држи (гл.) - го (зам.)

На мир нека се развива. –шепотеше со нежен глас Невена, држејќи го стомакот со двете раце.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Бабата Русинка го крена бебето, држејќи го со една рака за двете ножиња и благо рече: – Братче, братче, чеда мои...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Држете го бре! Ураа - држете го! - викаа по него децата од Варош - маалото...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Му се чини дека светна електрика на еден прозорец кај Сотка, прозорецот се отвори и некој вика „држете го”.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тоа диво и разлутено му се спушта по патот, а ние со Васета викаме и се дереме: - Уааа! Држете го крадецот! Уааа!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Држи го ти него на пушката? — му рече Толе на Трајка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Му рече на Павле жената, држејќи го палтото во рацете и разгледувајќи го од сите страни.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Зад него, за миг се најде келнерот Велко, држејќи го во едната рака коланот со сабјата, а во другата капата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Готово е. Додаде таа. И воздивна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Денко го крена грнчето, отпи две-три голтки, па го тргна од уста, држејќи го така минутка-две, треперејќи со очите, шмркајќи со носот, трудејќи се на сите начини да му ги одреди својствата на тој пијалак.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Само златото може да не потемни со векови“ - си помисли Бојан, па држејќи го предметот в рака, се исправи, ја крена главата, напнат да извика, но в миг некаква нејасна мисла, некаква непозната желба го запре.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Фаќајќи го, мачорот се превртуваше и се свиткуваше по тревникот заедно со глушецот, постојано држејќи го помеѓу муцката и шепите, како да беше неодмотано клопче преѓа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Погоди што е ова“, рече таа, држејќи го камчето на дланката од својата рака.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Еднаш ме запре држејќи го само со два прста парчето бел леб премачкано со мед.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И кога ќе ги слушнев неговите чекори во ходникот, легнував на мојот кревет, го навлекував над мене чаршафот како што некогаш правевме заедно – држејќи го со прстите над главата, и наместо некогашната радосна опиеност, чувствував како болката ме клука во градите, како се обидува да дојде до моето срце. 3. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има мигови во кои лудите се издвојуваат од својата не-реалност, и во таа кратка пауза во времето чувствуваат некоја повисока реалност, како некакво претчувство за крајната испреплетеност на судбините кои сочинуваат соѕвездија на Земјата, кои можат да се видат единствено од некоја далечна ѕвезда. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Останувавме во таа опиеност сѐ дури не се изморевме од неа, додека не заспиев, а се будев кога мама и татко, сестрите и нашиот малечок брат, тукушто вратени, ќе завревеа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секогаш кога брат ми ќе си заминеше дома по кусите посети, јас легнував на креветот, го навлекував чаршафот над мене, држејќи го со прстите на педа над главата, и гледав во белото небо. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сенките, со своето навестување дека можеби и ние сме сенка на некоја суштина која ќе ни остане тајна сѐ додека не ѝ се вратиме, се дел од оние чуда на секојдневието кои најчесто остануваат незабележани.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А штом ќе останевме сами, тој ја оставаше книгата, и легнувавме на креветот кој навечер го делев со Паулина, се покривавме со чаршафот држејќи го со прстите една педа над нашите глави, и потоа минувавме низ некакво блаженство во кое се чувствувавме како споени садови: во таа блискост која посакуваше да трае засекогаш и миг повеќе, во тоа наше едновремено вдишување и издишување, додека така лежевме под белото небо на чаршафот, Зигмунд ми кажуваше за чудата на природата, за долговечноста на ѕвездите и за нивната смрт, за непредвидливоста на вулканите, за брановите кои го разјадуваат копното, за ветриштата кои можат да галат, но и да убијат, а јас чувствував опиеност од неговите зборови, од неговиот здив, од допирот на нашите тела кои лежеа едно до друго.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Токму затоа те преправам во будалетинка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Знаеш дека никогаш не сакав да бидам смешен,“ рече брат ми, држејќи го в раце костимот. „Знам,“ реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Надвор ги пречека прекрасен сончев ден.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Широко насмеана, ќерка му излегуваше од катедралата, држејќи го под рака својот маж.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Држи го прстот во устата за да не ти го сошијам умот!“ ми велеше.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Твојата мантија ќе ја навре преку глава оној што ќе нѐ слуша.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Жени, држете го! Не се знае тогаш дали токму така било.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не! Нема, потивко! Јас нема да бидам тивок!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Држете го! Што го гледате!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Дури есента, кога тргнуваа да си одат назад, кон дома, со сите кираџии, што ги товарија нивните алати и сѐ друго нивно од бараките, а зад себе оставаа една нова петокатница во градот, неа можеа сега да ја гледаат и да бидат задоволни од тоа каква беше бела и воздушеста, дури есента, кога го оставаа тој град, разубавен со уште едно нивно здание за векување, тој бел град некаде по белиот свет, по нив се забра и еден испокинат младич, кој по многу нешто личеше на сите деца, што се среќаваат по станиците, бос и сам, држејќи го постојано растојанието меѓу тајфата и себе толку големо за да не може да го достаса никој, кога би се пуштил назад да го фаќа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Држејќи го за рака присуствуваше на неговото будење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Држејќи го за раце продолжи: - Во овој момент судбата нѝ ја исполнува најголемата заедничка животна желба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Откако го испија кафето во кафеаната на автобуската станица, Ивона држејќи го под рака се препушти на изборот на Виктор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш го истргнуваат, држејќи го за нозете, во влезот на каналот и друг го зафаќа неговото место.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Таа го поведува, држејќи го под лактот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Па се врти кон витрината и кратко се задржува барајќи ја во аптеката вистинската мешавина, а тие сите исти и, држејќи го в рака како да е „драгуљ“, го предава на болниот и неговата придружба наплаќајќи го како бесценет камен.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А тој, како на готовс, срипа и извади пластични чаши и налеа од сокот држејќи го под мишка бебето, кое, патем, се викаше Барбара. И ѝ личеше името!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Мајка му, држејќи го за раце него, Максима, и плачејќи го молеше Неби бег тој лично да им го предаде на делениците во Прилеп и да ги моли од нејзино име и од име на татко му лично тие да го испратат до манастирот Трескавец кај стрикото Ефимеј, игумен на манастирот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога се исправа пред седелката, со левата рака држејќи се за дрвото, а во десната држејќи го секирчето, некое време се навикнува на темницата внатре, потоа, кога го здогледува бувот, исправен и скукален сред седелката, го зема со секирчето од страна, оддесно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И така, држејќи го за раче детулето од Оредна Чибикоска, со пушката преку рамена, си отишла пругоре по патчето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Бувот се препрчалува во лево.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За оваа приказна, која ја оценија како пропаганда, комунистичка, полицајците три дена ги држеа затворени во амбарите Трпоски, а потоа ги однесоа во општинскиот затвор во Тополчани.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Денес држејќи го в раце бројот 2779, од 13 мај оваа година (петок!), со симпатичната фигура на Пајо Паторот во улога на колпортер, едно не ми е јасно.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Чудна беше таа глава со мускулести вилици, широка во брадата, тесна во челото покриено со црна остра коса. Држејќи го паднатиот и го кошна со нога.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Откако го откри шинелот, тој мошне гордо го погледна и, држејќи го во обете раце, мошне вешто му го наметна на рамената на Акакиј Акакиевич; потоа го повлече и го притисна одзади со раката надолу; го обргли со него Акакиј Акакиевич сè уште само наметнат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Да“, вели еден од нив држејќи го на дланка и пред очи часпвникот, којзнае со каква марка и како од каде е донесен.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Таа го жулка кучето, го милува држејќи го погледот сè така вперен во Богдана.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И така, претпазливо и со влечкање се доближи до кучето припивајќи ги мачињата околу себе и држејќи го кучето на нишан, постоја неколку мига, а потоа забрзано, бегум, мина крај него со мачињата кои не сфаќаа во каква опасност се наоѓаат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Којо Пипиле му доаѓа држејќи го кучето за ремник.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во пансионот му ставаа маска на устата и со маска го водеа држејќи го цврсто за ремникот да не скокне и ако не се смиреше, го ставаа во посебна темна просторија каде што го казнуваа со храна и вода.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Таа го поткрена мевот и им направи место да ги скрие под себе, држејќи го сè така погледот во кучето, кое исто така не ја испушташе од очи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ние, децата, тајум верувавме во сите Мајкини чудесија чудесии кои ја поврзуваа како што разбравме подоцна со Бога во тешките и пресудни мигови на семејството.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И така препуштајќи се на тишината на медитацијата од прозорецот на чардакот го забележа како забрзано чекореше по калдрмата Климент Камилски, држејќи го куферчето со кое последниот пат патуваше во Париз.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мајка речиси несвесно, несетум ја симна врската клучови од вратот, држејќи го во едното крило своето најмало чедо во студената ноќ.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Освен попрскувањето на темелите со крв која се слева низ устата на тукушто заклано јагне, која еднаш Минувачот во 5 до 12 ја налеваше држејќи го за нозете, дотогаш не бев видела друг пагански ритуал поврзан со темелите.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
На лакотот! Падна на коленици речиси парализиран, држејќи го лакотот со другата рака.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со часови понекогаш седеше речиси неподвижна на креветот, држејќи го неговото помало сестриче, едно ситно, болешливо, мошне тивко детенце од две или три години, со лице речиси мајмунско од слабост.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога не ќе шеташе низ градината, седеше на количката како на трон држејќи го во раката стапот украсен со сребро и светливи камчиња како жезло и го тераше Илко да ѝ расправа за својот живот: од каде е, како се нашол овде и каде оди.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Докторот Татули држејќи го босачето од пагурот допрено до усната, го праша: - Колку пари беа? - Сто милиони лири. - Сто милиони? - Сто...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ервехе никогаш нема да го заборави престојот во овој дел на рајот, држејќи го во прегратка малото братче.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Држејќи го паспортот сѐ уште отворен, тој ја праша со променет службен глас: – Колку години имаш, Мајко? – Да ти кажам колку години имам, зар не пишува на пасошот?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Еднаш Татко брзо се врати од својата библиотека држејќи го во рацете Куранот отворен.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тој седеше зад дворната врата држејќи го коњот за уздата и ја меркаше со очите, ја впиваше со погледот додека таа врвеше низ дворот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
По патот неколку селани влечеа еден врзан младич држејќи го под мишки.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој извика: „Аааа! Држете го, бреее! Аааа! Држете гоо!“
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Наеднаш, кога Балот сосема испари од сферата на неговото интересирање, негде попладнето, кога дефинитивно беше објавен денот на одржувањето на оваа забава секретарката Јованка влезе во канцеларијата со поканата в рака и тоа држејќи го пликот поткренат над градите, речиси допрен до нејзините розови усни.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Зарем не сте чуле?“ одговори момчето свртувајќи се, држејќи го со едната рака управувачот, накривувајќи се напред.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Џонс, за што се работи?“ Затресувам со својата нова глава и ги опуштам своите раце, држејќи го приборот за јадење. Чувствувам сѐ.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Само држете го врзан и наутро ќе му биде подобро.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Децата јуреа до далечниот Змејов брег и таму застанаа, четворицата, држејќи го клопчето со конец во радосните, горди прстиња, секое од нив тегнееше, управуваше и влечеше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Чекори. Трчање. 14 „Смит! Врати се!” „Не сакам, мавнете ми се!“ „Држете го, луѓе!“ Многу чекори. Јурење. Конечно испитување.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Седеше држејќи го телефонот како некое загубено, смешно дете.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Со уште еден поглед се увери дека е сам, потоа повторно се наведна и нежно држејќи го стапчето, со лесни потези на раката започна да го работи она што тој најдобро умееше од сѐ на сиот свет.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Големиот Мајстор го дочита писмото до крај, потоа, сеуште држејќи го писмото во рака остана уште долго замислен во својата фотелја додека во собата бавно надоаѓаше ноќта.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Но есента кон крајот на ноември, кога ни рекоа дека ќе заминеме за Романија, еден ден, попладнето, во големиот двор, што го викавме плоштад, некаде во средината, застана пајтонот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога му се доближуваше некој, брзо го извлекуваше и, држејќи го во подигнатата рака и гласно плачејќи, се фалеше: - Бегај! Ќе те удрам, ќе удрам... Најчесто се бранеше плукајќи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На Пецета му дојде да спрсне да бега, но брадјосаниот го џапна за рака и го седна на гуњата до себеси сѐ држејќи го со едната рака поклопен.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Жената шепотеше: - Држете го ова. Ќе ви помогне.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Тој само ги подотвори очите од столот на кој дремеше на чардакот по обилното јадење и пак смигна со очите држејќи го сонцето на лицето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Да, го променив името кога почнав да објавувам, кога се “лансирав”, во смисла на стекнување углед на планот на литературата и филозофијата, држејќи го тоа како прашање на “примереност”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа добро одекнува во мене - но токму како име на некоја друга личност, и плус е мошне ретко.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Фимка, силно држејќи го коњот за узда и гривна, милно и молежливо му шепоти и полека, скоро притисната на неговото ребро, го води по патеката што виси над мрачната бездна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Потоа таа влегува во зоолошката градина држејќи го своето безимено бебе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Седи со него крај лебедовото езерце додека некој не ѝ даде четврт долар, сендвич, тукушто купена вреќичка пуканки. Едноставно ѝ ги подаваат.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На памет го знае секое животно, птица и риба во оваа минијатурна зоолошка градина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не може тоа да си го претстави.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се обидува да си се замисли како стои на носачот, во едната рака држејќи го бебето кое во себе си го вика Недела.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Наместо тоа, одеднаш се присетува за една случка која Далтон ѝ ја раскажа пред неколку години, пред да отидат на турнеја, кога за прв пат еден на друг си ги изрецитираа своите тајни, својата збирка на срам, од каде всушност доаѓаат, што им се случило, сѐ што е неповратно.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Најпосле, Митре Богојов ја крена раката држејќи го крстот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Шишман веќе гласно плачеше држејќи го братучеда си како давеник сламка.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Нема да заборавам, убаво беше да заспиеш држејќи го за рака човекот кој го сакаш. Исто така да се разбудиш покрај него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)