дојде (гл.) - и (сврз.)

Козичката можеше силно да мекне, над својата моќ, да екне нејзиниот глас низ планината, да допре до господинот Сеген за да дојде и да ја спаси, ама тоа не беше можно, ниту во приказната.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ами ако навистина ја заболи забот, си мислев јас застанат над бунарот, ако заради тоа, место една, испијат по две, или по три, или дури и по четири, тогаш дали Јован утре ќе биде кадарен да дојде и да копа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Стоев дури удри дожд. Потоа заминав, а тие останаа загледани од округлите сликички кладени на крстовите, кон воденото пространство, кон морските патишта по кои дошле и по кои, веќе никогаш, нема да се вратат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Абре, аман!“ Тој дојде и се наведна над бунарот. „Вистина нема“, рече подзинат кога ја извади главата горе. „Нема“, реков пак јас.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тропање на приборот за јадење. Чаши. Непознат број.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ниту ќе го крене погледот кога јас ќе дојдам и ќе ме праша - дека си чупе... што ќе кажеш... Дома, арни сте сите...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Напомош дојдоа и ѕидарите од Пјештани, а таму „бетонци“ издигаат цел комплекс на бањи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тоа е начин да се преживее, тие се сите тука свои на своето, тој е дојден и заглавен во туѓ град меѓу туѓи луѓе, во туѓа средина во која единствена смисла има да продолжи да ја држи функцијата, инаку е никој и ништо - се правдаше самиот пред себе си, а оној темен дел од желбите ќе се појавеше ненадејно од темните келари на неговата душа и ќе го потсетеше дека се лаже: „Не се прави наивен”, ќе се соочеше со себе си; неодамна самиот пред германските власти ја издејствува смената на Сабтај Салтиел, но и преземањето на неговата функција, стана и претседател на еврејската заедница на Солун.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се почувствува побезбеден и што е најважно, се почувствува повторно важен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Дојди и голицни ми ги ѕидовите покриени со решетковидни тапети и со гоблен- прозорци.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Што е потивко: да се чека и сонува нешто што го нема и не се знае дали ќе дојде и дали ќе се обвистини и по крајот на сонот или да се исчезне еднаш засекогаш?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Куле дојде и се поздрави со Толета. — Е, стрико? Ние со побратимот тргнаме в планина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Го нашле и Толета во Полчиште, и бидејќи не можел да докаже што дошол и кај оди, го собрале и него. Но никакви траги од убиството не нашле.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А за тоа време мудурот веќе беше известен од кајмакамот за сето она што стана во Смилево и Крушево.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јас оттаму дојдов и згодно место е сртот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Одеднаш чуката оживе. Колку внимателно да ги фаќаа четниците метеризите, аскерот ги забележи, а командантите со биноклите можеа да ги видат како се сместуваат зад големите карпи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
6. Под таква околност дојде и Илинден.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јас кај да сум жив — умрен, пред да ги скорнат овчарите бравите, ќе дојдам и ќе свршиме работа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Али нему ја не можех душа да му дадам, станах, каних два-три попа, збраха сја роднини, дојдоха и познајници, врстници- момчета, кренаха го на носила, носат го на рамо; и на гробиштата тамо поп молитва пеја, па го од носила зеха, пуштиха го в гробот...
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Џипот дојде пред вечерта. Освен шумарот дојдоа и двајца мажи: син му на дедо Иван и некој нивни роднина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„О, Даниел, многу сум среќна. Одвај чекам бебето да дојде и да го видам. Знаеш дека ќе биде машко.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Девојката не дојде и Даниел стана лошо расположен.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Видов вистина, кога дојдов и се вратив.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Вака, според устата на Лествичникот, му рекол: „Дојди синко единствен (тоа особено го нагласи, но тогаш јас не сфаќав смислата на таа нагласка), и избави се од неправдите што ти ги нанесоа поради Филозофот, и името ти го одзедоа: дојди и види што има во гробот мој!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И потем раскажа собитие вакво, за кое трипати повтори дека е верно, и јас знаев дека знак на несигурност е тоа повторување: на првата ноќ откако сме заминале ние од дворецот, небаре ѓавол ја напуштил престолнината и во вреќата своја сите проклетства ги однел, на Лествичникот видение верно му се јавило: таткото негов, Мида, на сон му дошол и побарал да го откопа од гробот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И како сега помнам: еднаш, во семинаријата, додека чинев умножение на едно слово, што токму со таа буква започнуваше, и буквата наресана беше со црвена боја, како пеперутка, на почетокот од текстот, ми се стори дека буквата прета со крилјата, дека ме довикува со нозете свои блудно раширени, и јас пламнав, се вцрвив, а Писмородецот дојде и ме праша зошто не му одговарам кога ме вика.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ние се надеваме есенва, си правиме бајрам на умов, да дојде и да го жениме, ама...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А, и отвори ја вратата патна. (Ката излегува.) Маро, што велиш ти, да има некој дојдено и да има најдено затворено, да е вратен?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Отиде Иљо и по две недели си дојде и рече дека стаса во Дуреси – град и го најде местото каде беа дечките и дека само ноќе и скришум едно два-трипати се виде со Евгенија, која беше најстарата жена одговорна за децата, негователка, како што се вели сега за жените кои се грижат за децата и дека таа му рече оти сите деца се живи и здрави, сите се испрани, чисти, нахранети и мајките и татковците и бабите и дедовците, да се живи и здрави, да не се грижат и да не берат гајле и од сите до сите таа прати многу многу поздрави.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ама, ете, несреќата дојде и ни ја зеде мајка ти.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Од тој ден ми остана сеќавањето на густата црвена течност, на чувството дека бев како пресечена на половина и на онаа ужасна тегобност кога ѝ кажав на мајка ми, а таа ми рече: “Отсега па натаму треба да го знаеш својот долг, основниот долг на секоја жена: за својот живот да се оддолжиш со раѓање на нови животи.” …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неколку месеци подоцна дојде и мојот прв чекор кон мајчинството.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Слушал. - Кој си, што бараш? - Знаеш кој сум и знаеш што барам. Пушти ме да влезам. - Да влезеш? Зошто? - Знаеш зошто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе дојдат и ќе се одмаздуваат. Овие ќе отидат како што дошле, ние ќе останеме да плаќаме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Борис Калпак имаше само толку време да се тргне од вратата за да не го урне со бес оној што дојде и што донесе мирис на коњско потење и здив на нови умирања.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гол, секако бил штрклест, танконог и со ковчести бранчиња на градите, во тешката облека можел да биде само голема и долгнавеста бовча на која некој заборавил загрижена глава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме пушти оставајќи ја болката на прстите на моето месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- А тој, свекор ми, ќе ни држи свеќа, нели?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Недалеку удираа во камен коњски копита. Пак се слушна извик, сега поблизу.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Излези или пушти. Ќе дојдат и ќе ми ги дробат ковчињата со шилести чекани.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ти реков дека ќе дојдам и дојдов. Одмандали ја вратата. - Како што си дошол - така ќе си одиш. И не враќај се.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Оди си“, се наведна. „Кажи им дека сум овде, дека ги чекам да дојдат и да ме запалат. Во детството ме апнала змија.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тој и тие што дојдоа и што доаѓаа до пеколот на ревење и на пламења, сите, ти велам, се слеаја во една сенка, сенката се распливна, избега низ ноќта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По гласот погодија кој е. Почнаа да се стрчнуваат кон него, да го удираат со веленца и со шубари, да го тркалаат. Од него летаа светулки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
НЕДА: Јас не сакам да останам сама дома. Ќе дојдам и јас со тебе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
НЕДА: Не ми рековте за... сосетката. Таа ќе дојде и јас...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Тој ме чу, дојде и ме сметна. Ми ги затвори очите да не гледам и ме изнесе од дворот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Разбери, дека јас не можам да се решам за да им кажам оти се венчавме и за тоа треба бездруго да дојдеш и да ме земеш.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Сега беа дојдени и гробот беше единственото нешто, што се црнееше со раскопаната расквасена земја во таа бескрајна белина наоколу, во тие снегови, во таа загиначка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Му беше сеедно исто како што му беше сеедно кога рече дека може да дојде ваму сам, кога се согласи да дојде и да остане тука сам, исто онака како што му беше сеедно додека чекореше сиот поминат ден напред по неразгазената белина на снегот и кога не се погрижи ниеднаш дали оние двајца продолжуваат да идат по него и дали им е ним полесно да чекорат по разгазената трага.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А тоа дека мораше да им се врати сам, тоа што не ни помисли да ги чека да дојдат и да го земат, беше во него пак уште една работа, кон која тој не можеше ни да замисли, а да не се придржува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш некогаш дојдоа и селските говеда, со кои оној акаше по планините, забирајќи ги од средсело уште веднаш по кревањето на росата и враќајќи ги во вечерите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ заради несреќата што дојде и ни се вгнезди“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А Рада дојде и се вгнезди уште одамна во неговата глава.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И тогаш учителот, налактен на извалканата маса, ќе започне за што и да било и за кого и да било, стариот слуша и божем случајно зборот ќе дојде и за Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Само еден понемирен бран на возбуденоста и тој ќе избувне искрен и слободен и ќе го урне во бездната она за што е дојден и што вака пристрасно го носи во себеси.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Штом помина таа тешка ноќ, Жаклин дојде и ми донесе пет илјади, точно колку да не бидам идфрлен од своето сопче.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ване пие в меана. Се готви да дојде и да го меси Арса.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога ќе ти затребам, ќе дојдам и ќе бидам со тебе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Јас сум дел на твојата судбина.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Дробилицата за чоколада беше едно поаѓалиште, а потоа патем дојде и Лизгачката машина (Sliding Machine).
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
И сирото тркачко грло со куп ребра и една бела душа - си попаднало во нестарателски раце. „Твојата соба е поголема“ , шепнаа. „А утре ќе дојдеме и ќе го однесеме.“ „Кого?“ Го триеше со дланката темето и мислеше: брзо ми расте овесов на глава - треба утре да појдам на бричење. „Коњот“ , чу и се изненади.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кај него знај и некој од повидните битолчани да дојди и да нарача неколку пара чевли.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во тоа време дојде и јавката од еден во друг окоп – Милка да истапи напред.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Патот што му го зададе сега, беше сосем различен од оној по кој дојде и го одведе на сосем друга железничка станица.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стариот Тајко бил во планината и нејзе срцето ѝ се стегнало: побарала од Емин-бег дозвола да дојде и дошла во Блатието.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Во меѓувреме дојде и докторката Милја, нѐ грабна за раце и викна: „Брзо дојдете да се поздравите“. Тргнавме по неа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Докторката Милја нѐ однесе во нејзината канцеларија на десетина чекори од кома-собата, таму дојде и нејзиниот сопруг, мојот брат доктор, сестра ми, брат ти.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Истовремено, за да ја смири својата совест, се обидуваше да размислува дека тоа што тој се решава да го земе детето, да го издржува и да го одгледува, можеби ќе дојде и како олеснување за Марија, заради безизлезната материјална положба во која се наоѓа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Така дојде и писмото од прилепскиот кадија до рацете на Соколовиќ.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Тргна по селата да проси милостина за манастирот Трескавец и дури ги ишета овие села по ново Мариово, веќе дојде и денот Богородица, панаѓур на Старавина.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
19 Спаиите како спаии, не се вјасаа многу. Тие дојдоа и фатија ќатипи, ги испишаа снопјето и си отидоа назад во Прилеп, да ги чекаат селаните со понуда за откуп.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Митра отвори, зеде еден сомун чист леб, го кладе на софрата и Доста си ја крена и си ја занесе пред машките. Со клавањето му вели „добре дојде, дедо Петко", а и на Илка да му го врати намигнувањето му вели: „е добре дојде и ти Илко", — и му чкрапна со левото око.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста ја вложуваше сета сила и умеење што поарно да ги „исправи на нозе“ и со голема нетрпеливост чекаше да дојде и оној ден кога нејзините мечтаења ќе се збиднат, кога ќе ја види Нешка мома, Толето ерген и уште понатаму — Нешка невеста, а Толето зет крај млада невеста.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Mope, а ватил бесот таа жена. Вчера дојде и сѐ некој моди токо ваде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Греота е од господ, вчера дојде и денеска, ајде, „неделата“ да та а дајме; ошче ни куќата салам не а познаваш.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ајде аирлиа, нека се живи, вековити, да се ќердосаат, некој к'смет господ да му даде“, и си продолжи да си ги брбори другите молитви, па дојде и до: „Исаије ликуј, Свјати мученици и Слава тебе Христе боже апостолом похвала".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кај ручек време дојдоа и гостите, на чело со нункото Милоша, си поручаа од Митрините тепсии, ја пофалија Достината нова манџа и си отидоа да разнесуваат по селото за новините што ги воведува рожденката. ***
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Па и бурмут го научија да трпа, та, ене го и тој дошол и седнал кај Петруша, којшто покрај бурмутот и цигарата и „чај“ му нарачал.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И во тој разговор дојде и псалтот Куле Кушо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По тој пат вела Јован дошол и до бела Бојана за која Колобан, ете, го пизми и раат е оти тој сега не е тука.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Мајко, дојди и ти со нас. Не сме далеку. Ако се предомислиш, брзо ќе се вратиш!”
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И за вистина, Силјане, клетвата од старецот, што ги колна прадедови ни, ни се исполни и до неколку години сите деца од лошата сипаница изумреа и останале сите како црни кукавици без челад; да му е милост на Бога, зер нејќел да нѐ сотре сите, ами и дошол на старата од стариот на сон за да им каже на дедови ни да појдат кај изворите и во едниот извор да се искапат, та ќе се сторат штркови, и да прелетаат бело море и црно, та да појдат во вашата земја и тамо челад да родат и да ги изгледаат, та пак овде да си дојдат и да се искапат во другиот извор, та да се сторат пак луѓе.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Да дадеше Господ една сипаница лоша да дојдеше и сите вас да ве собереше, та после векот едно да не пркне: овде да се роди, ама бело море и црно да препливаат таткови и мајка ви, тамо да видат челад; откако ќе видат челад тамо, еден Господ нека суди и еве јас си умирам".
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Си ги прошетал нивјето негови, си ја прошетал куќата, и најпосле летнал и отишол дури на манастир на Богородица на Трескавец, та застанал на кубето од црквата и многу ѝ се молил на Богородица, за да му поможе да појде на штрков вилает и пак да си дојде и човек да се стори, та три години ќе служел на манастирот.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Секому радост му дошло оти Аџи Силјан си дошол и отрчал да го види и добре дојде да му рече.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Веселата смеа на децата по цел ден ѕунеше по улицата. Дојдоа и пролетните птици.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Зашто тие заедно со своите домашни ги трпеа сите маки од Лумана, ноќе сонуваа страшни соништа и сѐ се будеа причинувајќи им се дека арамијата дошол и сега којзнае што ќе им прави.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тогаш Тефик пак ќе му дојдел и ем ќе го претепал ем пак ќе добиел работник уште за некој ден.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Рајна дојде и ми вели: „Замисли си, на гробот на Генералот, по повод годишнината од негова смрт, дојде и онаа мивка од куплерајот, онаа Сузи, или како ја викаат уште, и место внимателно да ја слушаат божјата служба сите гледаа во неа, се разбира не жените туку оние другине.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ридот ништо не родил“, повторува тврдоглаво таа, „туку сѐ што дојде и сѐ што не успеа да се врати од тој рид беше дело на оние будалине што тргнаа да го освојуваат иако не знаеја што токму ќе треба да освојат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сега сфатив оти мажите имаат муцки на најосетливи кучиња; и тие како и загарите знаат да откријат секоја трага, се разбира кога е во прашање месото на лесна жена".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Љубовта е одговор на моите немири, летни дождови врнет во мојава душа, ти ќе дојдеш и ќе ми го донесеш мојот рај.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А, сега си само странец пред мојата врата, туѓинец за оваа душа која не те познава.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
СТЕВО: На здравје, господине Клаус. Добро ни дојдовте и за многу години.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Од соседното село, каде влегле два или три дена порано, дојдоа и рекоа дека Италијанците нѐ бранат да се зборува македонски и дека секој може да си зборува како што сака.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Откако И.И. заврши со мачниот попис на несреќите што им ги донесе исламската религија на Албанците, верно следен од авторитетниот поглед на А.А., продолжува: - Исламот што ни беше донесен со Отоманската Империја е сунитски, но во Албанија дојдоа и шиитите преку сектата на бекташите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
На тетка Данче ѝ објаснив зошто сум дојден и таа ми вети дека сѐ ќе биде во ред.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кој Брезничанец за нив ќе им верува оти на два залака леб од дома дошле и не можеле колку барем да подвикнат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Чул дедо дека сум дошла и ете го со прелапнати вилици.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кој како ќе дојде и ќе се отпушти на земја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И слатко и благо, што се вели, како мевлем ќе ми дојде и ќе ми застане.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога ќе почне да ме штрека, се молам нешто да дојде и да ми ја изеде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш јас ќе дојдам и ќе те извадам, ми вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од што ќе дојде и ништо друго.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Добро, ми вели, ќе дојдам и ќе ти кажам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Утре ќе го закопаме на закон, рече баба, зашто човекот ќе дојде и ќе ни раскаже како е убиен, дали многу се мачел и дали нешто рекол, дали нешто порачал кога умирал.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На одење ја фатив за рака и ќе ѝ речам: — Кога ќе ти е многу тешко да дојдеш и да ми кажеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)