Другарот Корнулов се јави уште еднаш, овој пат со Папокот, шетаа од оган до оган, ги убедуваа луѓето дека одовде никаде поубаво не може да ни биде Гледате колку земја се шири пред вашите очи, знаете колку е богата! и дигајќи го гласот цикна другарот Папок, местејќи си ги окалките над истенчениот нос Тргнавте по еден извеан старец другари, само сте се запрашале ли каде ќе стигнете со неговиот ум?
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Есента е богата со соништа иако понекогаш тажна со водата што опаѓа не се плови Ноемврските богати магли со што ли ги дојат реките
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Континенталната мисла беше и продолжува да е богат извор за сегашното феминистичко теоретизирање; токму проблемот со „ние“ може да го наруши Холандиното барање континенталната мисла да ја игра улогата на философско сидро, повеќе отколку што таа претпоставува.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Не значи дека ако е богат и виден дека ќе ми биди убо со него...“ велеше Томето замислено односно, незаинтересирано.
„Белиот јоргован“
од Хајди Елзесер
(2012)
Медот го обновува човечкиот организам и го продолжува животот, зашто е богат со сѐ што му е потребно на човека.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Ораме со рало но земјата ни златна колку е богата!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Таа е богата и има сѐ, ама јас нејќам да ајљазува.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)