доаѓа (гл.) - тука (прил.)

Откако еднаш одамна, во 1802 година, тој, Ѓурчин Кокалески, познат мијачки сточар и трговец, почитуван дури и на дворот на Махмуд II во Константинопол, ја закупил заветрината од Акиноските, неговите потомци не престанаа да доаѓаат тука на зимување.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И никој поради тоа не ги осудуваше, не ги презираше и не ги земаше на подбив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Длабоко навредените, оскрбените, грешниците, покајниците, осамените, јадосаните, очајниците, неутешените во љубовта и во загубата на најмилото, луѓето исправени пред неизвесноста и ризикот на следниот чекор, животните корабокрушеници, - сите, сите доаѓаа тука и на дивината наоколу, на небесата над Потковицата, на овчарите и на случајните намерници, лелекајќи гласно им ги доверуваа своите тајни и несреќи, своите болки и загуби, своите намери и решенија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите власти, освен турските и српските и бугарските, па дури и, однадвор, од странство, Германци и Французи, доаѓаа тука и вршеа ископувања.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Беше болно свесен за ризикот што го презеде доаѓајќи тука.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Повозрасните мажи од селото, кога немаа работа околу добитокот, доаѓаа тука, некои седнати на столчињата, а некои така простум од нозе ќе испиеа по некоја чашка ракија.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Па нели рече дека и самата ретко доаѓа тука, тогаш, кој е тој што беспрекорно го чува овој имот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Изграден на реката Пчиња, а под тврдината на Кожле, пред стотина години, овој манастир му беше даден на доживотно уживање на серскиот митрополит Јаков, кој одамна не доаѓаше тука.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Од каде знаеш? – го прашав, а тој - Многупати сум доаѓал тука... – И почна момчето да ми раскажува...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А јас на сите им велам – кој сака здравје да доаѓа тука, во Преспа.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)