Јан Лудвик го исмеваше нашиот свет и тврдеше дека тоа е лажен свет, дека е илузија; ние моравме да се браниме себеси, да го одбраниме светот во кој живеевме, оти немавме друг свет, свој свет, како што имаше тој; ако го изгубевме светот на Партијата, ние ќе останевме сами со себе, и ќе моравме да погледнеме во празнотијата на сопствените души.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Си велиш, амнезијата
е смрт, имаш зазор
од неа и зборуваш, зборуваш
во себеси, немо, гласно
само да не мислиш на смртта
- зборувањето е илузија на живот.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Нема да останам во минатото, љубовта не е дух, судбината не е предодредена, судбината ја градиме ние, не се откажувам, не е завршено, бескрајот е последна станица а во следниот перон сум јас, тргнав за да бидеме заедно, зошто никогаш не се изгубивме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Не сум силна без тебе, нема ден, нема ноќ, сѐ е празно, убавината е илузија, реалноста е грдотија, животот е пустелија, а љубовта знае да биде сурова.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Но, културата не е илузија.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)