Со докажување на транскрипцијата на современата македонска азбука, на кирилично писмо, се открива дека нашата азбука е стара седум илјади години.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Од левата страна на бујната и пенлива река Вардар е старото скопско Кале.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Ставрос е стара касаба, со сите нејзини атрибути. Но, и со сите елементи на рибарски град.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
За да се одмориме од патот влеговме со мојот пријател во познатиот париски ресторан и кафеана „Кај двајцата Магота“ која е стара стотина години а која беше преполна со гости.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Соколе во турско учеше до трети клас во Солун, после ја напушти школата и работеше како бакал. Сега е стар за работа.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Болката на душата е стара колку и човекот, екимот изумирал заедно со своите мевлеми, болката останувала како и да се преименувала, а сега тој доаѓа како ништо друго освен како подновен обид со неочекуван, а пресметан убод да навлезе не во душата туку само во мозочната ципа, за да го поврати човекот во оној канализационен жабарник што се вика нормален живот.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Значи јас сум ти била постара и од таа црква, или поточно таа и не била родена кога ме донеле за да ме остават пред нејзините двери.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Таму дознав дека црквата е стара десетина години!
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Патот е стар, сега проширен и под асфалт, ги памети времињата на турското владеење и тогаш беше, а и сега е пат кој ја држи врската Лерин – Корча и натаму сѐ до Драч и преку него по море до Италија и од таму кон широкиот свет.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Тоа е стар војник, многу често дете од рурален предел, кој што има потреба да ги малтретира гуштерите.
„Филтер Југославија“
од Константин Петровски
(2008)
Не зашто му е едната нога покуса и не зашто е стар.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
А некому кожата му е стара и танка, не му се шие.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Ракијата е убава, велам, ако е стара и домашна, а жената е убава, ако е млада и туѓа.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Таму еднаш ја најдов својата мачка, дополу смачкана од тркалата на нечија кола... но, тоа е стара и, воглавно, позната приказна...
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Татко ми беше многу фер човек, кога дозна дека татко ѝ на стрина ми работел кај еден Србин, тој ѝ рече на стрина ми: Да одиш да си го земеш татко ти, тој е стар човек и да си го гледаш тука, има за сите леб.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
„Глупости. Земјата е стара колку што сме и ние, не постара. Како може да биде постара?
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„Ти сега мислиш“, рече тој, „ дека моето лице е старо и уморно.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„А онаа слика онаму...“ таа покажа со глава кон гравурата на ѕидот отспротива, „дали и таа е стара сто години?“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Некој од луѓето ја забележа каде ја стави парата, ја загледа убаво, и виде дека банкнотата е стара, неважечка.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Тој му е стар пријател. Врсници се. Едно време се бореа по панаѓурите и го кутињаше.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Езерото, еден од најстарите резервоари на светот со слатка вода, покрај Бајкалското Езеро и езерото Титикака, може да се смета и за меморија на планетата, за него денес може да се зборува како за „музеј на живи фосили”: не помалку од двесте ендемски фосили живеат во него, меѓу кои и пастрмките летница и белвица, еден вид уникатен полжав, кој се верува дека е стар триесет милиони години, но исто така и сунѓери што не се среќаваат на друго место во светот.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Во мене сонцето зракот си го бара
уморен е сонот, бајката е стара.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
„Колку убав бунар. Погледни му ја конструкцијата. Што мислиш, колку е стар?“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Тој е стар, ама сѐ уште е силен и може дамче дигне во воздух...
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Откако Милка и Пелагија се одлепија една од друга, откако им се исушија солзите, оставајќи траги по нивните лица, првата можеше да го претстави своето момче и да се пофали дека оние две машки дечиња што креваат најмногу врева и од кои поголемкото е старо колку и нејзината Пеличка, се нивни, И по суратот се познава дека се наши не само по бојата! рече Милка.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Така ни се гледа... Пак е стариот Лаопланос.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
На стар човек и новото алиште е старо, вели дедо, а околу очите му се собираат брчки ко бранчиња вода.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)