е (гл.) - топол (прид.)

Земјата е топла, пријатно ветре провејува овде.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сигурно тој бил испржен за него и оставен в рерна да е топол.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Љубезно одбивам. – Не пушиш? – гласот му е топол баритон – Каде си се упатил? – Тука ... шетам ... одговарам неопределено.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Каснете додека е топол комадот, да не ви остине.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Оставете ги тие муабети, земете, напите се додека е топла.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ама и подот е топол. Неговата топлина ми преоѓа на лицето, ми ги дополнува образите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ивана си остана на своето : „Можело да настрадаат од суша, од летните горештини водата е топла, жешка зовира!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ја поткрева главата, ја нема Чана, брлогот уште е топол како што кажуваат дланкиве, а овде, каде до пред малку беше тој - студено бетер од грутка мраз!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тука завршува нерамниот селски макадам и се врзува со тазе посланиот асфалт. Црн е и се чини дека сѐ уште е топол.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Замрежи просторот околу, се се стесни, зашумолија нозе небаре газат во суво лисје, прогрмоти женски глас отсекаде: „Ќерко моја, иако моево тело е студено, иако моиве усни стрижат со сув ветер, скриена во длабоката скрвишница на земјата – мајка, мојава душа е топла!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Но јас ти велам дека е студена! - А јас ти велам дека е топла!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Мажот е желен, жената пожелна и така во недоглед возбудата на раскажувањето живнува јазикот е топол како крв ласцивен кога бликнува опсцен кога засирува јагула-јазик совршен и кога е разголен без кошула без лушпа како од матка изведен!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
А сепак - снегот е топла покривка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Гаснат убавите очи на светецот загледани во најубавото, разбеснето небо, гаснат очите додека првите секавици го шаркаат намуртеното, разбранувано езеро.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Паѓа, паѓа отец Лаврентиј, тврда е земјата, топла пред летен дожд, и здивот е топол што ѝ го вдахнува тој.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И се буди библиотекарот Филип Филиповски тешко, мачно, сосем излекуван од тешките депресии поради поплавата во Библиотеката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)