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Законот не дозволуваше тие жени, сеедно од која причина сопрузите ги исфрлиле од дома, да имаат право да ги земат со себе децата, доколку нивните мажи не ги исфрлиле и децата заедно со нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Нејзиниот поглед секогаш имаше нешто мајчинско кога доаѓаше од установата во чие основање учествуваше и самата, а во која беа згрижувани жените избркани од своите сопрузи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Последното се чини беше најверодостојно, зашто доаѓаше од устата на Мара Банџорка, најблиската сосетка на Кијмет.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Некои велеа дека живее во мало куќиче на крајот на градот, сето обраснато и обвиткано со бршлен и анамска рака, покрај која минувала браздата што доаѓа од стерната на Аузо (така го викаа изворот што се наоѓаше под високиот рид исправен над градот).
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се стрча бикот кон светлината што доаѓаше од најширокиот џам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Неговиот профил под русата коса, правилен во полусенките на летната вечер, беше смекнат од сладникавите звуци на живата свирка што доаѓаше од некој неопределен правец.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш на игуменијата ѝ се причинило дека и од очите на тој Онисифор Мечкојад никнуваат влакненца, се кадрат и се замрсуваат, и дека е тој сиот едно големо клопче козина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од каде доаѓа и кон што лази? Доаѓа од нејтемнато минато и се движи победнички кон крајот на човештвото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како дише чудовиштето, со што? Дише студ за да не се усвити од зли желби. Со жабри.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа биле поцрнети и исушени луѓе со опаки очи и без насмевка; некои од нив, со завиткани шамии и крпи околу главите и рацете како воскреснати чкулави Лазари што знаат дека само двапати се живее, се сеќавале на вчерашниот живот и на мракот во тој живот потежок и од умирачката, на тоа химерно џвало на кое ни стробјак ни џуџе не му бега, но светлоста на утрото обилно доаѓала од исток и ги бришела од очите на призраците суровите сеќавања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ехото доаѓало од две страни, од местото на ранетите и од дувло на ноќна птица; потоа бувот му се вратил преплашен на својот мрак - оние што не биле зафатени со ранениците се раздвижиле преку чуките и по суводолиците да го собираат заборавениот добиток.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гласот му доаѓал од далечина и од минатото во кое еден друг Мечкојад сѐ уште во темна пештера глода коски на ѕвер и во кое тројца болни од проказа му се молат на господа да им ги земе душите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
1 Само малку, ден неполн, поточно една ноќ по зачекорувањето на Лозан Перуника во староста што дошла по многу видени погубности, по оние умирања што се случиле во куќата на некој селанец со глува и нема ќерка, преостанатите дваесет и деветмина од дружината по изгревот стасале со двоколките во Лесново.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Над смирениот туѓинец преку чие суво грло минала острица на јатаган, Богоја Гулабарин сѐ потивко и потивко плачел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаеше сега дека тоа нивно колебање не доаѓа од чекорењето, туку дека таа игра се создава од чудната случајност на згуснувањето на роевите своеглави снежинки, а неговиот поглед, често губејќи ја својата цел, просто го проголтнуваше целиот тој матеж таму, мачејќи се да го улови секое нивно прострелкување, секое матно просенување низ снежните преспи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нападите врз Рада доаѓаа од сите страни. Во еден миг само забележа дека Никодин пропаѓа во столот. Младен го крена за да се соземе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но тој не доаѓаше од болничката соба, доаѓаше од собата каде што престојуваа докторите. Но, што бара Томо таму?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И долга редица жерави, доаѓајќи од кај север, од кај Прилеп, и кликтејќи јадосано ја прелетуваат Потковицата и преку Градишки Рид одат натаму на југ.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Горе над селото, на сртот на Зајачки Рид, кој овде се вика уште и Веселички Рид, десно од патот, кој доаѓајќи од селото и префрлувајќи се преку ридот се спушта во Потковицата, во еден густеж од капини, над кого се издига закржлавена слива, има еден пак безимен кладенец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така што најпосле Акакиј Акакиевич еднаш во животот посака да покаже цврстина и одлучно рече дека неопходно му е лично да го види началникот, дека тие не смеат да не го пуштат, дека тој доаѓа од установа по државна работа и дека ако тој се пожали на нив, тогаш ќе видат тие.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но тогаш фатија првите мразови и работата запре.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Некои што доаѓаа од Цариград велеа дека се зборува оти везирот бил сменет.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Доаѓам од култура којашто е фалусна, машка, култура на палката, пендрекот и ножот, во зависност од потребата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Размената на книжевните форми и идеи треба да стави точка на оној тип на живот во кој самодоволноста беше апсолут и во кој сѐ доаѓаше од внатрешноста.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Така, биомедицинскиот практичар и пациентот со соматоформен проблем, доаѓаат од меѓусебно туѓи јазични традиции, од аспект на дистинкцијата ум- тело.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но се случуваше и во доцните ноќи, кога сите беа заспани, а само Татко, останат буден крај своите книги, да се слушаат необични звуци, во куќата, крцкање како говор што доаѓаше од неодредено место, во времето коешто Татко не успеваше да го протолкува до доцна во ноќта.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во Козар Маало, блиското Пошта Маало и околината, живее во разбирање, пријателство, солидарност, притекување на помош, делење на заедничкиот леб на сиромаштијата на повоените години цел еден мал свет, на стравот од неочекуваните упади на власта: побројните Македонци, Албанци, Турци, Срби, Унгарци, Руси, Грци, Бугари, Хрвати, Французи, Ерменци, Евреи, Власи, Роми и други.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Говореа доаѓале од море, од Африка, од пустина, проклет да бидам, ако знаевме од каде доаѓаат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Енергично листав сѐ дури вниманието не ми го привлече спасоносно, следната сомнителна реченица: „Повеќето луѓе се способни да го исклучат протокот на стимулации кои доаѓаат од околината, но оние со ниска латентна инхибиција не можат, што резултира со психози, превисоко ниво на креативност или и двете.“
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Истата вечер, по давањето збор, не може да заспие од возбуда па излегува да се прошета низ парискиот латински кварт каде што влегува во едно бистро и сосема случајно го запознава младиот, сиромашен пејач Пол кој и самиот доаѓа од Америка и студира пеење во Париз.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
За време на Студената војна, голем број уметници емигрираа на Запад, и лажното уверување дека МОДЕРНАТА УМЕТНОСТ, без разлика дали доаѓа од Исток или од Запад, е толку универзална што може да биде класифицирана под исто име: тековен -ИЗАМ, стана општо прифатено.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Луѓето скокаа од своите седишта и викаа колку што ги носи грло настојувајќи да го надвикаат излудувачкото мекање што доаѓаше од екранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мирисот веќе ја исполнуваше собата, богат топол мирис, кој му се чинеше како испарување што доаѓа од неговото рано детство, но, со кој повремено се среќаваше и сега, додека се ослободуваше таинствено во некоја улица полна со луѓе, почувствуван за миг и повторно загубен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Најкрволочни беа вресоците што доаѓаа од учениците.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога ќе примате наредби, тие ќе доаѓаат од мене.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Гласот доаѓаше од правоаголната метална плоча, како затемнето огледало, која зафаќаше дел од површината на десниот ѕид.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон слушна повеќе остри крикови кои како да доаѓаа од воздухот над неговата глава.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ема, разбираш ли, газ би дале за пичка.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ноќва за прв пат ти ја подарувам таа слаткост.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Да, драга Ема, во Равена мојот Јирачек, моето сонце, веќе ме чека, јас знам дека ме чека Јирачек и ги мерка тие стари, истрошени европејци, тоа се истите оние од Вацлавске Намјести, кои како река доаѓаат од секаде за да си го дотрошат животот, желни да брцнат со прст или со нос во нешто младо, убаво; пари даваат за тоа, душа даваат за тоа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ти офна од болка што ти е слатка затоа што доаѓа од мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Емин-бег потоа ги продаваше рибите на трговците што доаѓаа од цела Румелија, а тие ги разнесуваа по разни вилаети наредени во мали буриња, првин отстојани во сол, па ставени во саламура.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
За акумулацијата ќе се користеле водите од Мелошката Река, потоа од Гаровица, од двете мали реки што доаѓаат од Сарајаново, од потокот што врви крај Долнец, а со еден попречен канал ќе се собереле водите и од Сината Планина.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Пред школото врвеше патот, сум го одбележал на картата, широко џаде што доаѓаше од градот Б . преку Црноечката долина и, врвејќи низ Долнец, заминуваше нагоре кон Стрелеско.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Долу зад трансформаторот врвеше потокот што доаѓаше од правецот на црквата горе и овде врвеше низ мала песочна рамнинка.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Гаврил, без никаков комплекс што неговото семејство доаѓа од една мала далечна земја, се гордееше со нас и гледаше да нѐ запознае со повеќе другари и другарки од пливањето, од факултетот по информатички науки, цимери од кампусот, од организацијата на интернационални студенти, со неговите професори, тренерите по пливање и многу други.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Во четвртокот се собраа луѓето во селската амбуланта сместен а во просториите на Месниот фронт за да го пречекаат реонскиот доктор Татули кој доаѓаше од градот и да бараат лек.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Остануваше само нејзината уста што пропушташе по некој лаф, ама и тој лаф како да не доаѓаше од неа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Од средината на купот се подаде главата на нивниот татко, долго се креваше над купот, како да доаѓаше од некој друг свет, како никогаш црн во лицето и со заматен поглед во очите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И реакцијата на моите сестри можам само да ја претпоставам оти тие доаѓаа од богатата рамница и од богатото село и од убавата куќа во улицата Лазо Колишевски број 10 во која се спиеше во чисто варосани и големи одаи на дрвени кревети, а знаеја и тоа дека таму имав кревет во кој сам сум спиел и една одајка од неколку квадрати со рустикална маса над која сум ги правел првите белешки од мојот Дневник, а и некои експерименти од физика и хемија.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мојот приод е многу попрагматичен. Филозофијата треба да создава можности, во рамките на тимовите научници, техничари, уметници, дизајнери, луѓе кои доаѓаат од различни области, за да ги создаде околностите на иднината. 116 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
При што никому од тукашните главатари не му текнува Да поведе сметка и за нас коалите Па на секој новодојденец да му наложи при цапнувањето во Австралија Да засади макар по еден еукалиптус За ние да можеме безгрижно да сонуваме И да си ја исполнуваме својата мислителска мисија А не да ни ги скусуваат соновите и од нашиот еукалиптус Уште да прават и некакви бонбони за шмукање Божем нема со што друго да го лечат народот од грлоболка Ние коалите не сме злопамтила Ама вие сега видете каков тоа човек создала работата И дали е баш вистински човек оној кој на коалите им зема дел од еукалиптусот Таквите во Македонија ги викаат човеци Некои од нив доаѓаат од стар крај со навики да крадат дрва за огрев Ама и кога крадат барем крадат дабови и борови а не еукалиптус
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Нагонот да се полета, како во семејство во облак на Шагал, сигурно доаѓаше од немоќта да се минат границите, особено големата граница која нѐ делеше од родната земја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Дента откако отпочина Бог Поворки стигнаа од краишта опашани со море И гласои доаѓаа од кај ѕвездите.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Зошто надоаѓа како да доаѓа од бестрага од кајшто заоѓа сонцето кајшто земјата и небото исчезнуваат како играчка зафрлена во потонот на баба?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
3. Разбирање и вера Ти се чини како да ги разбираш празните места во историјата темните периоди кои страдаат од недостаток на материјални докази и сведоштва.  Како да го насетуваш топлиот бран кој доаѓа од задграничните предели на раз-умот кајшто расудувањето се слева во едно со верата.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Се верува дека е познат, но не е сигурно дали доаѓа од куќата на Лордовите . . . . (Леон-Мартин“ – Еден ден во животот“, препев В.Божиновски).
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
- О, нашата мајка по цел ден не доаѓа од шумата!
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
И да знаеш, Пандо, не ме болеше толку добиениот удар со инвалидска патерица и што ти не, колку што ме болеше свеста дека тие удари доаѓаа од соборци, од луѓе со кои крвавев не само во еден ров, со кои сум јадел од една порција со една лажица, ја делев капката вода, догорчето, животот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Чудна приказна, драга Нора, за тие чудни осумдесети години... Или се лажам?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И точно, не видов кога парапсихологот- вентрикулист со својата вилушка ми ги трансферираше ко божја солза прочистените сигнали што доаѓаа од антените на атомската мравка...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тогаш доаѓаат од работа татко му и мајка му.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
СПИРО: (Доаѓа од лево и кога го согледува Теодос, го надувува неодолив смев.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Што се дуеш како сурлаџија, бре едепсас!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПОЦКО: Не ти е тешко безбели тоа две-три оки жива мера, кога носиш на грб двесте-триста оки.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Доаѓа од градот нестрпливо забрзан, се обѕрнува и вика, со одвај забележлива циганска интонација.) Ајде, поитај, бре Ампо, немој така како непоткован коњ!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Двапати годишно доаѓа од печалба: еднаш на Спасовден, на празникот на добитокот, и еднаш на Вртолум кога Бандо, исплашен да не му ја урне куќата, му ја истресе пушката во него.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Човечката рамнодушност ми ги отвори очите, животот ме научи на простување, тлеечкиот жар од горко и очајно плачење кое доаѓаше од далечината ме научи на простувањето.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ќе простам и ќе ги шатирам лагите за повеќе да не бидеш мое минато.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не сакав да помогнам - не знаев ниту како, ниту пак сакав да влегувам во гомнената каша во која седеше таа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Повторното ѕвечкање на чинијата врз масата, кое доаѓаше од стомакот на тетка Марија што се тресеше од смеење, ја потсети на лутината, па замолчи и пак луто ја погледна снаа ѝ.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Доаѓаше од правецот на ходникот, каде што беше тоалетот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сите Нови Години се негови сопатнички, негови девојки, додека доаѓаат од далечниот север.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
ЈАКОВ: Тогаш одам кај министерот за шумарство, затоа што доаѓам од кај министерот за сообраќај. (Пауза.) Го заврши епот?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
КАЈМАКАМОТ: Познат ми се гледаш. АНГЕЛЕ: Луѓето се слични. Доаѓам од Солун.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Но на 26 февруари 1941 година СО2 добила информација дека шефот на бугарската фабрика за тутун, кој му бил пријател на Михајлов, истакнал дека Михајлов во тој момент бил во Рим каде што соработувал со силите на Оската и покрај тоа што тој не го сакал тоа.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во неа се истакнува дека „е одлучено дека ние би требало да ги подмитиме протогеровистичките елементи, но под два услова: никому да не му се открие фактот дека средствата за подмитување доаѓаат од страна на Владата на Нејзиното Височество, освен на примачот и и дека нема да прифатиме политички обврски“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Машки се гласовите, тврди, длабоки, сигурни и доаѓаат од соседниот ров.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Гласот доаѓаше од позади една гробница. И ја здогледав неа.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Но, оганот не помага. Студот доаѓа од внатре.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Решението, пак, не е замена на едниот став со друг, а уште помалку “поправање на светот”(само ќе ги влошите работите), туку напуштање на самиот обид нештата да се обликуваат според мерилата кои доаѓаат од сферата на субјективното, т.е. патолошкото.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тоа може да биде вистина во индустриското минато, но во кибернетичките 90-ти, славниот поим на политичка “моќ” делува анахроно, извитоперено, бизарно.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За новата раса поимот “политичка моќ” е одвратен, зол, ужасен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Моќта, рекол Мао, доаѓа од цевката на пиштолот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Само ретко, во ноќите со полна месечина, кога сребрена светлина го облева езерото, се случува, осамените намерници да чујат прекрасни песни што доаѓаат од сред езеро.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Дрварите, кога доаѓаа од дрва, секогаш имаа по некое полено в седло за кога ќе поминат кадешто ги собиравме дрвата, да можат да фрлат некое.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Бучавата за којашто дури сега стана свесен го потсети дека синоќа, кога си легна и се затаи да заспие, ја чу истата оваа необична бучава и ја слушаше сѐ додека не се сети дека таа доаѓа од реката.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Звуците што доаѓаат од под смогот стануваат бесмислени, но авторот сега во бучавата по слух распознава, иако не гледа, како возила се движат по Партизанска, по Орце Николов, по Илинденска и секаде вдолж и попреку покриениот град.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Луѓето мрдаат, се вртат, неспокојни ги прави пукањето што доаѓа од некаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На заточениците им било забрането да излегуваат од затворските соби заради перење на облека; не им била давана помошта што доаѓала од дома, а не им била праќана и поштата наменета за нивните домашни; им бил даван пресолен леб, а не им било дозволено да пијат чиста вода; им била скратувана лекарската помош и друго.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Гласот доаѓаше од високо, од гранките на трнот под кој спиеше Полжавот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Доаѓаат од Возовија и одат во Возовија.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Црвенилото доаѓаше од чувството дека тој ми ја откри лагата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мамо! Тетка Ане! Тетка Оце! – викнав. Се одзва моето ехо, доаѓајќи од далечните ридови, и ми се пристори дека ми се потсмева.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во наша близина се скрши гранка, крекна некоја птица, месечината се скри зад некој облак и...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)