ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

А не може ни да си го ползува престижот што ѝ се насобира како единствената естетска форма што ја прави таквата мачилишна вистина истовремено достапна за нас и привремено, духовно поднослива.

Освен ако неавтентичноста што му е вродена на општествениот израз на чувството не се сфати како трагична, а не како комична – како сериозна наместо смешна или дефлациска – трагедијата не може да ја добие почитта што ѝ припаѓа во културна смисла.

Тоа ги открива оцртите на политиката на емоцијата што на геј-мажите им е заедничка со жените и со другите подредени лица чии желби се обездозволени и кои не можат да ја добијат почитта што ја бараат: политика на хистерија или емоционален вишок.293 Ваквата хистерија уште повеќе се зголемува со делегитимирањето на сите јавни пројави на хомосексуално чувство.

Да се третира неавтентичноста што му е вродена на секој општествен израз на чувство како нешто помалку од трагично, да се одбива да се види во неа нешто помалку возвишено од грепкање по границите на смртноста, значи да не ѝ се дадат нејзиното целосно човечко значење и нејзината целосна човечка тежина, да се одбива да се признае како она што трагедијата тврди дека е: имено, погубен знак за длабокиот и болен расцеп што машката кавга со небесата или со таткото го отвора во самиот поредок на човечкото значење – симптомот на егзистенцијална криза што ја доведува во опасност самата општественост.

И така „шизнувањето“ го означува сосема спротивното на општествената делотворност.

Таква е, барем, визијата на класичната трагедија, онака како што по правило произлегува од јуначките судири меѓу мажите од различни поколенија.

Баш немоќта на Џоан Крафорд ѝ го разгорува бесот: не може ништо да стори, може само да се издувува.