е (гл.) - сѐ (прил.)

Најпосле, сепак, ги извадив тие бедни три долари. Еве, реков, тоа е сѐ што имам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Земјата е сѐ иста, плазика, нешто меѓу камен и земја.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Лисиче е сѐ уште на истото место.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
На Трендафил му се допадна мојата одлука да нема свадба.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Печалам за семејството, а друго што ми останува. Се навикнав на овој живот. И тоа е сѐ...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Така што вашата заедница би им ги плаќала надниците на тие работници.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Како?” - прашува снисходливо актуелниот претседател на еврејската заедница кој стои пред Координациониот управен одбор за социјалните работи, зајакнат со Д-р Цви Корец кој е сѐ уште повратник од Виена и личност без функција и уште дванаесет видни личности на солунската заедница.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Другото значење беше дека нема што повеќе тој да чека од таа љубов, тоа е сѐ, тоа е крајното, најубавото и единственото што му го дава таа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Би можел повторно да ги стави, а на жената и девојчето да им објасни дека е сѐ настанато само поради една случајност - цртежите не биле добро прицврстени, па тој поручеква ги симнал, но утре пак ќе ги изложи, и на подобро место, дека го заслужуваат тоа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Одеднаш му станува јасно дека му е сеедно што ќе покажат анализите, дека му е сѐ едно што и како пропуштил, дека му е сѐ едно што и овој, последен пат, нема да пречекори во финалето.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
„Тоа е сѐ!“ си повторува во себе. Тоа имаше двојно значење.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Тоа е сѐ, - му вели таа и ја стиснува силно неговата рака и уште повеќе се припива до неговото рамо, така што тој пак се заборава.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Нерасонето, мижејќи, утврдуваш дека главата ти е сѐ уште на место, и разочарано, пцосто ја обвинуваш смртта за нејзината загрижувачка неагилност.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Нѐ открија и веднаш го известија Буза. Значи, свршено е сѐ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Инспириран од случајот на првата официјална женска туча на плоштадот во Скопје каде неколку скопски шмизли се изџигерија меѓу себе со шамари и боксои поради богат момак кој се вратил од гурбет ме наведе на една анализа на овој феномен кој е сѐ поактуелен во нашата посткомунистичка транзиција.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ненадејно почувствував леснина. Спотаена радост. Можеби не е сѐ изгубено.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тоа е сѐ во ред... Ништо не е надвор од нашите чувствени сензации.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
„Не е сѐ во куповната моќ, мила моја, со несмален подем ѝ рече тој“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
АНЃЕЛЕ: (го отвора малиот куфер и и покажува). Еве, ова е сѐ.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Јас само не сакам да го усмртам вашиот син и тоа е сѐ. Затоа сум овде.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Самракот однадвор е сѐ уште посветол од темницата во собата и можам да го видам нејзиното лице, прилепено на прозорското стакло, и разголениот врат, во бледиот, умирачки здив на денот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Наместо мрачен предмет на желбата („ја барам раката на вашата ќерка“) таа историски станала функционален додаток на секоја жена лакиран аксесориз што не само што е чудно да се бакнува, туку е сѐ почудно и нежно да се фаќа.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
„А ти, мали?“ му се обрати. „Да ти најдеме нешто?“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога тој не сакајќи се закашла голтајќи чад наместо воздух, човекот со лузната го погледна речиси зачудено, како да не очекуваше дека е сѐ уште тука.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Јас“ е сѐ уште сосема само-доволна заменка, дрско распослана по целата ширина и должина моќно исперчена, пркосна Па, сепак...
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Но и да не е сѐ така, основниот факт е присутен: куќата изгоре. Но, тоа не е важно.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Киевјаните се вистинољубиви луѓе и сите едногласно ми ја раскажуваа оваа историја.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тука стариот е сѐ некако нерасположен и лут.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Додека во чудо се враќам назад, чичко Славе ми објаснува дека не работи без дијагноза од доктор и дека е задолжително да се донесе лекарска белешка, а кога го прашав како ја чита, тој се смешка: „Ааа... хммм.. а-хаааа... дообро, добро, јасно ми е сѐ“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
За нив и за сите туѓи несреќи ние судиме секако, најчесто погрешно. Тоа е сѐ.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ту му е сѐ полно и рамно, ту му е сѐ празно и далечно.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А јас, ете онака, Петрович... шинелов, сукното... еве гледаш, насекаде на други места е сосема здраво, малку е правливо и изгледа како старо, но ново е, само ете, на едно место малку е онака... на грбот, а еве уште и на рамото, на едното рамо, малку се излити, а еве и на ова рамо малку – гледаш, и тоа е сѐ. Нема многу работа...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Како крава кога џвака трева, претпоставувам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сѐ уште, мојата глава е сѐ уште обвиткана со врелата покривка на свиленото задоволство, која ме пецка и навистина уживам во музиката што ја прават возбудениот говор на луѓето и басот на хеви фанкот што оди.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И кога веќе сѐ ќе стане заборав, пепел во човечка черупка во која во исто време се населуваат нови чуда, ќе остане само сеќавање за писмото на Рубина Фаин и прашање какво било и какво е, ако е сѐ уште живо, она јапонско дрво кое е и пак не е тајна за денешниот човек.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Програмот за машинска визија не е сѐ- или- ништо процес.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Арам значи и проклетство, од овој збор потекнува и поимот арамија, арамбаша.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Според муслиманската вера арам е сѐ што е забрането, спротивно од алал, што значи на арапски сѐ што е дозволено.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мисли сѐ спасил, ги измил рацете, израмнето е сѐ, сега доста, збогум животу!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Прозата на Б. Варошлија „произлегува од еден говор кој почнува да се раѓа сѐ понагласено во нашата јазична практика во урбаните средини, расказите на В. Малески се градени врз одредени говорни ситуации во кои се еманципира еден јазик на чаршијата, на градот, од говорот на руралните средини со кои е сѐ уште во силен контакт, литературата на С.Попов произлегува од јазикот на селото кој е затекнат во една конзервирана состојба итн.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Од затворот, одвреме-навреме, доаѓа слабо, но храбро пеење на ранетиот партизан. Пеењето е сѐ погласно, светлото сѐ поголемо.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ненадејниот полумрак ги завитка сите предмети во лилава таинственост а на Јана ѝ се стори дека во таа соба на татковата куќа е сѐ туѓо и непознато и дека од негде е донесена овде да се морничави и со зачуденост да гледа долу, на улица, како водата ги лока камењата на старата калдрма.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Европа е сѐ поблиску до една состојба без државност кадешто државните механизми го губат својот врзивен карактер.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Овде, во куќата како да е сѐ уште присутен духот на Жид!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Винстон забележа дека мебелот е сѐ уште разместен така како собата да е наменета за живеење.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Призна дека ја убил жена си, иако знаеше, а мора да знаеја и неговите испрашувачи, дека жена му е сѐ уште жива.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Си се спремил, како за војна, не дај боже, му реков на Симона кога видов како е сѐ добро складирано и наредено во неговата остава.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Каков закон! Малку им е што ме уништија, сакаат и детето да ми го одземат. Тоа е сѐ што имам...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
КОСТАДИН: Да ве плаќаат, купуваат!... Ама, зошто, зошто?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Лошо е сѐ за неа да мислиш. И грев е!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
2. Сликовно писмо (глоса) Чертами и рјазами чтах и гадах еште се ште погани од излез до залез - колку што треба за да се одигра трагедија – кружев како Земја-Змија-Змеј околу-наоколу замокот од симболи зашто „треба светата да се искаже смисла на вишите дела“,12 а не приказни да се прикажуваат зашто треба писмото да се протолкува на таротот и кабалата, на ји-ѓингот и магијата на астрологијата и алхемијата па да се стапне Духом на Дискот рамен и совршен на Етерот, Орфичкото јајце Жолчката жешка, системот: Едно е Сѐ – Сѐ е Едно.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
„Џонс, што ти е?“ Паѓам на коленици. Треперењето е сѐ посилно.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
По еден миг, сам, почнувам да се тресам.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Овие три етапи можеме да ги проследиме во развитокот на детективскиот роман: класичниот англиски роман на „логика и дедукција“ е сѐ уште сврзан со протестантската етика, меѓутоа американскиот „тврд (hard-boiled)“ роман имплицира пропаѓање на протестантската етика и пораст на „хетерономната“, кон-другите-насочена индивидуа; повоениот „злосторнички роман“ напишан од перспектива на жртвата или на извршителот ја вмешува субјективната позиција на „патолошкиот Нарцис“, изопштеник за кого темелниот социјален Закон се нивелира на рамниште на незадолжителното „социјално правило” - „Не убивај!“ има подеднаква вредност како и „Не го повишувај гласот во друштво!“ и другите правила на убавото однесување што ги кршиме затоа што „некојпат не може поинаку”; така, Thomas Ripley, ликот од серијата на романи на Patricia Highsmith убива ако е тоа потребно, и по убиството нему навистина му е лошо зашто морал да биде толку груб...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Рацете... нозете... лицето... и од внатре секаде...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Стариот е сѐ уште во несвест... Струполен...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ти ги љубам градите кротки на кои лежи студена жолтата каверна на ноќта да ти ги покренам двете гранки безлисни Слези подлабоко од тревите под нас е сѐ жолто Се нуркаме во заедничките длабочини по смислата на оваа долга ноќ што нѐ соединува во нашата брза љубов Што сме ние двајцата што крадеме од тишината кога молчат сите прозорци жолти Дали да се вратиме во нив како сомнамбули со парче смисла во очите Или да се препуштиме затворени во ова длабоко нуркање сред ноќта што нѐ открива со една утеха за сите мртви шумови што молчат од прозорците над тревите жолти
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Кога се будеше не се прашуваше зошто секој ден е сѐ подебел, зошто се буди испотен и зошто фрижидерот е празен.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Тајкуните и могулите на меѓународниот капитал можат да летаат низ целиот свет во своите приватни авиони, но најголем дел од светското население е сѐ уште ограничено на „тиранијата на локалното“. 65 Saskia Sassen,“Immigration Policy in a Global Economy,“ SAIS Review 17.2 (1997): 13. 50 5.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
„Па и не е сѐ така како што вели брат ми. Ако е прво роден! Ама ЈАС со женска итрина и шарм се пробивам пред него!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Логично е сѐ рече кустосот. Врз пепелта Птицата се мачи да напише: огнот е семе.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Секому му е сѐ јасно. Од петтата година на сите им е сѐ јасно.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Со време ќе научат да се грижат и за ранетите. Јасно? Тоа е сѐ!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
За неолиобералниот пазар дозволено е сѐ што носи профит. Корупцијата, дрогата и за тоа што државата не наплатува данок.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Југославија, службено, е сѐ уште слуга на империјализмот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некаде повисоко над нас ечат ѕвончиња. Нивниот ѕвонеж е сѐ појасен, поблизок.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Колку е тој поразличен од сите што ги знам, колку е сѐ полесно и поедноставно со него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но, мислата на Игбал не ме израдува како порано, туку ме вознемири.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)