допира (гл.) - го (зам.)

Но, она што навистина го изненади стариот професор беше не тоа дека кучето со поглед секогаш го следеше кога тој пребаруваше по библиотеката, туку тоа што кога седна во фотелјата и ја отвори големата книга на скутот пред себе, кучето скокна со двете нозе на фотелјата од зад него и се вникна доближувајќи му ја главата и допирајќи го со влакната на својата глава некаде по вратот како едно време покојната жена кога попатно му ѕиркаше во четивото, а што него благо го обеспокојуваше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Допирајќи го каменот одвнатре – ковењето, вриењето, пенливоста – го допирам процесот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Со меките усни, раздишените ноздри, со долгото јазиче, како розово пламенче, го палеше воздухот допирајќи го прчот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Така, шетајќи низ мојата архајска епоха и допирајќи го твоето и единствено сонливо и тркалезно зборче јас имам чувство дека моиве прсти ништо друго освен тебе не паметат...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Таа седна блиску до него, раздрагана, нестрплива, допирајќи го.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)