допре (гл.) - чело (имн.)

Полека, пипајќи, оди до прозорец и таму застанува. Го допре челото на џам.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Крстовите исплашено го погледна, му го допре челото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Дојди овде“, рече Рој. „Треба да ти го допрам челото на вратата од визбата. Тоа е обичај од Стариот крај.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во имја отца! - рече и го допре челото со трите прсти, - и сина! - и ја спушти раката над папокот, - и свјатого духа! - и ги залепи трите прста до десното раме, - амин! - го заврши крстењето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Па како тогаш да ја подржувам авантурата на синот кој наумил да трага по вистината за татко му кога и јас во таа вистина имав само наѕирнато?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вистина е дека мојот Човек го имав како раката што си ја чуствував додека ја кревав за да му го допрам челото и да му ги слушнам желбите; го имав како очите што си ги имав за да ја симнам темнината од неговиот сон кога ќе посакав да му го видам лицето, толку го чувствував близок иако отсутен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа воопшто не ме обескуражуваше фактот дека не можев да си ги замислам нештата што ги бркаше за да ги достигне; напротив, си го придодавав правото да верувам дека сепак го знам, дека го познавам барем онолку колку што себеси се познавам, а притоа, вистината ви ја велам, дури ни вистинското име не му го узнав на мојов Човек, бидејќи тој ми рече а јас му верував дека така било подобро и за мене и за него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сакав да го возвратам поздравот, но само ги стиснав усните и ги затворив цврсто очите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го направив оној наш таен поздрав од времето кога бевме деца: ја испружив раката, и со моите прсти му го допрев челото, па носот, па брадата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Погледот ми беше матен и не можев да видам дали има солза во неговите очи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми го направи оној наш таен поздрав од времето кога бев девојка: со својот показалец ми го допре челото, потоа носот, па усните.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)