допира (гл.) - нејзин (прид.)

И колку повеќе се издолжува патот, толкy повеќе таа заостанува зад него, а нему му се присторува, дека од некоја дална далнина допираат нејзините засркнато испрекинати зборови.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
До момчињата допираше нејзиното медено гласче.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сопственикот на немирните раце лежи ничкум, неговата небричена брада втонува во ископаната земја и усните ја допираат нејзината студенина и мирис на нешто гнило му се вовлекува во дробовите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)