е (гл.) - гладен (прид.)

Стојан, кој сѐ уште има отворена и загноена рана, со дланката го трие образот што вчера му побеле од студ. Секогаш е гладен.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Зашто Господ вели: ’Одмаздувањето е Моја работа, јас ќе возвратам!‘ И уште ви велев: ’Ако твојот непријател е гладен, нахрани го, ако е жеден, дај му да пие...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Арсо е гладен. Тоа е гола вистина. Зошто дојде овде?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Подруго ќе беше да имаше татко, вели, кој не помина, тој не зеде, вели, ко гасеници нѐ опасија, ама најлесно е гладен човек да најадеш, вели, и само се шутка, оптрчува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пенчо направи тажно лице и како просјак застенка без врска со прашањето: рече дека нема ни татко ни мајка. дека е гладен.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Пред влезната врата го стресува снегот од себе и влегува во одајчето со променето лице, најдувајќи ја мајка Перса задремена крај малечката Пелагија. Ѝ се извини на мајка Перса што се задржале толку многу, ѝ рече дека е многу уморена и дека каснала со Чана кај Танаско и сега не е гладна, туку дека е гладна само за сон, па така не мораше да објаснува зошто се врати со стемнето лице.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Да го донесеа неговото тело, ќе беше поинаку.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога јадам, помислувам дека е гладен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Дорчо е гладен. Ќе одам да го попасам.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)