живее (гл.) - во (предл.)

Краста: За тоа можат да се напишат неколку дебели томови.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мецгер го задржа својот полски пасош сè до 1948 г. кога, живеејќи во Велика Британија, одлучи да биде state- less.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бабата (ѝ се заканува со показалец): Слушај, ти, Краста е благочестив и сериозен човек и се обложувам дека пред него стои голема иднина!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Од службената, протоколарна политичка свест на словенската држава и нејзиниот главен град, настана виртуелната, во уметнички концепт вклучената свест на NSK државата. Комплет со гостите, се разбира. 190 okno.mk Маргина 37 191
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Краста: Овде е непроветрено и тесно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Привременоста во животот на Мецгер означува не само културни туку и политички термини.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Подждригнувајќи, одеше кон својот гроб но на чуден начин веќе сакаше така да живее, да живее во самодоволно лешинство.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Прилог ~кон ~~ ~ ~ сшашисшикаша Од сто луѓе коишто се` знаат подобро - педесет и двајца, несигурни во секој чекор - речиси сите други, подготвени да помогнат, доколку тоа долго не потрае - дури четириесет и деветтемина, секогаш добри, бидејќи поинаку не можат - четворица, можеби и петмина, склони без завист да се восхитуваат - осумнаесетмина, доведени во заблуда со младоста што изминува - плус минус шеесетмина, со коишто нема шега - четириесет и четворица, оние што живеат во постојан страв од некого или нешто - седумдесет и седумина, 192 okno.mk способни за среќа - најмногу дваесет и неколкумина, поединечно безопасни, коишто здивуваат во толпа - сигурно повеќе од половината, окрутни, кога околностите ќе ги принудат - подобро да не знаеме дури ни приближно, мудри после штета - не значително повеќе од мудри пред штета, оние што од животот не земаат ништо освен добра - триесетмина, иако би сакала да грешам, згрбавени, заболени и без батериичка во полумракот - осумдесет и тројца порано или подоцна, праведни - прилично, то ест цели триесет и петмина, Маргина 37 193 ако таа црта е поврзана со напор за разбирање - тројца, достојни за сочувство - деведесет и деветтемина, смртници - сто отсто.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Да живеев во негово време јас ќе бев неговата Џинџер Роџерс, ќе бевме најдобриот танц пар на светот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ах, тој е најубаво облечениот човек кој живеел во нашата куќа!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но таа јаснотија ништо не менуваше во светот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Како само некој може да живее во ваква рушевина?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Условите во кои 90 се одвива штрајкот во наредните шест месеци се крајно тешки и нехумани.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
1 Leges suum ligant latorem. Законот го обврзува и својот доносител!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Против фактите нема место за докажување!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работниците (меѓу кои и Ѓорѓиевски) во најголеми- от дел од овој период живеат во импровизиран камп во дворот на фабриката.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работникот Б. Н. (сега 30-годишен) живее во мало гратче од Источна Македонија, а е вработен во Министерството за внатрешни работи на РМ – Гранична полиција, на локација која се наоѓа над 100 километри од неговото место на живеење.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Работникот К.П. (сега 35-годишен) живее во Битола и во моментот е слободен новинар кој е ангажиран од еден неделен весник и неколку новински агенции.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
III Живеевме во срцето на Козар маало, во стара двокатна куќа крај реката, во низата градби според отоманските архитектонски урнеци од почетокот на веков, со видливи европски примеси.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Да, си дозволуваме да живееме во радост, пред да нѐ зграпчи несреќниот крај на козите, не сакајќи да ги пропуштиме последните мигови среќа со нив.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Се мешаа националности, вери и обичаи, луѓето живееја во доверба, разбирање, заеднички полесно им се спротивставуваа на ударите на судбината во овие неизвесни времиња.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Живеевме во тој мал миг на одложената несреќа. А таков беше целиот живот на нашето семејство.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Дотогаш тие живеат во својот рај.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Спрема тоа човекот живее во оној слој од стварноста што за него го издвојува надворешниот свет а тој може да го види и преку своите сетила и да го изрази преку својот јазик.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Важно е човеков да сфати дека живее во две кожи.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Ете, пак Гоце е жив! Тој живее во секое училиште, во секоја ливада, нива, куќа, село, град, фабрика...“
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
ПОГОВОР СВОЕВИДНА ИСТОРИСКА ЧИТАНКА (Кон романот „Гоце Делчев“ од Ванчо Николески)
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Гоце Делчев живее во моето срце, во срцето на татко ти, дедо ти и баба ти!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
На едната страна беа децата од чивчиите, занаетчиите, бавчанџиите, и чифлигарите, кои живееја во Варош-маалото, а вториот “табур“ го сочинуваа децата од беговите, агите и чорбаџиите, кои живееја во Долното-маало.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Во богатото и разнородно книжевно дело за деца и млади на Ванчо Николески, во недоброј убави и толкупати недоречени и незавршени страници од писателовата идеја и мисла, по неговиот знак на препознавање „Волшебното самарче“, секако и романот „Гоце Делчев“ е во редот на оние негови дела по кои ќе го познаваме и помниме.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Јас помнам многу од семејствата и луѓето со кои сум живеел во детството и мојот однос е можеби конзервиран на тој поглед од детството, а ти можеби Маказар го гледаш ем поотворено, ем покритички.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Станав свесен, дека сега ние живеевме во два различни света, јас во мојот свет на маказарските белутраци и ендеци, свет на луѓе на кои не можев докрај да им влезам во душевната трага, свет на сеќавања и на обид да се дофати течението на времето и на судбините во него, додека нејзиниот свет беше свет на главниот град, на секојдневното одење-идење на работа во Центарот, на пробивањето меѓу автомобилите наутро, на ситните и покрупните злоби и зависти, на студијата за проблемот на власта која требаше дефинитивно да се напише, на борбата со тој проблем како со личен проблем или на повременото уживање во музиката на големите концерти, кои таа ги сакаше.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој живееше во Монастир, а тука, во Маказар, во нивната куќа, доаѓаше многу често.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Според разговорите што ги водев подоцна со старите жители на селото, во Маказар немало семејство Боте, та заклучив, што набрзо од хартиите и ми се потврди, дека учителот веројатно бил од друго место, донесен можеби специјално од Никола Поцо за да држи училиште на народен јазик и, во тој случај, можеби и живеел во еден дел од куќата на трговецот, та тука останал и неговиот ракопис, спастрен подоцна од семејството Поцо во лимената кутија која, очигледно заборавена, стоела во дупката на ѕидот од потонот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
По неа имав една Дулчинеја, додуша за разлика од првата, така припроста женичка, ама пусто многу добродушна, но од сожалување не се живее во заедница - ич не ми правеше ќеиф, ич.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
На таа ли несигурност? (...) Да не мислиш на она чувство од кое нема бегање – дека живееме во некоја „Земја на заблудите“?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Првиот контакт со Грција и не ми остави некаков впечаток, веројатно затоа што контактирав само со нашите кои живеат во Лерин.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ја крстија Слобода и сега живее во Унгарија.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Баба ми и дедо ми живееја во населбата Автокоманда кога јас одев во основно училиште.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мајка ми беше во Полска, татко ми во Грција (заборавив да кажам дека кога беа затворени во Лерин татко ми со браќата и снаата, татко ми не го пуштија од затвор, туку беше прогонет на островите во Грција и таму беше сѐ до 53 година ...ако е точно, не сум баш сигурна(!)... кога го ослободија живееше во Лерин, ама беше политички неподобен).
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Понекогаш можеби и го фрла скришно.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Повеќе нема браќа. Има само брат.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога се омажила мајка ми за татко ми сите живееле во една заедница и во голема сиромаштија.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се уште го слушам стаклестиот звук на шишињата со сокови, пиво и вино во гајбите растурени по тревникот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
(Патешествијата на Кривошееви и на многу други фамилии раселени од огништата во Грција до болка се раскажани во романите на Ташко Георгиевски... во Плочата на животот е објавено и писмото што дедо ми Борис од Ташкент и го пишувал на баба ми кога таа со неговите три сина живеела во Гаково).
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Помалиот брат на татко ни, кој сѐ уште живее во Берлин.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Нивната ќерка Ирена Скендерова живее во Загреб и веројатно не се сеќава на нас.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Така материјалот станува натприродно далечен и универзален.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
И телевизијата го смалува сочувството бидејќи луѓето живеат во свет во кој не можат да делуваат, немаат никаква одговорност и не сретнуваат други луѓе.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
(...) Велветите живееја во стан на Третата улица во Вест Вилиџ.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Поголемиот број од луѓето што ги снимавме навистина живееја во челзи okno.mk | Margina #15-16 [1995] 117 хотелот, па затоа и поголемиот дел од времето го поминувавме таму. често вечеравме и пиевме во Ел Кихот, ресторан во приземјето и луѓето едноставно доаѓаа и си одеа во своите или туѓите соби.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Така добив идеја да ги спојам деловите од животот на сите тие луѓе, поврзувајќи ги така да изгледа дека сите тие всушност живеат во ист хотел.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Нео-гео, нов експресионизам, нова апстракција, нова фигурација: сето тоа многу убаво постои едно покрај друго во потполна индиферентност.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Веќе бев слушнал дека тие имаат такви навики, но едноставно не можев да поверувам во таквите приказни, сè додека со свои очи не видов човек како трча низ собата и носи куп гомна и умира од смеа. (...) Тоа лето постојано снимаавме кратки секвенци што подоцна ги искористивме за Девојките од челзи.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Изгледаше дека кога станал утрото, добил некоја идеја, а остатокот од денот го поминуваше развивајќи ја - тогаш, на пример, застануваше по еден час и штом пак почнуваше да говори, тоа сигурно беше додаток на развојот на неговата идеја или нејзино расветлување од некоја друга страна, секако, без оглед што сте зборувале во меѓувреме.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Бидејќи сите овие тенденции немаат повеќе ништо специфично, лесно можат да живеат во ист културен простор.”
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Мојот познаник, кој веќе десетина години живее во Келн, ми се обрати со прашање дали знам да му кажам по што е познат овој град.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тој добил ќеркичка во Франција и со сето свое семејство живее во хотел-пансион во Сурен.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Тоа беше еден пристар Германец, со бела коса, кој некогаш живеел во Чешка и така со него полесно се разбирав.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Овде е диво и се живее во самиот амбиент на природата, со нејзиниот воздух, со немирното море и со постојаните ветришта кои во овие летни жешки дни го палат лицето.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Живеев во еден хотел - пансион во Сурен, во кој живееја и неколку македонски работнички семејства.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Анѓа сега живее во неизвесност.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Особено во раните утрински часови, кога река од вработени се уптатуваат кон фабриките, продавниците и установите, и - во доцните вечерни часови, кога Будимпешта продолжува да живее во илјадниците ноќни локали, барови, бистрои и во најчуениот ноќен локал „Мулен Руж“, нешто слично на оној од парискиот кварт Пигал.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Анѓа живее во неизвесност, во туѓина...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Велат дека е најубаво во есен да се живее во Софија и тоа секој ќе го потврди кога минал една есен во овој град, се додека не ја надвиснат првите есенски магли, некаде во ноември.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Обајцата ми говореа дека тешко се живее во нивното село.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Уметноста - и социјална сила Уметноста живее во социјален простор. (...) Доживеано субјективно, индивидуално, како магија, фасцинација, напнатост, уметничкото дело е емпириски спознатлив носител на социјална функција.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ритуалниот механизам на интеграцијата и понатаму живее во секуларниот углед што оваа уметност сега го има и го применува, така што низ аурата на “возвишен”, “чист”, “единствен” која ги опкружува делата, а која низ поимот за оригинал продира во временската свест, уметникот е ставен во ранг на суштество слично на бога, а уметничкото дело станува скапоценост.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Но убава е бубачкава што ја држам в рака и знам дека е мртва, дека нејзината градба ја надминува секоја друга и поседува незауздана радост, а таа радост е радост на каменот, и таа живее во гробот како лав.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ех! Но сепак, една мала искра на надеж потајно живее во кучешкото срце на К*, кој постојано виси на прозорецот додека неговата сосетка минува низ дворните површини, ех, си воздивнува К* со надеж за тој, некој, еден ден, ех!
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Па не сум јас единствениот изрод и бастард на хрватските и бившојугословенски прилики. Како е да се живее во Виена, а да се пишува за Хрватска?
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Го знам нивното маало, зашто навратував кај мајка му и носев алишта за теснења, поправки и поткусувања и како што ќе влезев во маалото ќе ме пречекаа исти гласови на две жени што везден се довикуваа: - Сара! - ќе викнеше едната - Што е Бела? - ќе прашаше другата.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Точно, но јас можам да Ви средам посебна посета”, ми одговара Елен чие семејство живее во Њујорк и кои се, знам без додатни прашувања, Ашкенази по потекло од средна Европа, по сета прилика од Полска.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Живееја во една од оние улички во кои куќите се толку збутани една во друга, што комшивките знаат што манџа во чија куќа се крчка, кога се подготвува пастел, кога, бурмуелос или алхарос7.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа дама што уште како млада косата почна да ја врзува во кох, живее во трисобниот стан оставен од татко ѝ, во стара зграда со сецесиска фасада на улицата „Адам Мицкиевич” во Варшава и се издржува од давање часови по флејта.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Не живееме во свет на јасно одредени идентитети, дефиниции, потреби и стравови, надежи и разочарувања.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И покрај напредокот на науката и технологијата и нивните оптимистички ветувања за убавиот нов свет, кадешто ќе работат машини наместо луѓе, во 1993 година во развиените западни општества живеат во сиромаштија повеќе деца отколку пред две децении.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Но, тој пронашол дека мајка му го родила кај тетка му, која живее во центарот на горно маало.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но Славчо немаше каде. Се врати повторно да живее во онаа негова куќарка зафрлена во трапиштата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Години и години живеев во прелага дека добро ја познавам психологијата на нашиот човек, и по многу искушенија и самиот дојдов до сознание дека ни е судено да се остваруваме во јазикот: некој беше рекол дека врз јазикот сум прикован како разбојник на крст.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Немаме големи пориви, знаеме дека судбината нема некаков спирален тек, туку дека е едно неумитно преповторување на погибелни циклуси.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Се прости со заптиите во Дуње, бидејќи беше близу до Прилеп, а рано се спреми денски да се прибере, та не подозрувајќи никаква опасност, тргна само со својот гаваз и Андона, кого сакаше уште да го протепа патема што го излага во Полчишта оти ќе плати, кога ќе си отидат во неговото село — Дуње, а од друга страна со него сакаше и да се оправда пред своите старешини во Прилеп, дека ги употреби сите мерки, а останале понеколку души фукара од секое село што не платиле, ама барем разбрале оти живеат во царштината на Султанот, носејќи ги сињилата по телата од стаповите на авалеџијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Нека си седи Митра овде со Неда и Јована, на есен пак ќе си дојда“ — заклучи тој и продолжи да си живее во изобилие, бидејќи паричките што ги донесе беа достаточни за да не осети некаков недостиг.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој беше доволен и од тој редок оброк, Велика да биде негова макар и на една — две недели, и да си живее во изобилие, отколку да мизерува и без никаква женичка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таквите живееја во непрестајна иднина и никогаш не одиграа барем една партија пинг понг и не пробаа барем една десетка со кромид.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Градските трла ги џвакаат луѓето што живеат во нив.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Дали долго живеевте во Пасажот Шоазел? Осумнаесет години. Додека не стапив во војска. Тоа беше крајна сиромаштија.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Живеевме во вистинско торнадо.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тогаш Македонија беше дефинирана како национална држава на македонскиот народ и како заедница на работните луѓе и граѓаните на Македонија и на равноправните со него припадници на другите народи и народности кои живеат во неа.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Бригите живееле во соседството на Македонците, односно во пошироката област околу Охридското Езеро, по горниот тек на р.Еригон (Црна), како и на просторот меѓу реките Аксиј (Вардар) и Стримон (Струма).
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Претседателсвото на ЦК на СКМ во 1989 ќе расправа за се поголемиот пројавен албански национализам и сепаратизам на линијата за “Голема Албанија, отцепување на Косово, дел на Црна Гора и Западна Македонија”.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Во однос на економската состојба на населението во Македонија членовите на британските воени мисии известувале дека локалното население живее во невозможни услови и дека нивната свест кореспондира со нивните материјални услови.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Секој живее во сопствениот филм. Целата земја е еден голем куклен театар.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Човекот го создаде компјутерот, а компјутерот го оддалечи човекот од природата и го принуди да живее во илузија.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Метакот беше трн во око и на младите црвени буржујчиња кои глумеа бунтовност, а живееја во станови од 120 квадрати.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Еден од традиционални начини на самоубиство е и бесењето со ортома, кое е повеќе карактеристично во селата и оние кои живеат во куќа, не за друго туку од технички причини.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Стар скопјанец е личност која живеела во шупа или керпич куќарка, чувал гулаби и едина забава му била грицкање семки у скопското корзо и чаламење со шушкавец од Трст.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Тоа беше време на интензивно дружење со двајца андерграунд поети, Поп Дучев и Ванчо Ѓошевски - Irfante кој сѐ уште живее во Берлин - место каде заврши последната европска војна и од каде почна реално да се распаѓа комунизмот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Тогаш се роди идеја за планинскиот човек -Маклабас (името го даде Поп) некаков балкански еквивалент на тибетанскиот снежен човек -Јети или на северноамериканскиот Big Foot или Sasquoshe како што го нарекуваат северноамериканските индијанци - примитивен шумски човек кој живее во непрегледните шуми на државите Орегон и Вашингтон. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 35
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Едно време живеел во Италија, за најпосле да остане во Робион (Франција).
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ако поголем дел од човештвото живее во градовите, човекот од крајот на дваесеттиот век, го сакал тој тоа или не, ѝ припаѓа на урбаната цивилизација.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Бидејќи живее во плитки води плашицата лесно се лови. Ја ловат рибари со мрежи, деца со ќепчиња.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Дали ќе сака да ја погледне и да остане покрај неа или ќе отиде да живее в град, а може да се ожени и за друга...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во него се роди надеж дека срната секогаш, и без врзување ќе остане да живее во колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Дедо Иван! Кој дедо Иван? - Старецот што живее во колибата зад Гола Глава.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Јуруците, муслимани од азијатско потекло, живееја во некои села од јужната страна на планината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Питер Гринавеј НОВИ 1001 ПРИКАЗНИ Џеб Еден зоолог се жени со госпоѓицата Кенгур на која најнапред ѝ одредува да живее во стајата зад куќата.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Сепак, реченицата може едноставно да биде преведена вака: Амбициозниот живее во Javeleu, а јас, јас живеев во спиралата. J’AVAIS L’HABITE има корен во францускиот глагол habite, „населување, домување”, веројатно како и англискиот израз „to have a habit“ (да се има навика).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Маслов кажува дека: „личностите коишто имаат врвни доживувања живеат во царството на битието, поезијата, естетиката, симболите, трансцеденцијата, мистичката, личната, неинституционалната религија и крајното доживување”.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Моите пријатели - сликари, писатели, интелектуалци - живееја во среќна опозиција на режимот, сите дисиденти, сите во подземје...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Целиот јужно американски континент сѐ уште живее во времето на жртвувањето на царствата кои пропаднале со доаѓањето на Шпанците и Португалците и кои никогаш нема да престанат со своето пропаѓање.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ако живеењето во Јавел се однесува на постојаните физички и сексуални нагони, или на постојано отворената славина, тогаш може да се заклучи дека нужна последица е опасното задушување, бидејќи дишачот или оној кој аспирира, живеат во Јавел.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Синиша Горњак МЕДИТАЦИЈЕ ХВАТАЧА ВАЗДУХА Скопје доби нов интересен жител (Синиша Горњак е роден 1969. во Нови Сад, а поради познатите причини веќе две години живее во Скопје), а македонската млада поезија добива (навистина, на туѓ јазик, но добива!) еден нешто поинаков импулс, еден така, тивок бочен ветер во тие прилично издишани едра, еден здив во кој далечно се чувствуваат сличности, сите оние посредни и непосредни ужаси што ги проживувавме (проживуваа), и кои дури допрва ќе треба да ги разбираме и сублимираме.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Амбициозниот човек кој живее во Јавел“, може да се однесува делумно на сексуалната активност (или на она што Лебел го опишува како малична функција).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
„Сѐ додека веруваш во тоа. Куќите се исто како луѓето, има среќни куќи и тажни куќи. Секако дека тоа многу зависи од луѓето што живеат во нив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Откако ќе го каже името на подарувачот и што подарил, му се заблагодарува на подарувачот, бара благослов за куќата, пожелува добро здравје и напредок, пожелува богата жетва, и на луѓето што живеат во куќата им пожелува да добијат близнаци.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Куќата може да биде несреќна, но среќни луѓе не живеат во несреќни куќи.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Они живее во куќа со фамилија, јаде и спие со недели.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Значи, таа живее во кулата“, рече Кети.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На почетокот, додека таа и Милан живееја во имигрантската колонија во градот, таа држеше пансион, се грижеше за имигрантите кога беа болни, им ја крпеше облеката и им ги переше алиштата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Дванаесетмина живеевме во еден двособен стан на Втората Јужна Улица.Сите спиевме во шест кревети.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Па и до ден денешен, велат, уште живее во тоа поле, сам, заборавен од сите, и презрен од сите.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Малото маче - шареноглавче живеело во една селска куќа заедно со својата мајка, умната Шареноглавка.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Така и направи. Се пресели и остана да живее во гнездото.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ластовичиното семејство што живееше во гнездото под стреата, се готвеше за пат.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Бев изненаден, пред сè е, поради тоа што јас живеев во увереност дека нашата приградска уличка е идеално мирна и безбедна, што лично за мене сепак беше од нагласена важност.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Никогаш не сум можел да живеам во колектив (тоа ја објаснува и потребата овде да не кажам речиси ништо и за моето семејство); дури имам отпор и кон јавните нужници, автобусите и возовите; ми се гади од помислата дека седам на столче или WC шолја на која седеле илјадници пред мене, макар таа да биде и целосно дезинфицирана и стерилизирана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас не сум уште неатрактивна, но знаев дека не сум онаа Луција што бев, и тоа беше сосема нормално, оти јас, за разлика од Јан Лудвик живеев во светот во кој времето течеше, и сѐ беше предвидливо, дури и бавното доаѓање на староста.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И зарем не живееме во грешно сочинет свет, оти можел да биде уште поарен, а Господ не знаел дека може да биде уште поарен светот?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, тоа не беше најстрашното: најстрашно беше тоа што ние живеевме во еден сосема реален и стварен свет, светот на Партијата; ги делевме нејзините ставови за светот и животот, а Јан Лудвик дојде од некаде, упадна во тој свет и сериозно ги разниша нашите убедувања; тој, со други зборови, сериозно се закани дека ќе го уништи тој свет, дека ќе го дупне, како меур од сапуница, и ние ќе останеме – надвор од него, во некаков безвоздушен простор.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Затоа и се задираат како палави деца".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да живеат во грмушките и секој момент може да истрчаат оттаму.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Репродукции на нејзини скулптури биле објавувани во повеќе надреалистички публикации и учествувала на поголемите надреалистички изложби.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Реторичкиот топос на овој модерен шаман е наштелуван на колективно заведување, на масовна навигација во насока на една фантомска, инсценирана слика на светот. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 93
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тука се запознала и се омажила за бразилскиот дипломат Мартинс Перера Соса.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Според неодамна издадената книга „Коментари за спектакуларното општество“ од Гај Деборд, денес живееме во клима на „општа тајност, лаги на кои не може да им се одговори“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ние живееме во култура каде сеќавањето, нарацијата, романтичните приказни и надежта за промени сѐ уште функционираат и каде што една егзистенцијалистичка врзаност за едно одредено место сѐ уште не го изгубила своето значење. 22 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Родена и порасната во Бразил, Мартинс се школувала на една француска школа во Рио Де Женеиро и течно зборувала француски.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дури и во 1960 Бретон ќе ги вклучува нејзините дела во надреалистичките изложби, иако во тоа време таа веќе подолго живее во Бразил.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Во јануари 1928 г. се разведува. Неговата уметничка продукција мирува извесно време. Во 1937 г. прави самостојна изложба во Чикаго. 1960 г. е првата музејска изложба во Европа (Цирих, организирана од Макс Бил). Првата ретроспектива се одржува во Пасадена во 1963 г. Неговата прва монографија излегува во 1959 г. Дотогаш тој ги подучува уметниците од помладите генерации за идеите на ироничните претходници.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Следејќи го својот маж на повеќе дипломатски мисии, таа по неколку години живее во Копенхаген и Токио, сѐ до преселувањето во Брисел 1936 година, кога нејзиниот маж е наименуван за амбасадор во Белгија.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Сите оние, кои живеат во „сенката на молчаливото мнозинство“ веќе сега се фактички заложници на неговиот, насекаде присутен и заводлив јазик.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
За да избега од својот несреќен брак отишла во Париз, каде нејзиниот татко веќе живеел во прогонство.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Од 1942 г. повторно живее во Њујорк. Во 1954 г. се жени со Алексина (Тини) Сатлер. Во 1955 г. станува државјанин на САД. „Непродуктивните“ денови ги користи дека за играње шах. Станува член на француската национална екипа. Ќе напише дури и учебник за шах. Сјаен е во игрите со зборови. „Rrose Selavy“ - (хомоним на „eros s est la vie“) е неговиот псевдоним. Како организатор учествува во изложбите на неговиот пријател Константин Бранкуси, во прегледот на Дада и во „Societe Anonyme Inc.“ во Њујорк, кој самиот го основал во 1920 г. Умира на 2.X. 1968 г. за време на престојот во Париз.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Јас живеев во џунглата. Сега сакам да видам малку свет.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Тој ја спушти меката дланка на моето теме и се насмевна.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Беше жалослив спрема другите и горд со нешто изгубено што нејасно живееше во неговата пијана потсвест.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Му беше здодено да живее во градот, здодено ми стана и мене, сакаше да бега во Америка и лично да се запознае со кралот на гангстерите - тоа го сакав и јас.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој се насмеа; рече дека не сака да има работа со улави луѓе и дека не му се живее во куќа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
За овие дечки се вели дека живеат во бодар нов свет на прифатеност и слобода, милосливо поинаков од оној затвор на угнетеноста, од оној „кафез на исклученоста“ (иако „позлатен... со величествени украси“), кој го знаеле нивните претходници.142 Ако сакате да измерите колку добро помладите геј-мажи денес се асимилираат во поширокото американско општество, треба само да видите – или така барем тврдат застапниците на овој став – колку тие момци се неуки за геј-културата, колку се рамнодушни кон неа, колку малку им треба.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Најречовита и најсамосвесна забелешка, би рекол, му е следнава: „Но, причината поради која белците ја сакаат иронијата е што таа им овозможува да се си се позабавуваат и да им биде подобро во сопствената кожа“.419 Таквата иронија им овозможува на успешните шизички стрејт-белци, вклучително и на Ландер, да се справат со срамот поради тоа што се повластени и белци дистанцирајќи се од културата во која веќе спаѓаат, тешејќи се со можноста дека не се докрај вмешани во неа, ставајќи се над неа и надвор од неа благодарение на тоа што имаат критички поглед, како и преку идентификување со маргинализираните луѓе, што им овозможува и понатаму да си учествуваат во неа со почиста совест.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во согласност со вечното одрекување од важноста на геј-идентитетот е постојаното негирање, особено од страна на геј-мажите, на важноста на геј-сексот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, тие кажуваат нешто важно.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-гетата, со други зборови, побудија нови облици на живеење. ‌Луѓето што ги воспоставија тие гета не беа, главно, народ од средната класа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ландер, кој е Канаѓанец и кој се опишува себеси како „недокториран докторанд“ што живее во Лос Ангелес, има да каже разни занимливи и забавни работи за прашањето зошто таквите луѓе ги привлекува иронијата, зошто иронијата има толку значајно место меѓу работите што ги сакаат белците.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Скот Џејмс се закачува за еден дваесет и тригодишен магистранд на Стенфорд со магистратура по компјутерски науки, кој живеел во геј-студентска зграда на Стенфорд и кој веднаш откако магистрирал се преселил во маалото Кастро во Сан Франциско; колку повеќе друштвениот живот се врти околу суштествувањето како геј, тој толку повеќе инсистира на небитноста на суштествувањето како геј, исто како што тоа што се аутирал кога имал шеснаесет години било начисто „ненастан“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Новите урбани мигранти беа, главно, луѓе со скромно потекло кои, во времето на релативниот просперитет што ги обележа крајот на 1960-тите и почетокот на 1970-тите години, можеа во Калифорнија да ги најдат истите неквалификувани работни места што ги имале во Ајова или во Алабама.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И многумина правеа така: тоа беше геј-соодветник на Исходот. ‌А ако ти се присакало секс, во тоа време, мораше да излезеш од дома.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие можеби не ја претставуваат машката геј-култура во целина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа, за секој што живее во свет на хетеронорми, доживувањето сексуална желба за маж е заземање положба на субјект која се смета за соодветна за жените, во смисла на тоа дека со право им припаѓа на жените – а со тоа и положба на субјект која културно се идентификува и се интонира како женска.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Признавајќи ја љубовта на стрејт-хипстерите кон таквите чудни културни облици и практики, а истовремено одбивајќи да ја изрази таа љубов, освен на гротескен и преувеличен начин, да не би случајно некому му паднало на ум нешто погрешно, стрејтерската хипстерска иронија им одржува и зацврстува (иако од преголемо фраерство не се расфрла со неа) дистанцирана и незасегната положба на хипстерите – односно положба на релативна општествена повластеност.418 Поентава делотворно и нагледно се нагласува во еден ред од еден ироничен напис за иронијата, со датум од 3 февруари, 2008 година, објавен на страницата на интернет наречена Работи што ги сакаат белците (Stuff White People Like), а сега објавен во една многу продавана книга со истиот наслов.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
“430 Е, па, освен ако баш не ѝ се радуваме на хмурната можност остатокот од животот да висиме по негеј-храмови, одговорот на прашањево сигурно ќе биде едно громогласно да.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со месеци или со години штеделе пари и најпосле се доселиле во големиот град, каде што разумните станарини во геј-маалата што се создаваа во некогашните етнички, работнички или постиндустриски делови им овозможуваа на луѓето како нив да се издржуваат работејќи како келнери или како медицински сестри, а, сепак, да живеат во урбан геј-центар – макар што можеби мораа да го делат станот со неколку цимери за да ја делат киријата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Грајндeр (Grindr), една апликација за смартфон што ги поврзува геј-мажите преку ГПС според близината, во Сан Франциско има над 25 000 корисници.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не нужно женски идентитет, туку стојалиште во полето на дискурсите и практиките кое е општествено обележано како женско.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Видот машка геј-култура што ѝ е најсклон на мизогинијата веројатно ќе биде онаа маскулинистичка варијанта што ја промовираат Џек Мејлбренч и братството г0ј; тие се тие, најпосле, што сонуваат да живеат во свет без жени (од кој било пол).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А француската култура, во некои од своите генерички облици и одлики, може да им биде заедничка на луѓе што не се Французи, но кои живеат во Франција или ѝ се восхитуваат на француската култура или кои се идентификуваат со француската култура или кои усвоиле некои стандардни практики што ја карактеризираат француската култура. ‌Впрочем, поимот „култура“ изгледа некако сурово, непрецизно и сосема врзан за културата за да се користи во овој контекст – поим од деветнаесеттиот век, европски и повремено шовинистички поим, извалкан со неговата вмешаност во подемот на национализмот, со појавата на научниот расизам, со развојот на викторијанската општествена наука и со ширењето на западниот империјализам, за кој идејата на културната надмоќност понекогаш овозможувала згодно оправдание.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Иако самата сексуална желба може да биде независна од родовата ориентација, а сигурно се разграничува од неа, сексуалната желба во еден хетеронормативен свет сигурно тесно ќе се поврзува со родовата ориентација бидејќи и двете се кодирани една во однос на другата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Енклавите Кастро, Фолсом и Полк Стрит во Сан Франциско не беа населени со типови што чекале да се отвори работно место во некоја центарска адвокатска канцеларија или на Универзитетот на Калифорнија во Беркли (иако имаше таму и многу правници и професори).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тогаш живеев во Заливското Подрачје на Сан Франциско, но намерно се држев понастрана.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ја напишал „кландер“ (Кристијан Ландер), основачот на страницата, а во неа се изнесува извесен хипстерски поглед на белците хипстери.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа е така бидејќи жените се единствените луѓе за кои се мисли дека се природно, нормално склони да чувствуваат сексуална привлеченост кон мажите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Машката женственост можеби си има своја мизогинистичка нишка, но нејзината мизогинија е некако поненагласена од мизогинијата што геј-мажественоста ја создава со својата панична решителност да го искорени секој признак на женственото во мажот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Така, ако бара риби, рибите живеат во водата, ако бара птици, птиците се во воздухот, но ако бара човек, ќе мора да го побара во себе: тој е таму, затоа што таму се наоѓа, таму мора да го има.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Колку светови живеат во тебе недопрени?
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И денес живее во истата куќа, доградена за кат, за да ја смести богатата колекција на примитивна уметност, собрана од амбасадорските години по африканските држави.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Колку ја познавам? Името. Ми кажа дека е студентка и дека живее во новата северна градска населба.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Знае дека тие се вратија во поранешна Југославија и сега живеат во Република Mакедонија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Внучињата тргнаа по татковиот пат. Живеат во Скопје и ми доаѓаат на гости.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Таму нема ништо, освен едно малечко црквиче што го изградиле Лобанчени кои живеат во Австралија. ***
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Недамна еден мој роднина кој живее во Лерин ми ја донесе книгата „Историја на грчката граѓанска војна“. Многу интересно четиво.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тие живееја во Грција како национално малцинство, а нивниот јазик е словенски.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Рече дека живее во Иеропиги.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Никој кој сега живее во Перењас не е староседелец. Сите сме дојденци.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Генералот ја откопча кожната блуза, од внатрешниот џеб извади хартија свиткана на четири и рече: - Другар капетане ова е писмо до ќерка ми која живее во Атина.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А сега овие новите, по неговото уривање, кои се прават демократи и европејци, нѐ подзаборавија... – ни се пожали еден долгогодишен Врбниченец кој сега живее во Корча.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сестрата на мајка ми, нашата тетка, остана со нас неколку дена, но, мораше да си оди, бидејќи живееше во друг град.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
А роднините, тие поблиските, живееја во друг град и така обично, бевме сами.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Таа, иако сама, упорно и натаму остануваше да живее во неа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Потоа се омажија и Паулина и Марие и со сопрузите заминаа за Берлин.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Помеѓу брегот на нормалноста и брегот на лудилото не постои мост.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ајде да ти ги покажам другите простории,“ реков, па излеговме од салата и побрзавме по ходникот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се вратија таа есен, и за само едно годишно време се беа претвориле во прекрасни млади жени со префинето однесување, со француски фрази во кокетливиот говор, со израз на лицето кој не изразуваше збунетост и пониженост, туку една лежерна скромност и радост од животот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А ние четирите научивме да живееме со стравот; тоа не беше страв од смртта, туку од измачувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Влеговме низ раскршената врата, а потоа минувавме по просториите на некогашното живеалиште, гледавме во подот, по кој беа расфрлани предмети кои веќе никој не ги употребува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На пример – некој се испосрал на сред собата, некој ја заглавил перницата меѓу решетките од прозорецот, трет го послал чаршафот среде собата, четврт им ги скрил под својот душек влечките на сите со кои е во собата…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На оној друг брег секое човечко суштество живее во свој сопствен свет, затоа што лудилото настапува кога Јас се откинува од реалноста, раскинувајќи се во себе, и создава своја сопствена не-реалност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат ми веруваше дека Чарлс Дарвин му го нашол вистинското место на човекот - во животинското царство; тој тврдеше дека со Дарвин започнува вистинското сфаќање на човечкото суштество - како креација на природата настаната во преобразбата од еден животински облик во друг, а не Божја креација од прашина со вдахнат божји здив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше време кога младите, или барем оние млади кои јас ги познавав, живееја во очекување на остварувањето на љубовта, а почетокот на заедничкиот живот веруваа дека ќе биде симнување на рајскиот поредок на земјата, а потоа ги отрезнуваше баналноста на секојдневието кое ги очекуваше, бидејќи секое очекување кое е поголемо од стварноста, како и секоја љубов која е поголема од оние кои се љубени, завршува или со пропаст, или во тривијалност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас ги гледав моите сестри – летото што измина тие четирите, без да ми кажат дека се подготвуваат за тоа, заминаа да чуваат деца кај германски семејства кои живееја во Париз.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Безброј луѓе се дел од секое од тие човекосоѕвездија; секој човек припаѓа на онолку човекосоѕвездија, од колку што зраци му е составена светлината; безброј луѓе се поврзани во секое човекосоѕвездие дури и кога не се познаваат, дури и кога нема никогаш да се видат: за да се биде дел од исто човекосоѕвездие не е важно со другите од тоа човекосоѕвездие да се биде близу и да се живее во исто време, туку да се носи, во својата нематеријална светлина, оној зрак што е карактеристика на човекосоѕвездието.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тргнавме кон куќата од која одамна се отселиле оние кои живееле во неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Веднаш откако Зигмунд отиде да живее во болницата, се омажи Ана и замина со сопругот да живее во Америка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Марта и Ана ни кажаа дека живеат во убава куќа во тивко лондонско предградие, и постојано нѐ уверуваа дека пријателите на Зигмунд прават сѐ ние сестрите да добиеме визи за излез од Австрија, па потоа ќе можеме да им се придружиме во куќата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше местото каде што се скина тенката нишка помеѓу нас и нашите заборавени претци: ние бевме првите неверници во долгата низа поколенија од времето на Мојсеј до нас, првите кои работеа во сабота, кои јадеа свинско, кои не одеа во синагога, кои не кажуваа “Кадиш“ на погребението и на годишнините од смртта на родителите, кои не го разбираа хебрејскиот; за нас светиот јазик беше германскиот (брат ми веруваше дека германскиот јазик е единствениот кој во потполност може да ги изрази највисоките вознеси на човековата мисла), се воодушевувавме од германскиот дух и правевме сѐ да бидеме дел од него, живеевме во Виена, престолнината на Австро-Унгарија, која беше нарекувана “светата империја на германската нација”, и со некакво чудно воодушевување, со кое го прикривавме зазорот кон својата традиција, ги прифаќавме тогашните навики и однесувања на виенската средна класа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А можеби, заради мојата приврзаност кон брат ми, ме мразеше мене затоа што беше немоќна да ја мрази онаа заради која нејзиниот златен Зиги се одвојуваше од нас; тој започнуваше друг живот, градеше нов свет во кој ние можевме да бидеме само попатни минувачи, во нашиот свет тој сега избираше да биде само гостин, а мојата мајка, ако ја замразеше Марта Бернајс, не можеше ништо да ѝ стори, отровот кон љубената на брат ми никогаш не би стигнал до неа и би останувал во мајка, и затоа ме избираше мене.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А кој спомена излекување? Па овде никој не е болен, овде само секој си живее во свој свет,“ и му ги поднаместив наочарите на носот кој малку му се беше вцрвил од алкохолот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Повелете во нашата продавница која е на излезот – тука се делата на нашите драги пациенти: чорапи и шалови, ноќници и фустани, марамчиња и крпи, предмети изработени од дрво,“ ми рече доктор Гете, а потоа продолжи да ми раскажува како се живее во Гнездо: „Будењето е во шест – прво се чисти она што се растурило во текот на ноќта, под надзор на болничарките, а тоа не е едноставна работа, како што може да ви се чини на прв поглед.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некои од тие зраци се белези на лудилото.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше 1938 година, а три години пред тоа моите сестри Паулина и Марие го напуштија Берлин, и дојдоа да живеат во домот од кој заминаа кога се омажија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа беше нашето време, времето на молк за телесноста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Понекогаш се обидував да ја разгатнам омразата на мојата мајка, јас, која бев можеби нешто како дупка во која може да се фрли сопственото црнило, и помислував дека таа во мене го мразеше мојот татко, својот стар сопруг, постар и од нејзиниот татко, можеби со омразата кон мене го гаснеше својот копнеж да има маж на своја возраст уште пред тој копнеж да се распламти, можеби ме мразеше не самата таа туку онаа нејзина дамнешна болка, родена од присилата предвреме да ги прекине своите девојчински мечтаења, и да му се повинува молчејќум на стариот сопруг, да живее во сиромаштија и во таа беда да раѓа и израснува деца.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Расказ е, почеток на расказ е“, му се спротиставив на соседот, пензионираниот професор по литература кој живееше во истата зграда во која живеев и јас, само во друг влез.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со ќерката на Султанот живеел во Сарајот, велелепно здание кое сам го проектирал и изградил.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Некои велеа дека живее во мало куќиче на крајот на градот, сето обраснато и обвиткано со бршлен и анамска рака, покрај која минувала браздата што доаѓа од стерната на Аузо (така го викаа изворот што се наоѓаше под високиот рид исправен над градот).
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ни еден српски воспитаник, особено ако тој има живеано во Србија, не само што не им верува на Србите дека тој е Србин, туку и ги мрази за нивниот шовинизам и ги лаже за да си ја достигне само целта, да добие образование.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Власите повеќе живеат во градовите и се трговци, а ние повеќе сме во селата и сме селски стопани.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
42. Не само во поглед на јазикот и верата, туку и воопшто програмата на Мисирков (а тоа значи и програмата на МНЛД) се карактеризира со еден полн демократизам, во којашто не се чувствува некаков национализам или шовинизам спрема соседните народи, уште помалку спрема другите народности што живеат во Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Органите на српската пропаганда во својата душа никогаш не се чувствуваа како „Срби” или „србомани”, особено во првите 10 години, иако имаат тие живеано во Србија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Иако потоа живееше во Бугарија и беше на бугарска служба, Баласчев не еднаш го креваше гласот во полза на својата поробена и подоцна раздробена татковина.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Оние од Власите што живеат во селата, се занимаваат со овчарство.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
„Не е лошо. За некои мочуришта. И некоја женска што живее во нив.”
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Вистина, не беше ниту промакедонски ниту проалбански настроена, туку секогаш се залагаше за Македонија како земја, како концепт, како единствена мултиетничка средина во која сите нејзини граѓани заслужуваат да живеат во мир.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
До кога овој народ ќе живее во срам?
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оваа последна година, кога конечно прифати дека започнал да живее во воено време, во време на војна, тој ја согледа и ограниченоста на својата човечка природа и на она во неа што се нарекува разумно расудување.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Никому не враќајте зло за зло. Трудете се да живеете во мир со сите луѓе.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Почувствува дека започнал да живее во некој вакуум, од кој нема да може да излезе сѐ додека клопчето на таа колективна судбина не се отплетка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Немој да ми дишеш во вратот!“ го туркаше кога тој ќе ја прегрнеше наутро, разбуден рано од сирените на прекуокеанските бродови кои во Антверп допловуваа некаде од Америка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И уште ве поучував дека сите не сме исти и дека оние што биле дарувани од Бога да живеат во брак, а не како самци, треба да останат во она положение во кое се, оти помал грев прават ако останат во телесната состојба што им е дадена отколку ако сакаат да ја променат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ниту трошка милост, ниту капка топлина, дури ни во првите месеци, кога сè уште живееја во неговиот малечок стан блиску до пристаништето.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
До заклучокот дека таквите календари се солиден метод за опстанокот на луѓето кои живеат во држави како што е нашава.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Така им било пишано на овците - да станат умни и смели односно да живеат во централните паркови во градот. Овците од Торино!
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во статијата каде што прочитав за праксата на Македонците проблемите да ги решаваат со лекови наместо со разговори, стои уште и следново запишано: „Поради присутсво на стигма за овие услуги, многу луѓе живеат во темнина...“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Живеејќи во свет во кој партијата беше „Бог и батина“ никој не помислуваше дека еден дедо со исклучителна блажена фаца, со очи од кои зрачи добрина, еден облак во црвен плиш може да биде помоќен од партиските џивџани.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Но, според мене, во условите во кои живееме Македонците идентични со луѓето кои живеат во останатиот свет, стигмата не се јавува како недоверба во оние со кои може да се разговара, туку од тоа дали ќе те разберат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Од интимно исповедните ноти како продукт на човек кој припаѓа на редот на авторите во егзил (од 1938 година ја напушта Романија и живее во Франција), она што ми остана во трајно сеќавање е ламтежот од натисокот на проблемите од егзистенционален карактер.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ружди живее во егзил односно живее со пукнатината низ која истекува неговата другост, онаа кон која решил да пребегне, да се изолира, да опстои во самоизгон.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Немаме потреба од дебата. Ниту на крај памет не ни е да кажеме дека живееме во несовршено општество.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Навистина се сетила дека некој едноок дедо на тој втор Онисифор живеел во пештера со косместа мечка, скотски се врзал за неа, за нејзиното живо месо што копнеело по свој род и пород - на мажјакот пред тоа му ги издупиле градите со копја, да легне послана неговата кожа под миндерот на некој турски стрелец и имотник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никој не се свртел да му ѕирне в очи на другиот Онисифор, на оној со обетка на увото, зашто никој и не очекувал тој да се спротивстави.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По бесењето на килавиот Јаков Иконописец (настанот никој не го споменувал, значи секој од нив по малку се чувствувал душман), на тој вчерашен мајстор на смртта, како да живеел во магли на каење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јастрепски остроока, подгрбавена аглесто и со машки објала под црната калуѓерска облека, така што дури и рамениците ѝ личеле на скршени или преморени крилја, изгледала дека никогаш веќе не ќе зачекори по таа земја на тага, дека ќе остане на тоа и свето и проклето место, помеѓу две нездрави црни борови стебла, и самата да пушта од себе испреплетени корења и да го наслушува со накривена глава минатото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Помеѓу сламените покриви на куќите и притаените ридишта се протегала пржелика, дива неродница со мравулници, запрена со запрложен џанкарник без цут на гранките - таквите суви почви не држат на себе ни човек ни тревка. Негде со очај се гласела ветрушка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зеленикави карпи краставо ги кителе ридиштата со пештери и пештерчиња: судбината на скаменетоста ја решетеле џиновски црви што можеби живееле во минатото; тоа луѓето од селото чекор по чекор и со векови навлегувале во земјата, копале и со крвави раце делкале воденички камења.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Вистина сѐ што живее в планина е дивно, но за тоа пак има друга добра страна: сѐ е слободно.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Окован со мисли беднику со нокти зениците ми ги откопа... Умрете, за да живеете во вечниот дом на непреболот- немирна душа тихо шепоти...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Она што го шокира чесниот филозоф, го одушевува превртливиот поет.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Се работи за една љубопитна, невина, злобна креатура, Френк, која живее во свет на летачки духови, згради кои наликуваат на џамии и на разновидни животни и демони; (таква имагинација и темелност во дизајнирањето на пејсажите во Френк се нема појавено во стрипот уште од Херимановиот “Krazy Kat”).
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тие старици не им се потребни на никакви комитети за помош, никакво социјално не може да ги исхрани, затоа што социјалното не е институција што има пари.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
За него Леонардо, меѓу другото, пишува: “Стојат со грб свртени, си противречат, имаат иста желба но не се усогласени.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Додека порано куќите немаа улични адреси туку имиња што ги идентификуваа, како на пример Brodie Castle (Замокот Броди) близу Elgin, наречен според едно семејство, денес локацијата на куќите веќе ја нема таа функција - стапување во контакт со луѓето што живеат во нив.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Обете фигури живеат во илузија и тогаш кога се соединети.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Дорош Тарасович Пухивочка, кога патува од Хорол, секогаш наминува кај него.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
На стариците им е неподносливо и тие живеат во чудна состојба: им се чини дека сé што им се случува е - сон.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Поетот е најмалото поетско нешто на овој свет, тој нема идентитет и секогаш живее во туѓ лик”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А протопопот отец Петар, кој живее во Колиберда, кога кај него ќе се соберат некои петмина гости, тој секогаш вели дека не познава никого, кој така го извршува христијанскиот долг и така добро умее да живее, како Иван Иванович.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Оставија само расфрлани книги по подот, оставија неколку откорнати штици, под кои не пронајдоа ништо, ја оставија вратата отворена; вратата чкрташе како ѓаволот сето време потоа, а онаа стара жена, стопанката на куќата, што живееше во собата веднаш спроти онаа отворената, неколку дена немаше смелост ни да ја затвори и по цели денови одеше изврзана со крпа преку ушите за да не ја слуша како чкрта и при најлесно ветре.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тие сега живееја во темнината на неговиот пораз, зад нив дури како да се наѕиркаше и некаква белина, некакво расчистување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Знаеш Радо, - тишината ја прекина Снежана, - со Саво уште додека живеевме во Нови Сад посвоивме мало ангелче.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сите живеат во некакви диви бракови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Снеже и Саво сега живеат во Скопје.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Живеев во Србија, поточно во Нови Сад.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со денови овие тежини ги ставаше на кантар. Живееше во неизвесност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Да. Мажена сум. Живеам во прекрасен брак со љубовта од мојата младост.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада и Томо се одвоија и продолжија да живеат во еден посебен дел од куќата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Од каде близу до мене, кога овие луѓе живеат во Нови Сад?“, но продолжи со читањето.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Некои сами се пријавуваа, но голем дел од оние што живееја во селата требаше да ги открива самата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Темнината живее во далечината бесшумна и загубена.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Момчето живее во својата песна, таму е и мојот живот и во него си ти осамена, тажно осмевната, Ана!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Геријатрија и педијатрија Кога куќата ми беше долу педијатрија, горе геријатрија, а живеев во убедување дека семејството многубројно ми е складно и полно со љубов, денот ми беше долг како три, а јас бев исполнета.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
До смртта на најголемиот освојувач на светот напишав десетина тетратки со приказни од „ограбениот“ писател, кои често се повторуваа, со неверојатна прецизност, вредни да се објават, како доказ дека некои луѓе, за жал, живеат во свет толку реален за нив, а, сепак, невистински, и уште толку на листови од освојувачот и неговите вистини.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не ги пријави никој. Останаа да живеат во него цели пет години.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Беше штипјанец по потекло, а живееше во Риека, во трикатна куќа - највисоко, горе и од балконот, како од видиковец, се гледаше цела Опатија, Ловран и неговиот град како да се еден.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И сега, замисли, невеста од барака (ќарена за време на земјотрес) со теписон, покриен со черга по дијагонала (од практични причини) и тросед обвиткан со најлон и захефтан со патенти како од филмот „Големата грчка свадба“ (од хигиенски причини), од една страна... и младоженец што живее во државен стан, послан со „персијанер“ и мебел од оние 15,16 ЛУЈ, од друга.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кај вас, во Потковицата, ме испратија Ончевци, (делениците Акиноски кои живееја во Солун по стрикото Максимов Онисми, нагалено Онче, се викаа Ончевци и таму, во Солун, го држеа Бошњак Ан), тие ме испратија кај своите деленици во Битола, а тие овдека, на Имотот, за да го засолнам чупалево.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ѓурчин имал некој пријател поп, (можеби тоа бил поп Пулиз од кого Ѓурчин откупувал к`шли (пасишта) и кого што го споменува во својата автобиографија, кој живеел во Солунското Поле и имал убава ќерка.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
В црква и на гробишта, вели, нов пат ќе води, пругоре низ сокакот Дамчески и Џокоски, а сите кои живеат во Дупка и на јужните падини на Станкоски Рид в црква и на гробишта ќе одат по нов пат, сами што ќе си го разгазат - одовде, накосо, над училишната и општинската ограда.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Станкоските и сите други кои живеат во Дупка, ако не сакаат да заобиколуваат толку многу, ќе мораат да си разгазат нов пат - овдека, над училишниот и општинскиот ѕид и накосо по падините на цел Станкоски Рид.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За оние кои што живеат во малиот и за жителите на периферијата од големиот град.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Сепак би истакнал неколку битни разлики помеѓу ова англо-саксонско сапунче и Касандра синдромот со кој што живееме во последните седум-осум години.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
- Гробници, Наполинки. Како да живееме во капитализам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не сакав да живеам во него уште еднаш и (не знаејќи дека мојот старец ќе живее во мене повторно, сеедно кога и каде) не ти реков ни збогум.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не го сторив тоа и живеев во стар напуштен ан, бев злодух поклопен од сенката на минатото.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Живееш во еден град триесет години, ги познаваш сите негови жители, а сега, наеднаш, читајќи весник и бавно чекорејќи, запаѓаш меѓу непознати луѓе, поинаку облечени од оние што ги познаваш, со поинакви очи, со поинаков говор.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Веднаш се гледа дека вашиот пријател малку живеел во Париз.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Дивите пчели живеат во шупливи дрвја.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ова можеби му беше прво расплакување, по раѓањето, зашто Роден Мегленоски одамне не живееше во селото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Веќе ти средив да се најдеш со едно фино дете, едно од ретките кое живее во населбата и годинава се запиша во средно училиште.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Секако, цели триесет години по паѓањето на комунизмот земјата живееше во константна економска криза и за многу луѓе работата во секретаријатот и останатите државни служби беше како добивка на бинго.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
На вториот спрат од зградата којашто на Александар многу му се допаѓаше и понекогаш дури и со отворени очи сонуваше дека живее во неа како господин без обврски (еднаш му се кажа сон во кој што седи на белата мермерна ограда со гардистката, се држат за раце, неа до рамења и пораснала долга руса коса, наместо во зелена маскирна маица и црни вреќести панталони со џепови облечена е во бело кратко фустанче, и двајцата се смеат... се разбуди кога виде дека нежните црни чорапи од нејзините бутови, преку колената полека се спуштаат во извалканите војнички чизми) - беше сместена градската радио станица.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Во Европа поминува добар дел од својот живот (од 1914–1921 живее во Швајцарија, а последните неколку години ги поминува во Женева и таму умира).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секоја вечер ќе начекуваат миг кога нема да има никој по скалите, ќе платат двојно, тројно, само за тој еден миг.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој многу сакаше музика и често потпевнуваше за време на претставата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Браќа, ги почитував венчалниот прстен и свештеничкиот благослов, не дозволувајте да умрам, туку поарно јавете му на татко ми кој живее в планина како старешина на племето, па тој ќе ви прати илјада слугинки да ги жртвувате.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Розова, со многу нијанси, во длабочината темна, а по рабовите станувајќи сè посветла, нежно зрнеста, со нерамномерно засирена крв, отворена како надземен рудник.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Живее во Бостон, Њујорк и Филаделфија. Се жени. Соработува со многу весници.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
По ништо не можеше да се заклучи дека некој живее во неговото тесно, скромно наместено сопче.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Две и пол децении живее во Буенос Аирес во Аргентина, потоа ја напушта и се преселува во Париз, Франција, каде што работи како преведувач во УНЕСКО.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Слава стекнува и со расказот Украденото писмо кој се карактеризира, исто така, со детективски елементи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И тогаш без лелек и солзи оставила деверите да ја одведат до вдлабнатината во ѕидот на кулата: чунки и самата знаела дека мора да умре, барем можела да се воздржи да не плаче.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Главно живеел во Мексико и во Европа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Познат е и како жесток свидетел и противник на перонистичкиот режим и неговиот апсолутизам, за што има објавено и неколку документарно-мемоарски книги. Меѓу попознатите збирки раскази, му се следниве: Бестијариј (1951), Крајот на играта (1956) и Тајно оружје (1958).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ретко би можел да се најде човек којшто толку би живеел во својата професија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Како сега се сеќава на мигот кога првпат го виде; живееше во една куќа на главната улица во која таа често наминуваше. Како вчера да беше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Па ете, овде значи, мојата посета е завршена, повторно без потреба ме намачија; на тоа се навикнав; со помош на мојот ноќен ѕвонец ме мачи целата околија, но овојпат морав да ја жртвувам и Роза, таа убава девојка, која години и години живее во мојата куќа, а јас не сум ја ни забележал, – ова е веќе преголема жртва и јас морам да ја соберам сета своја досетливост за да пронајдам некакви остроумни објаснувања за да не го нападнам ова семејство, кое дури ни со најдобра волја не може да ми ја врати Роза.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ги има објавено следниве романи: Сто години самотија (1967), Есента на патријархот (1975), Љубов во време на колера (1985), За љубовта и другите демони (1994); раскази: Закопот на Големата Мама (1962), Старецот со големи крила (1968), Очите на синиот пес (1974), Дванаесет искушенија (1992); хроника: Вест за едно грабнување (1996.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Госпоѓите Нини, мајката и ќерката, се плашеа дека нема да се задржи долго кај нив.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ја однесе да ја гледаат Младата Чехинка, а таа се почувствува горда седната до него во првиот ред од театарот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Како и да било, но во најмала рака, точно е дека чиновникот живеел во најдобриот дел на градот,  според тоа, доста далеку од Акакиј Акакиевич.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Прогласен е за почесен доктор на повеќе универзитети.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Што бара? Сопчето, сопчето, ако не е издадено! Не, не за себе, не за да живее во него!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Требаше заедно да заминат со ноќниот брод, да се земат и да живеат во Буенос Аирес, каде што веќе ги чекаше неговата куќа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Лена отсекогаш сметала дека мајка ѝ го „изневерува“ бракот, дека „живее во лага“ и е „неблагодарна“ што ги користи домот и парите на нејзиниот очув, а ја изневерува неговата доверба.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кога Duchamp врз својата глава (алхемиски сад) оформува ѕвезда како симбол на coniunctio oppositorum, тој сликовито го изразува она што Герхард Дорн веќе го сфатил - имено, дека вештината “не може да се разбере со голо око, туку исклучиво со умот.”
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Една од најзначајните книги што последнава година се појави на македонски јазик, секако дека е книгата Идеологијата и Субјективитетот од Бранислав Саркањац (Метафорум, Скопје 1993, 304 стр.) Како што може да се насети и од самиот наслов, оваа книга е еден обид да се испита односот
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Актуелна, внимателна и луцидна во користењето помеѓу идеологијата - поим што на библиографскиот материјал, повремено дури и иновативна и го карактеризира ‘нашето време’ провокативна (што е нетипично за литературата од овој вид, тука, кај (“Современиот свет и човек живеат во духот на идеологијата”), нас), книгата на Саркањац бара повеќе од приказ (едно подлабоко и субјективитетот (поединецот) критичко читање), но ние, овојпат, имавме сила за толку... како “дифракциона точка на идеологијата” - онаа точка во која остварувањето на идеологијата мора да се прекрши.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
За да ја илустрираат биологијата на човечкиот јазик, тие го примениле примерот на Trophalaxis, (трофалаксис), механизам на комуникација меѓу инсектите кои живеат во групи: Постои постојан проток на секрети меѓу членовите на една мравја колонија преку размената на стомачната содржина при секоја нивна средба...што резултира во дистрибуција, низ целата популација, на извесен број на супстанци (меѓу нив и хормони) одговорни за диференцијацијата и спецификацијата на улогите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Човекот живее во таа куќа”. превод: Жаклина Гештаковска Извор: Therapeutic Converzations, ed. by Stephen Gilligan & Reese Price, w.w. Norton & Company, NewYork, 1993. 48 Кристоф ДеЖур Врски меѓу сонот и оргазмот: еротско тело и психичка сексуалност 49 Врз основа на проучувањата на сонот, неговите патолошки облици и неговото отсуство кај психотичните пациенти или карактеропати, на ониричкиот живот му се доделува најважно место во динамичките, топичките и економските процеси.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Алхемискиот симболизам на ѕвездата на восхитувачки начин го содржи многустраниот и драматичен сценариј на свадбеното соединување на Невестата и Ергенот кое се случува во и врз Duchamp-овата глава - за да, за него, живее во духот, додека нам ни останува да гледаме и да разбереме дали е вистина дека “набљудувачите ја создаваат сликата”. L. H. O. O. Q.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но, сепак, ако не зборува, таа би чувствувала дека „живее во лага“ и се изневерува и себе си и сопругот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не го сторив тоа и живеев во стар напуштен ан, бев злодух поклопен од сенката на минатото.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
“ Без сочувство за бедникот, попот намотуваше околу десниот показалец перче од брадата, со прстите на левата рака пресметуваше нешто во себе: се пие и се јаде, од брав и неколку кокошки ќе останат само разбуричкани коски: му доаѓа да се расплаче и да признае дека не сретнал поголем пријател од младоженецот и му доаѓа да штипне една од сестрите на кумот Геле Накотник; сепак - мирен е, тагува неподвижен; сака да каже дека не му се живее во селска опустеност, не може, јазикот му набабрел и се залепил за горното непце; седи, тагува, ги слуша Марковите прикаски за прекуморскиот живот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не сакав да се крие пред своите врсници и да плаче ноќе поради мене. Не сакав да живеам во него уште еднаш и ( не знаејќи дека мојот старец ќе живее во мене повторно, сеедно и каде) не ти реков ни збогум.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Неколку правнуци на првиот живеат во Цариград; по едно мое трагање, занает на кој не сум му дораснат, сега знам дека некои потомци на вториот, отселени во овие чудни времиња на човечки движења од овој крај кон неколку точки на земјината топка, живеат во Австралија и во Канада. тие не знаат едни за други. меѓу нив лежат земји, мориња народи и не ги сврзува ни љубов ни омраза. Ништо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Живеам во мојот свет, богат со илузии и пророштва. Халуцинирам.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Живеам во главен град, би требало да го викам метропола, а сè уште нема метро.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Само глупавите и незнајковците живеат во Рајот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Живее во најдождливиот европски град.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Знам, се ближи денот на глорификација... Живеам во утопија.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Живееме во некоја илузија дека сѐ што е наше не чини.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Така кажува библијата, куранот и сите други религиски книги кои се од несатанистичка природа, живеам во третиот свет, поредок на хаосот. Време на немири.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
- Страдалник сум и осаменик, - тажно рече Водомар. – Живеам во трскиве за да не ми ги гледам маките на Шимшул –град.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Јас дознав дека Шарик, Синдерјушкин и Миша живеат во нашата печка.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Но, во извесна смисла, суштествата кои живеат во реалниот свет мораат да бидат „комплетни”.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Верувам дека никогаш не сте мислеле дека е во право личноста што живее во кула од слонова коска не уважувајќи ја интелигентната и наклонета публика.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Но кога му ја донесоа дома и кога требаше да ги спојат, тој избега од дома и живееше во плевните или во некои напуштени куќи или во камбанаријата на црквата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Иако еден за друг ништо не знаеја (таа живееше во куќарката залепена до зградата која требаше да се сруши по завршувањето на зградата во која имаше добиено стан да се всели, а тој во работничката барака во кругот на зградата).
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ги свитка слушалките, ги стави во чантата и продолжи: „Досегашново негово противставување на болеста може да се спореди со онаа билка што израснува меѓу шини и која постојано живее во страв од возовите што татнат над неа и од ветрот плашејќи се да не ја прекршат или откорнат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Живеејќи во две времиња на Балканот и во Цариград, во османско и во турско, Татко ќе се најде помеѓу два јазика во потрага по еден, помеѓу две азбуки, арапската и латиницата, помеѓу два света на зборови, без утврдени граници помеѓу нив.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Често луѓето ги споделуваа семејните и другите празници, обичаите, навиките, но и надежта за посреќни денови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но тие беа одамна помирени со судбините, нивна единствена грижа беше како да им помогнат на своите потомци да го разберат Балканот и подготвени да живеат во него без омраза.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Навидум имаа иста цел нивните чеда да живеат во подобар свет, во мир и хармонија, но патиштата до целта им беа различни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На чело на овој најголем православен (румелиски, односно ромејски) милет бил патријархот, односно милет-башата, кој живеел во Цариград, во местото Фенер.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во Козар Маало, блиското Пошта Маало и околината, живее во разбирање, пријателство, солидарност, притекување на помош, делење на заедничкиот леб на сиромаштијата на повоените години цел еден мал свет, на стравот од неочекуваните упади на власта: побројните Македонци, Албанци, Турци, Срби, Унгарци, Руси, Грци, Бугари, Хрвати, Французи, Ерменци, Евреи, Власи, Роми и други.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Куќите во маалата биле преку авлиите поврзани со мали капиџици, односно вратички на ѕидот помеѓу две куќи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Мустафа Кемал го смени текот на историјата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Припаѓаа на три вери, беа рисјани (православни и католици) и во голем број преобратени во муслимани, без да бидат тврди во ниту една религија, повеќе од различните вери најмногу ги поврзуваше албанството, стапуваа често во мешани брачни заедници, не познаваа верски судири во историјата, видни дејци, интелектуалци, писатели, живеејќи во туѓина повеќе беа прелеани со клучни вредности кај другите отколку кај своите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко не му го откриваше на Климент Камилски својот крунски аргумент за да се откажат од проектот дека турцизмите, односно османизмите во подалечните времиња, останале како единствените сведоштва за историскиот континуитет на различните народи кои живееле во османскиот дел на Балканот, заемните влијанија меѓу балканските јазици кои придонесоа во создавањето заеднички менталитет олицетворен во балканскиот јазичен сојуз.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Немаше маало кое не продолжуваше да живее во меморијата на луѓето со своите легенди.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И Татко и Камилски, без дополнително да се договорат и да ги сообразат своите истражувања за новите зборови од листата, сега трагаа и по позитивното што можеа да го донесат зборовите со однапред пропишана негативна конотација.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Живееле во тој мал микрокосмос какво што било маалото како во тврдината во која го бранеле својот опстанок со голема меѓусебна толерантност и солидарност во неизвесните времиња на балканската историја.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Османската Империја долго време по својот подем од првите векови продолжи да живее во својот сон на лажна величина во последните векови...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во рамките на Цариградската Патријаршија постоеле и Охридската архиепископија и Пеќската патријаршија, чии верски водачи биле одговорни за православното население во тие епархии.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Не Остана неразјаснета мистеријата кој, всушност, бил Ибн Пајко?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ме научи да гледам со твоите очи, во твоето време... така постојано живеам во твоето... зошто моето одамна го нема...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Нови примери искажуваше, по втор, по трет, по тринаесетти пат ни ја изнесуваше биографијата на заблудениот другар, тој бил ангел, ние сме живееле во голема заблуда, слепци.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се колнам, тоа е единствениот страв што живее во нив, децата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Луѓе мои, се колнам, рацете на татенцето беа слаби, видовме, влезе во него водата, го однесе, не вадејќи го погледот од тоа чудно изделкано дрвце на полуглас, како за себе повтори: - Мајка, па погледна во Кејтен, во сите нас направи нешто што никогаш не можевме да го замислиме, нешто што не ќе може да се раскаже и со најубави зборови во својата целост, вистина, но нешто што мора да постои, што го чува човека од најголемиот мраз, нешто што неискоренливо мора да живее во човекот, во секој човек, го подигна уште еднаш дрвото блиску до своите очи и, со глас што дотогаш не го имавме чуено, изусти: - Зар толку часови по снег, зар толку денови на студ, зар толку страв, - мрмореше Аритон Јаковлески.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сѐ мирисаше на смрт, се чинеше лош дух живее во домот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Подобро на човека да му се поткасне јазикот отколу да живее во заблуда.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Едноставно таквите луѓе се полни со страв, се напрегаат над своите способности, живеат во штрек, од ден на ден стануваат сѐ побездушни, послепи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Не го слушнаа, беа уште по некој свој внатрешен грим, живееја во некој друг свет како малку пред тоа на сцена и не му беше ни чудно ни смешно што оди по нив, несигурен и гладен, со чувство на никаквец.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Живееше во грда, сива двокатница на крај град како жител број 8, во некаков Нојов ковчег пред кој беше голем куп на различни отпадоци (горди Хималаи) и зелена густа бара (Венеција, чао) *
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И, како да се живее во ова време кое остава впечаток на порцеланска насмевка од џиновски плакат на новопечена забарска ординација?
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Пари, статус, патувања, уба гардероба, ќе живејш во голема резиденција, ќе имаш вила на некој грчки остров, ќе се дружиш со богатите...“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Адресата во горниот лев агол беше од брат му Ташку кој живееше во Филаделфија, Пенсилванија.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во себе тивко малку се плашеше дека можеби Петар ја заборавил, дека можеби има нова љубов или можеби веќе не живее во Битола.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Власите во Грција немаа и немат никакви права, не смееја да зборат влашки, да живеат во градовите туку мораа да останваат високо во планинските села, на песните им го менваја тексто во грчки и ги претставуват како нивни да се.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Од 1918 до 1944 живее во Берлин, но често патува низ Европа.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Од 1915 до 1933 живее во Франкфурт на Мајна, каде што под влијание на војната работи на сериите експресивни, алегориски слики (Воскресение, Ноќ) и на критичко-реалистичките графики.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Но, тоа е така, бидејќи овде основната идеја на градот е сведена на следниов интерес: Подобро е да се живее во комфорна градба, отколку во селско дувло.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Маргина 36 171 Затоа треба да се простиме од опсесијата на апсолутната и однапред дадена смисла (приближно онака како што таа сé уште живее во формулата „form follows function”).
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во Париз и Амстердам патува 1903-4 и таму ги студира делата на Гриневалд, Балдунг, Холбајн, Сињорели и Пјеро дела Франческа. Од 1907 до 1914 живее во Берлин.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Така Грците тврдат дека државата Македонија всушност не постои, Бугарите ја признаваат државата, но не и словенските Македонци што живеат во неа (т.е. тие се Бугари што тоа сѐ уште не го сфатиле), а голем дел од Србите сметаат дека сето тоа всушност е само „јужна Србија”, и дека Македонците всушност се Срби изложени на бугарско влијание.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Под тешки услови живее во Амстердам до 1947, а потоа заминува за Њујорк. 1949-50 го слика последниот од деветте завршени триптиси, Аргонаути.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Човечките суштества отсекогаш живеат во некоја форма на општествена констелација - од племиња до соседи, од феудални властелинства до мултинационални царства.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Општо земено, филозофската дијагноза покажува дека плуралитетот со право претставува суштинска одредба на Постмодерната и дека ние денес живееме во преодна фаза.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Три обични чисти памети Слободан Благоевиќ Слободан Благоевиќ е роден 1951 г. во Сараево, а последниве години главно живее во Амстердам.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Дарвиш во мигот ништо не одговори. Отсутно гледаше во светилките кои се палеа на другиот брег, отаде блиската граница.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Југославија, со своите делови кои биле под Османската империја (Србија, Босна и Херцеговина, Црна Гора, Србија, Косово, Македонија), но и под империјата на Австро-Унгарија (Словенија, Хрватска, Војводина), можеби повеќе од било кои делови на Европа и светот, опстануваше во жилава инерција, се метаморфозираше, понекогаш се обновуваа рецидивите на синдромот на јаничаризмот, на невозможните манипулации на монархистичката, републиканската или идеолошко-тоталитарната власт со идентитетот на човекот кој живееше во различна јазична, етничка, верска, идеолошка и друга заедница.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но најчесто се случува луѓето кога ќе се најдат во спиралата на потрага по моќта за владеење, да се однесуваат како суштества кои живеат во илузијата дека нивното присуство во светот станува капитален чин, небаре неопходен за движењето на материјата, рамнотежата на светот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Родното село срамнето со земја, ќе живее само во неговите спомени.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
XV Речиси нема човек кој не заборава дека на овој свет сме дојдени по чиста случајност.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но дотогаш Арафат ќе живее во лажната катарза на остварената мировна илузија...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Народите живееја во еден вид фаталистички конформизам, споделувајќи ги натаму резултатите на утописката конструкција, чиј идеен творец, владетелот Тито, кој исчезна со верувањето дека нема алтернатива за комунизмот, с уште владееше со инерцијата на владетелите-наследници.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таткото на нацијата долго време живееше во својата палата во лажен сојуз со вечноста, меѓу животот кој беше подреден на неговото продолжување во смртта, далеку од верноста кон некаква трансцендентна илузија, туку повеќе свртена кон последните трошки од животот, како да ја доврши својата фараонска пирамида, искачен на нејзиниот врв.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Живеејќи во Картагина, во таа митска татковина на сега заробениот Југурта, стариот Бургиба, како да бев самиот во стапицата на легендата од која требаше да го најдам излезот во реалното време.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Живееше во симфониската тишина која умееше да ја оркестрира во животот, победувајќи ја горчливата осама крај верните таткови книги, наспроти разбеганите чеда, за кои сметаше сѐ уште дека ја беше испратил бог во животот да ги доварди, да ги спасува!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој овде работел дваесет години. Живееше во блиското гратче Ла Гулет.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Неочекувано, задоцнето одговори: - Хероите кои се создаваат во нерамен бој, треба да ја сочуваат храброста за да живеат во лесно непомирливата народна имагинација!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Историјата ќе покаже дека тој ќе долета во својот палестински кафез кој ќе биде будно варден од својот смртен непријател јастребот, израелскиот владетел Ариел Шарон.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И маршалот Тито, во последните години од животот, во едно исповедно интервју, поставувајќи си го отворено прашање дали ќе живее во историјата, ќе рече дека е свесен дека малку животи загрозил за да спаси многу повеќе.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Можеби причината беше немоќта да се создаде новиот идентитет на југословенската федерација на народи и народности врз хармонија на разликите, низ граѓанскиот демократски модел кој фаќаше корен во земјите во кои се урнуваше еднопартискиот систем, а не врз хиерархиска предодреденост на народите, врз потрага на конфедерален излез и други амортизери на монистичката исклучивост, која подоцна ќе мине и во националистичка еуфорија за владеење над своите и другите!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Без Бургиба Картагина умираше повторно пред рамнодушната на нејзините жители.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но за да се раскаже таа сторија требаше да се вратам неколку години наназад, во летото на 1978 година кога за првпат се сретнав со соборецот на Јасер Арафат, големиот палестински поет Махмуд Дарвиш, заедно со неколку палестински поети, во Струга, на бреговите на Охридското Езеро, кое го сметав и за своја конечна татковина...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Арафат и Палестина, како и Тунис и арапските и неврзаните земји, кои продолжија да живеат во мене низ неколку незаборавни пријателства, на кои времето не им може ништо, беа дел на едно минато чии вредности не можеа да влезат во никакви дипломатски вредности, адути, во прилог кон другите.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Имаше во нивната судбина некаква горчина поради релативната отфрленост, како да беа за еднократна или двократна употреба, особено дипломатите по клуч кои живеејќи во довчерашниот сјај на високата мисија сега требаше да се провлекуваат со месеци низ лавиринтот на Министерството, да бидат забележани или да се најдат во некоја нова клуч- комбинација.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ќе заминат да живеат во селото Даир ал Асад. Станува бегалец и во родната земја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Живееше во еден пансион со триесет други девојки („Постојано сред смрдеа на жени! Колку ги мразам жените!“ рече таа попатно), а работеше, како што претпоставуваше тој, на машините за пишување романи во Одделот за проза.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во еден свет во кој секој би работел само неколку часа дневно, би имал доволно храна, би живеел во куќа со бања и со фрижидер, и би поседувал сопствен автомобил или дури и авион, најочигледниот и можеби најважниот вид на нееднаквост, би исчезнал.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стварноста ја сочинуваа застојани градови во распаѓање, низ кои потхранети луѓе шлапкаа во чевли што пропуштаат, живееја во закрпени куќи од деветнаесетиот век кои постојано смрдеа на зелка и на нужник.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ефектот ќе беше сосем ист доколку трите супер држави, наместо да војуваат меѓу себе, се договореа да живеат во траен мир, секоја од нив незагрозувана во своите сопствени граници.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој треба да живее во постојан набој на омраза спрема наворешните непријатели и внатрешните предавници, на триумф поради победите и на самоомаловажување пред моќта и мудроста на Партијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Живееле во големи велелепни куќи со по триесет слуги, се возеле наоколу во автомобили и во запреги со четири коњи, пиеле шампањско, носеле цилиндри...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од 1953 година живее во Битола.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Со такво самозалажување несвесно паѓаш главечки во бездна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Имав впечаток дека Илона постојано живее во тој свет, иако беше со нас, заградена со талпи во светот на Прифатниот центар.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас живеев во самозалажување дека сум слободна, а со такво чувство паѓањето е неизбежна судбина.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас и Илона заеднички, со повремено вклучување и на Деница и Ниротакис Алимакопулос, ја организиравме акцијата “Елитен секс” на јахтата “Зора” на Големото Езеро.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Образование Основно училиште “Стив Наумов”, Битола, 1964 г.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Од 1968 година живее во Скопје.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој почна првин да го отпоздравува: потем погледа во небото и рече колку е убав денот: па го праша за домашните и неговото здравје: па за ова, па за она, па најпосле му влезе во писарската одаја и го праша вистина ли е тој толку близок со мутесарифот Абдула-бег како што зборува чаршијата, и не е лошо да знае и за него, му рече, дека церибашата Осман-ага му е брат од чичко, а дервишот пак Керим, сигурно чул за него, му е асли роден брат, од иста мајка и од ист татко, и тој сега живее во маалата на дервишите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
За тоа зборував и со Методија од Стрелеско, но и со луѓе од Долнец кои сега живееја во онаа населба до градот Б.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Во името на сите свети племиња Се колнам – ова се денови луди Дете мое неродено и неименувано Пред да бидеш каменувано Сакам да знаеш и да не те чуди Оти подобро се живее во блуд Отколку во заблуди! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Во останатиот период од годината никој не живее во селото.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Елена беше разбрала дека Марија, набргу откако се сретнаа и ѝ го претстави вереникот, Германецот, се омажила со него и заминала да живее во странство.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Му даваат на Хелвиг да живее во неа. Сам. Сега, заедно со неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Исто така беше сигурен дека таа никогаш повеќе нема да сака ни да се сретне со нив. А камоли да живее во исто семејство.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да живееја во нејзината земја во овие години, Хелвиг ќе го запознаеше и најмалото дете од роднините. Ќе одеа насекаде на гости.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И со децата со кои се запозна, а кои живееја во околните куќи, брзо се спријатели.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ја доведе да живее во за неа неподносливи услови..
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Откако ги прочита тие написи, Марија не можеше да поверува дека и сега, по повеќе од четири децении од нацистичката војна што ја водела Германија, може да има луѓе што живеат во таква заслепеност.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А ете таа дојде тука, да живее во Германија...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога сѐ беше поинаку. Кога живееја во изобилство...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Луѓето што живееја во градот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Хелвиг е трета генерација што живее во истата куќа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И дека душава не е птица што ќе се пресели да живее во друг предел...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И нас ќе нè ослепи; ќе свикнеме да живееме во темница, ќе заличиме на буфови...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Зашто сè додека не сме имале разум, сме живееле во склад со неа, со нејзините закони и со сè она што живее во неа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од часот кога слушна дека Димостен е в затвор Пелагија живее во неговото одајче.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Бај Шишко живееше во една дрвена барака од задниот дел на економското училиште и оти син му учеше во Битола, една сламарница стоеше празна наспроти неговиот одар.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Веројатно во него имаше и дека сум бил во Автокоманда кај вујче Сотир, братот на мајка кој сам живее во голема одаја на кат во убава зграда, ми рекол дека можам да појдам кај него, ама по тонот сум заклучил дека не сака да се населам кај него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Патем, тресејќи се од студ, брзајќи за да се згреам, сум размислувал дали има и некои други од оние со кои учиме да живеат во вакви услови? и воопшто, ќе издржиме ли, ќе останеме здрави?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мислам дека денес живееме во многу покомплексен медиски свет и толку поедноставените идеи веќе не функционираат, иако и понатаму постојат причини за развој на радикалната медиска критика.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Иако е централна личност на новиот технолошки култ и најголемите zaibatsu-и (корпорации) му нудат баснословни спогодби да работи за нив, повеќе сака да живее во расфрлан бунгалов со својата збирка (преку 100) музички инструменти - од ксилофони до гитари и дувачки инструменти.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Само уште еден тип живее во тој крај.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Со него зборува Луиз Вилсон (Louise Wilson), британската уметничка која во моментов живее во Монтреал, а се занимава со инсталации и перформанси.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Инаку, сестра ми Фелон и зетот Џеф Колби деновиве влегуваат во нов џоинт венчр (отвораат продавница за сапуни и чаеви), а патем од хоби се вселуваат во семејната резиденција на Партизанс Булевард на местото на нашите родители Блејк и Кристл, коишто отсега ќе живеат во новиот апартмент во Карпош Сити.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Јас живеам во фабрика. Фабрика за производство на соништа.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Доколку едниот од партнерите ненадејно почине и не остави тестамент зад себе, другиот партнер нема третман на легален наследник - што на хетеросексуалците им е дозволено доколку живееле во брак.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Доколку едниот партнер не остварува приходи, хомосексуалното домаќинство нема право на намалување на данокот - што на хетеросексуалците им е дозволено доколку живеат во брачна заедница.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Живеам во непосредна близина на зградата во којашто е сниман „Дај Хард“, до булеварот на којшто Шерил Кроу пееше „Ол ај вона ду из хев сам фан“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
А јас пак живеам меѓу милиони мравки што живеат во раскошни згради преполни со изобилство - и онаму каде што такво нешто нема.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Роден е во Њујорк, студирал во Сан Франциско, а живее во Лос Анџелес.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Финтата е во тоа што јас не живеам во никаков град.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Карло е римјанин. Живее во Лос Анџелес со години, мада тој факт слабо се одразува на неговото познавање на англискиот јазик.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Се помирив некако со судбината дека ќе живеам во библиската земја што е колевка на културата, престолнина на многу кралеви и мајка на словенската писменост.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Втората активна занимација е резервирана за оние што живеат во куќи.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Ѓоко и Лиле се среќни сопружници. Живеат во хармоничен брак дваесет и кусур години.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Да не беше патувањето во Солун, во далечната 1917 година, Мајка никогаш не ќе дознаеше колку е голем светот, колку народи живеат во него и колку јазици се зборуваат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Со векови, овде, крај Езерово, рисјани и муслимани живееја во слога и во разбирање!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Долго време живееја во патријахална заедница каде што искажаните зборови можеа да имаат друга смисла, друго сфаќање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Албанија и Македонија (во составот на Југославија) само две години живееја во „братска идила” без граници.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Семејството на Ервехе долго време живеело во Јанина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Продолжуваше да живее во мојата свест, со вкусовите на кашите на сиромаштијата, на потпеченото тесто, извиено во чудесни форми од нејзините вешти прсти.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Таа, со оваа прошетка, видела колку е голем светот и колку многу различни народи живеат во него.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Бог живее во света тишина и во трпеливост.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но, сине, знај, во оваа земја на езерата некогаш луѓето живееја во слога и во разбирање.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Имаш право, таа се роди во свет на разлики, ќе живее во свет на уште поголеми разлики.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Продолжуваше да живее во нас сликата за загубената мода од една далечна италијанска пролет.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Клисарот Нестор живееше во ниската куќичка за правење свеќи што беше залепена до црквата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Луѓето живееја во штама, без светлост навечер и со собран здив.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Инаку, од каде се оние животни што живеат во небесниот рај... Морале да дојдат од земјата...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога се создаде пријатна весела атмосфера, Кметот фрли поглед кон учителот, го задржа на него, потоа ја зеде чашата, им наздрави на полковниците, се чукна и започна разговорот да го врти на проблемот со селото; им рече дека луѓето живеат во немир, во неспокојство, дека нестрпливо чекаат да видат што ќе биде со селото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Јас живеев во крв, јас сонував крв. Не е премногу.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тие, додека живеат во Езерото, се симболи на животот и на опстојувањето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Livres Hébdo” Париз 15 мај 2009 Пјер-Робер Леклерк БАЛКАНСКА САГА ЗА МИГРАЦИИТЕ Патот на јагулата како метафора на егзилот Научници истражувачи специјалисти за Anguillia anguillia и Anguillia rostrata се поделени во мислењето дали јагулата е пелагиски вид кој живее во длабоките мориња или не.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ниту постари жители од тие што живеат во водите на Езерото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ги гледаше за прв пат во животот и трите вида сунѓери, кои живееја во Езерото како вистински реликтни примероци, крај бројните видови членконоги, задржани засекогаш во просторот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, посилно од сè, неговиот спомен продолжи да живее во душите на спасените луѓе од маларија и другите болести.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Книгите продолжија да живеат во нас, како скалила на судбината со никогаш престигнати значења.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Го поведе во својот дом, веднаш поминаа во лабораторијата - работилница, во која Игор Лозински ја создаваше својата единствена музејска колекција на највидните претставници на флората и фауната на Езерото, почнувајќи од невидливите микроорганизми па сѐ до препарираните птици, риби и цицачи кои живееја во Езерото и околу него.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
На никој друг повеќе одошто на Татко не му беше појасно зошто во тоа дисхармонично време, кога војната им се закануваше на луѓето и ја нарушуваше вековната хармонија, Игор Лозински задлабочено се внесуваше во микроживотот на Езерото, трагајќи по милијарди микроорганизми, кои овде со стотици илјади години пред луѓето живееја во постојана хармонија.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Езерото, еден од најстарите резервоари на светот со слатка вода, покрај Бајкалското Езеро и езерото Титикака, може да се смета и за меморија на планетата, за него денес може да се зборува како за „музеј на живи фосили”: не помалку од двесте ендемски фосили живеат во него, меѓу кои и пастрмките летница и белвица, еден вид уникатен полжав, кој се верува дека е стар триесет милиони години, но исто така и сунѓери што не се среќаваат на друго место во светот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Така, едвај облечен, живеел во бу­ре и имал обичај да мас­ту­р­­бира во јавноста за со тоа да го покаже својот пре­­зир спрема цивилизациј­а­та и славење на природата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Фактот дека домашното животно живее во јазикот значи дека тоа е дресирано, пацифизирано на начин што му одговара на човекот.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
За домашните животни е битно да живеат во јазикот, бидејќи не можеме да речеме дека кучињата, на пример, на ист начин се однесуваат и во природата и дома.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Колку повеќе московјаните живеат во теснецот на инфлацијата и приватизацијата и колку поголем е бројот на престапниците и насилниците, претставите на Кулик се дотолку поблиски до театарот на суровоста.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Емигрантот, сега талкач, Кабаков сега живее во Њујорк и познавач е на сите аеродроми.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
На судот животните ги претставувал адвокат кој обично ги бранел нивните дела со тврдења дека тие, како божји суштества, имаат исти права да живеат во одредена средина или да јадат некои билки.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Големиот бунтовник денес живее во потполн комфор во еден од најексклузивните и најскапи делови на Беверли Хилс.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Оттука и уверувањето дека една книжевна визија на Скопје, на Влада Урошевиќ на пример, од книгата Алдебаран, може да биде поскапоцена и од самата стварност: „Овој град сиот живее во миговите на летниот залез.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Мирисот нивни се меша со бојата на божилото што живее во темнината на сонот додека не дојде променливото време на градината да го откорне да го крене над лисјето да го развее.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Живеевме во убавото социјалистичкото време без надостатоци, освен наследените.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури ни со благодетите што им се дадени на билките ние не сме располагале!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А потоа како извинување следеше објаснувањето дека живееме во тешко бурно доба, дека нервите ни се изарчени, а време за починка за жал немаме.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина успеав да ја изнасмеам но и да ја одоброволам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Додека живеев во нашиот град судбината на братучедот Благоја ми се укажуваше на секој чекор.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Понатаму, внимателно таа лева рака забележала дека тие среќници (значи, луѓето) не живеат во очекување на некоја строго одредена доба кога ќе можат да расцутат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И покрај сета бесмртност трошка леб молам ('Лебот се гледа со очи!') еден добар, една добра, едно добро за душа на оној кој ја презира златната средина оној кој се чувствува удобно во сопствената природа и лебди леко, глатко глето клепка врз клепка - лебедова свила по рабовите на смртното случајно жив фанатично осамен благодарение на предрасудите за природното и вештата заблуда дека живее во заедница а не сам, самотен!“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
А потоа Земјаните отидоа да живеат во друга галаксија, за да побегнат од болеста што ни ја донесоа самите, откако го ограбија нашиот свет.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Би можел да обнови некаков вид ограничена цивилизација, таква во која би можеле да живееме во мир.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тогаш се досети една слоница, што живееше во еден соседен кафез.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Пресудувам, - рече судијата и двете мечки да живеат во пештерата оваа зима.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
А потоа, велеше: - Коле, кои луѓе од нашето село живеат во долното мало?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тоа што сама го знаеше и што ѝ имале раскажано други, постари од неа. Тешко се разделувавме од неа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Живнува кога од распуканите планински карпи се откинуваат орлите и кружат во висок лет.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Туку Нумо во Прењес не е сам. Живее во два света.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кире му беше на дофат и сега брзаше да оди да го види.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Покрај тоа што беше вообичаен вид психијатриска единица во општа болница, тука беа здомени околу осумдесет мажи и жени кои го имаа добиено грипот во 1927 (тогаш така се сметаше), а што подоцна се испостави дека е encephalitis lethargica.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Овие заедници немаат никаков друг цврст темел освен определбата на нивните членови да живеат во нив, така што траат онолку долго колку што вниманието на членовите е живо а емоцио­налната определба силна. Во спротивно, тие едноставно исчезнуваат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Каква е тоа демократија, ако луѓето од Африка немаат право да живеат во Европа?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Следните шест месеци, сè додека не можев да ги полагам испитите, работев на замена, полно работно време, со половина плата, како неквалификуван интернист, живеејќи во психијатриското одделение во болницата Стобхил во Глазгов.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Постмодерната често се поврзува со естетичкото. Така Мајк Фитерстоун зборува за естетизацијата на секојдневниот живот, а Дејвид Харвеј ја гледа постмодерната како хегемонија на естетичкото над етичкото.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не ми е толку необично кога ми кажуваат дека баба ѝ на веселата сликарка Рози, која ми ја подари графиката со раздвижените змејови, некогаш се дружела со Блумбериевци и дека Д.Џ. Лоренс во тоа време ѝ се „нафрлувал“, или пак дека Фиона како девојче настапувала низ концертните сали во Европа, за потоа да биде прва виолина во оркестарот на Вангелис; или дека Џорџ Мартин, продуцентот на „Битлси“, кој живее во една од соседните куќи во Колсил, тркна во Лондон за време на прославата на јубилејот на кралицата („џубили“ го префрливме во „живели“) за да диригира на концертот на најголемите британски естрадни ѕвезди; дури и кога Дени ми ги покажува старите мапи на споменатото селце Колсил (со толкава очигледност на минатото) во трпезаријата на Clock House, тоа го примам само како дел од необврзаниот муабет по добрата вечера.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
На книжевната колонија во езерското летувалиште Б., богата со симпозиумски задоволства (полна софра + лежерни разговори + прошетки низ еколошки чиста природа), повторно се гледам со една жена, да ја наречеме Надица, писателка што со децении живее во Париз.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Беа пријатели на моите и живееја во куќата што сè уште постои на денешна Илинденска, тогашна Краљице Марије, во бугарско Царица Јоана.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
На долниот кат имало директен пристап кон собите, преку долги централни ходници што водат од едниот до другиот крај на куќата (иако дотогаш ходниците беа користени во Англија, нивното уредување во Колсилската куќа е нешто ново).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ми заличи на актерка што во филмот носи маска на постар лик.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Кога ги виде, тој многу се израдува и ги покани во својата убава куќа што беше само на еден кат, зашто луѓето ваму не живееја во големокатници како во центарот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Знаете веќе дека Зоки Поки живее во многукатна зграда, во центарот на градот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Ќе живеат во рамница. Во некој град зад Нови Сад.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тој сѐ уште не знаеше каква мустра е тој негов можен зет.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Селото живееше во еден општ вриеж, во едно општо пијанство кога не се знаеше ни кој кога спие, ни кој кога јаде или работи.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И еве сега работам овде како ајван живеејќи во овој град и робувајќи му на пустиот жал кон мајка си”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Откако ги испроба сите птици, и оние што живееја во неговата куќа, и оние што правеа седела по дрвјата или во шеварот и трските, започна да јаде и секакви други тишки што природата ги даваше: полжави, ежови, желки, жаби, лисици, гуштери, полски глувци, гушерици, змии.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Зар овде ќе живееш во оваа темна пештера без светлина?“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
По некој ден се чу дека избегал на карпата крај езерото и тука живеел во една од пештерите.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Полин од мака, од јад, ја напушти куќата и се пресели да живее во Крапиштето - на малото островце обраснато со шевар и трски крај брегот од езерото каде што луѓето фрлаа алишта од умрените луѓе за маѓии, за покус, и каде што во старо време живееле разни чудовишта.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Неа им ја оставам во наследство на сите тишки што живеат во неа. Полин”. ...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
На други пишуваше: ”Оваа птица живее во градината на кралот Фердинанд близу до Виена.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Не правете го ова злосторство... Живеев во вашата земја и видов дека луѓето немаат ваква злосторничка душа...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Така се живее во Стариот Ледарник.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Прави реклами за разни магазини, стоковни куќи, музички куќи, меѓу кои се Тајбер Прес, Колумбија Рекордс, Вог, Гламур, Харперс Базар, И. Милер и Тифани (до 1960).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
1949 Јуни- дипломира. Јули- се сели во Њујорк и го дели апартманот на плоштадот Св. Марко со Филип Перлстајн некои осум месеци.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
„Трите академски идеи кои навистина ме интересираат се: она што мојот учител (говорејќи за Сезан и кубизмот) го нарекуваше „ротирачко гледиште“; сугестијата на Марсел Дишан да се досегне Неможноста на доволно визуелна меморија за меморираниот впечаток да се пренесе од еден на друг сличен предмет; и Леонардовата идеја...дека границата на телото не е ниту дел од зафатеното тело ниту дел од околината на атмосферата“.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
(...) Дали тој живее во истата збрканост и страв во која живееме и ние.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Наизменично живее во Чикаго и Њујорк, работи како дератизатор, бармен и приватен детектив, стапува во контакт со бит-поетите Jack Kerouac и Allen Ginsberg. 4 1946 -49.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Затоа, Недобриот Џо живееше во постојан страв да не му се дигне, па баш заради тоа пенисот сѐ повеќе му скокаше.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бидејќи беше потребно да се направи некоја слика, таа работа ми ја доделија мене.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Потоа живее во апартман на Менхетен Авенијата што го дели со група луѓе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Низ животот, низ годините, душата да ни остане чиста, да ја разбереме тајната на Бог и надежта дека еден ден сите страдања ќе завршат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но човекот како да заборави да ги открива делициозните тајните на срцето, како да е тешка нерешлива апорема и живее во некаква елузија и елегичност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Не научив да живеам во потчинетост, не поради гордоста, јас сум господар и слуга на мојот живот, несакав никој да ги решава проблемите што сама ги создавав и секогаш се справував со работите на потежок начин.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Врши градација на душата која се поматува и се губи во студените, влажни, мувлосани монументални простри на сивото секојдневие во кои се губи изворот на светлината, ткаеж од спомени кои се параат во темнината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Да се живее во единство, да се прифатат и разберат разликите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Телото ќе го исчистите со нагонот на повраќање, секогаш кога пред очи ќе ви се појават слики и кога искри ќе ви ги потресат нервите во мозокот, ќе ви се згрутчува крвта во тромб од помислата дека сте живееле во лага, дека сонот бил лажен, дека сѐ било само илузија.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
„Моралноста” е за оние кои живеат во стегите на лажните вредности, тие се одразот на нашата неморална реалност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Но само така знаев дека тоа сум јас, јас која грешам и ги исправам грешките, јас која простувам, јас која сакам и се обидувам речиси секогаш да ја кажувам вистината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Живееше во сликовница, во приказна со среќен крај, точно на четиринаесеттата страница.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Чекајте малку. Таа прво живееше во една куќа на оној рид, а потоа се пресели во една зграда на четвртиот кат.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Исто така значи да се има пошироко сфаќање за нештата и да си биде во состојба да се сфатат различните аспекти (без разлика колку се оддалечени еден од друг) на некоја реалност, како дел од целината.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Наместо еднонасочни информации со цел да се поттикне потрошувачката, овие билборди се наменети да служат како основа за дискусија за тоа каков вид на општество е посакувано и треба да се создаде од луѓето што живеат во него. greenwash, infiltration and other forms of corporate bullying, ed. Eveline Lubbers, (Melbourne: Scribe Publications, 2003), 174. 139 Oliver Ressler, “Installations, Videos and Projects in Public Space: Alternative Economics, Alternative Societites,” http://www. ressler.at/content/view/88/lang,en_GB/. 110 За уметникот, билбордите претставуваат арени на имагинацијата.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Во голем и видлив фонт, Реслеровите билборди повикуваат на преиспитување на постојните односи на моќ и нудат алтернативи кои би биле „помалку хиерархиски, засновани врз идеите на директна демократија и би вклучувале што е можно повеќе луѓе во процесот на донесување одлуки“ 139.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Затоа што елиминирањето на границите значи бришење не само на нејзините манифестни компоненти, туку и надминување 77 Бидејќи, како што истакнуваат Донан и Вилсон, границите може да послужат како корисни метафори за разбирање на немањето корен на многу популации во денешно време, но тоа не треба да го прикрие фактот дека секој поединец живее во или меѓу границите на национални држави, како и дека тие граници се секогаш повеќе од метафорични.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
- Абдула, Бидун кој живее во ОАЕ37 Насилното повторно исцртување на меѓународните граници (како што стои во познатиот цитат од генерал Даглас Мекартур, „старите граници никогаш не умираат, тие само се прераспределуваат“) е една од главните причини за апатридија.38 Другите причини опфаќаат: 36 Ibid., p. 53. 37 UNHCR/IPU. Nationality and Statelessness: A Handbook for Par- liamentarians. Handbook for parliamentarians no. 11-2005, 18.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Исто така, тоа е начин да се гледаат 221. 72 Elizabeth Grosz, Architecture from the outside: essays on virtual and real space (Cambridge, Mass.: MIT Press, 2001), xviii. 73 Ibid, p. 93. 58 од дистанца нештата на двете страни од границата, или начин да се живее во една култура а истовремено да се остане далечен од неа: „Косата црта, незабележливата линија што го дели A од –A, едниот бинарен поим од неговиот друг е место на исклучената средина, единственото место на преговори меѓу нив, единствениот простор за движење, единствената позиција од која може да се подметне пукнатина или дупка во самодефинираниот поим што воспоставува бинарна привилегија и оттаму во орбитата на самата бинарна структура. (...) Она помеѓу е тоа што ја зајакнува и овозможува транзицијата на другото од бидување друго на едното до сопствено настанување, до реконституирање на друг однос со поинакви услови.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Кога живеете во сиромашниот Трет свет, а преку оградата е олицетворението на Првиот, со сите свои добра, кои нема да можете да си дозволите со вашата минималната плата?
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
5.1. Бордерхак (Borderhack) Што да правите кога сте од погрешната страна на границата?
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Тоа е начин да се биде и внатре и надвор, секогаш со можност за влез или излез.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
- Роберт Фрост, „Поправање на ѕидот“ Според францускиот историчар Фернан Бродел, луѓето сакаат да живеат во ограничен, омеѓен простор.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Порано и баба ѝ и дедо ѝ живееле во таа куќа, но сега тие живееле со другите внуци.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Братучед ми живее во Тулуз.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја загадуваат оние што живеат во нејзината близина, а потоа имаат лице да се жалат на смрдеата и грозниот изглед.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Живеам во населбата Карпош и учам во ОУ „Јан Амос Коменски“.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Наставнику, ние веќе се запознавме - Влатко живее во нашата зграда, во нашиот влез!“ тоа Нина објаснуваше возбудено.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Граѓаните кои живеат во оваа улица резигнирано истакнуваат дека таквата состојба е резултат на индиферентниот однос на ЈП „Комуналец“ кое на овој дел од градот не врши редовно собирање на сметот од индивидуалните станбени згради, а нема поставено ни контејнери.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Да сме здрави, да живееме во мир, да живееме сложно!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Имаме само еден дедо - ама тој живее во Битола и ретко се гледаме.“ „Ова е Теми - Темјана.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Сите го сакаме Езерото, си го сакаме Дрим - сакаме да живееме во чиста, убава и здрава средина!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
“ „Не, не знаев, нормално живеев во градот со чиста средина и така го прифаќав без да размислам.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Некои реони се толку многу загадени, што идните генерации ќе мора да ги трпат последиците од загадувањата, да живеат во градот што не може нормално да функционира и се задушува во сопствените еколошки проблеми.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Фали село - живеј в град!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Макар што и натаму не се откриваше во нашата преписка, остануваше за мене енигмата која е, како изгледа, која и е професијата, таа и натаму понираше во длабината на моите балкански мигови, во неизвесностите што ги живеев во балканската реалност.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Бев восхитен од оваа поддршка на моите читатели, од нивната солидарност, со кои најмногу ме поврзуваше вистината на моето пишување, живеејќи во различни светови.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Таа живее во мене со времето што ми го посвети, а јас доцна, по пет години, откако таа стави неочекувано крај на нашата преписка, дури во оваа книга, започнав вистински да го разбирам нејзиното некогашно толку силно присуство.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Меѓу другото, во емисијата се претставуваа и млади жени во празнични носии, чудесни уметнички творби.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Можеби тоа можеше и да се претчувствува неодредено во последно време.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Каква што е помислата на секој читател, претпоставувам да му пишува на авторот и јас посакував да им пишувам на некои автори, но тоа никогаш не го направив; јас бев пречувствителна на фактот дека Господин или Госпоѓа Х живеејќи на одредена адреса не можела да биде истата личност како онаа која живее во своите книги.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Токму во овие околности, минатото лето, еден напис во Телерама (од кој ви испраќам една копија во случај да не сте во тек) ми овозможи да откријам дека преведувачот на Времето на козите и на Татковите книги е сегашниот амбасадор на Франција во Албанија, господинот Патрик Крисман.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Дедо искуси во животот време од Отоманското Царство, од Балканските војни, но и дел од времето на Големата војна, додека на татко ми му остануваше да живее во дел од Големата војна, па Втората светска војна, времето на фашизмот и на комунизмот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
А во XI век немало ништо. Ништо! Само темница и луѓе што живееле во земја како црви.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Вие сте осудени да живеете во состојба на пропаѓање.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МАТЕЈ: Трговец. Живее во странство. БОРИС: Милионер. Знаев.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
МИХАЈЛО: Ние живееме во конаците. Дојди вечер да спиеш кај нас.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
АНДРЕЈА: Ние живееме во Вардарска Бановина. Зборуваме Вардарско Бановски.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Вие живеете во конаците на манастирот Света Богородица. Добро го знаете.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Не праќаат редовно плати. Прави кој што сака. Карма – каша. Губиме војни. Живеам во меана.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
САРА: Како се живее во Дебар Маало?
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Така, во весникот „Њу рипаблик“, од 21 април 1941 година, се појавил коментар, во кој биле изнесени основните карактеристики на народите што живеат во Кралството Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во коментарот се потенцира дека Македонците „формираат малцинство од околу 750 000, зборуваат словенски дијалект, којшто е нешто меѓу српскиот и бугарскиот, и живеат во делот на Југославија каде што се водеа жестоки борби во сегашниот блиц-криг.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Осврнувајќи се на националноослободителните борби на македонскиот народ, тој посебно се задржува на перспективите на Македонија по ослободувањето, бидејќи тогаш „македонскиот патриотизам го достигнал својот врв“, што предизвикало „големи тешкотии за миротворците“, бидејќи „од два и пол милиони Македонци, само еден милион живеат во границите на југословенска Македонија“, а остатокот „сѐ уште се наоѓа под грчка и бугарска управа“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Според неговите согледувања, од тогашното расположение меѓу политичките кругови во Бугарија, „четириаголникот Горна Џумаја-Разлог-Неврокоп-Петрич ќе биде дел од македонската држава“, додека проблемот со грчката граница, како што забележува М Вестерн, е многу чувствителен, и покрај тоа што никој не можел да го оспорува фактот дека зоната меѓу Лерин и Солун е „населена со Македонци, кои малку се разликуваат од нивните роднини северно од границата“, а „Солун е природно пристаниште на областа“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Формирањето на македонската национална држава би можело да се реализира единствено со обединување на сите Македонци (кои живеат во Југославија, Грција и во Бугарија) во една единица, која би била дел од југословенската федерација.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Покрај основните белези на Србите, Хрватите и Словенците, биле дадени и основните карактеристики на Македонците, како посебен народ.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
ВОВЕД Во периодот од Виенската конференција од 1815 година* па сѐ до 1989 година (паѓањето на Берлинскиот ѕид) светот, особено Европа, живеел во три политички системи креирани од големите сили.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Тие настојуваат да добијат автономија од Србија и многу години ѝ беа непријатели на новата југословенска држава“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Вклучувањето на Македонија во Југославија е оправдано поради следните причини: 1.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Така де, деца кои ќе живеат во тие ваши куќи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како што колената не ги снемува, како што корените корен раѓаат, како што сојот не умира, така и лошото живее во клетвата народна што постојано се пренесува низ дамарите во народното паметење и како поука и како предупредување... ќе не колне нас народот, ќе нѐ колне...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Светот во кој досега се движев е без вера, но не и луѓето кои живеат во него и требаше да ја сретнам твојата мајка за да сфатам и да се уверам дека има луѓе кои знаат да веруваат и да се надеваат во продуховеноста на денот, ослободени од демоните.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Водеа мирен семеен живот, без некои посебни турбуленции и се гледаше дека живеат во мир и хармонија.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Дали некој од семејството сеуште живее во истиот стан и на истата адреса”?
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Незнам што правеше тој ова време, но за себе знам дека ако во Парис живеев во моментот и за моментот со Оливие, сега живеев од сеќавањата за деновите поминати со него.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Има две ќерки и еден син. Живеат во Бордо.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ако уметниците денес лесно се категоризираат според нивното медиско претставување, Жилберт&Џорџ во Европа и Америка би биле протолкувани како Британски мајстори, а во Британија како забележителни ексцентрици кои во себе кријат многубројни опасни склоности.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Јас не бев “Советска” фигура. okno.mk | Margina #10 [1995] 115
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Моја идеја е дека треба да постапуваме така како сите да завршиле училиште и живеат во светот и скокаат во него и на тој начин го создаваат.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Кратки биографски цртички: магистер Кракатау: генијален сликар и вулгарен политички полемичар; едното крило му е малку подгорено па затоа последниве стотина години гравитира кон пингвинска еманација (се дружел како со Бодлер така и со неговиот албатрос; како со Флобер така и со неговиот папагал); феноменален познавач на историјата на сликање на животни; пријателите ги бира според степенот на птицоликост што го поседуваат (П. Вулкански, на пример, 31,3 % од него е клун; остатокот е од вулканско потекло; в. го автобиографското дело Кракатау и Попокатепетл загубени во лавиринтот); магистер Кракатау инаку е еден од најфанатичните заговорници нашата безимена земја да го добие името Маусдонија; зиме живее во оставените штрковски гнезда во Скопје, лете заминува за Келн, кадешто глуми во филмови со препарирани животни; неоженет. доктор Каљостро: неговиот вистински психолошки профил е тотална мистерија иако неколку пати бил на опсежни психолошки испитувања; Апстрактниот Скарфејс и Снежниот Принц се само некои од неговите прекари; за разлика од мг.Кракатау, мг.Каљостро гравитира кон минус, кон мраз.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Иља Кабаков е роден во Дњепропетровск, Украина, 1933 год. Живее во Њујорк.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И. К.: Јас бев едноставно човек кој живее во Советскиот Сојуз.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Оној кој јаде сам е мртов (но, не и оној кој пие, зошто?) Зошто луѓето живеат во Њујорк?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Во Њујорк вртежот на градот е толку силен, центрифугалната сила локва, што е натчовечки и да се помисли да се живее во пар, да се дели животот со некој.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Но парадоксот е во тоа што дури и кога живеев во Советскиот Сојуз, се чувствував како некој раскажувач на приказни, па така ништо во суштина не се промени.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Не се обидуваме да го одразиме општеството, се обидуваме да создадеме ново. Adrian Dannatt е радовен соработник во Flash Art. Gillbert е роден во Италија, во 1943 год.; George е роден во Англија, во 1942 год.; обајцата живеат во Лондон.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Важни принципи кои се однесуваат на приватноста во околината се идентични за ментално болните кои живеат во болница и т.н. нормални луѓе кои живеат во предградијата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Не беа единствените. Живееја во неизвесност.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Покрај Марија и мене, во групата беа Кармен Кријадо, уредничка во издавачката куќа Алијанса добра пријателка на Борхес и Марија, Жан Пјер Верне, француски научник кој блиско соработуваше со Борхес на подготовките за француското издание на неговите собрани дела во „Плеада“ кај Галимар, и Ектор Бјанчиоти, Аргентинец кој живее во Париз и работи за Галимар.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Еден ден заедно на Пленпале да ѝ помогнеме на Марија да го избере местото за Борхесовиот гроб.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
До 2008 г. повеќето луѓе што живеат во постиндустрискиот хабитус ќе поминуваат „прикопчани“ на инфо-световите од другата страна на екраните, исто толку време колку што поминуваат во материјалните светови.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како шивачка бев катастрофална, не можев да сошијам ни еден прав шев.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Самотија во своето најдобро издание.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Марија се двоумеше сѐ додека не го виде последното место, под едно прекрасно зрело дрво на тиса, која на француски се нарекува иф, и тоа само неколку метри од мошне скромниот гроб за кој се покажа дека е гроб на Жан Калвин.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На крајот на Неуроромансер, целата Матрица е сензитивна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес и Марија и се преселија во тој извонреден стан, но само три дена пред неговата смрт.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мислам дека оваа книга е многу поубава од она што се случува.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа живее во Флагстаф, Аризона и предава во Универзитетот на Северна Аризона.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Имаше неколку званични делегации од Шпанија и Аргентина, неколку локални академици, шепа Аргентинци што живеат во Швајцарија, и десетици новинари, фотографи и сниматели кои го демнеа секое парченце од вест. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 220
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ми рече дека токму треба да потпише уговор за изнајмување на еден стан во таа зграда. живееја во оној удобен хотел откако се дојдени во женева, речиси шест месеци порано, и брзаа да се преселат на некое место кое повеќе ќе личи на дом.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мелоди Самнер е родена 1951 г. во Тексас. Денес живее во Калифорнија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Заврши живеејќи во Тарзана, Калифорнија. ТЛ: Ти ќе завршиш живеејќи во вселенска колонија наречена Неуроромансер. ВГ: Тоа би било ОК.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Живееше во Кротон, во приземјето на една реставрирана викторијанска куќа, половина милја од станицата Хармон, од каде секое утро фаќаше воз за Менхетн одејќи на својата работа, уредник во Антропологија денес.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Прошетавме низ градот и тргнавме кон Колежот на жан Калвин, кадешто Борхес одел на училиште помеѓу 1914 и 1919-та, додека семејството му живеело во женева.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Еден вид халуцинација...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
--- На деветнаесет години се вработив во една фабрика за фармерки, и таму останав три дена.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа беше одушевена по повод таа преселба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не ја испушташе таа работа веќе шест години, откако го заврши Барнард (дипломирала реторика и странски култури), и работата совршено одговараше на нејзиниот темперамент.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не мислам дека нѐ чека тој вид на иднина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За дваесет години ќе минуваме седум часови дневно активно навигирајќи, истражувајќи, колонизирајќи, експлоатирајќи ги дигиталните океани и континенти.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Џон Апдајк го завршува својот есеј „Писателот како библиотекар“ со следното размислување: „Со Борхес, ние се преместуваме од онаа страна на психологијата, од онаа страна на човечкото, и се соочуваме, во неговото дело, со еден атомизиран и празен свет.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Највидливо присуство беше потполното отсуство на семејството, личните пријатели и другите писатели.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Приказната што ја прочитавте е земена од нејзината прва книга раскази Времето е сега (The time is Now), објавена 1985-та. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 202
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
После неколку години се вработив како професор по литература во Универзитетот на Северна Аризона и за време на првиот семестар таму ја напишав првата верзија на “Каде што работам”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
БОРХЕС БОРХЕС, ПОТСЕТНИК Големиот аргентински и светски писател Хорхе Луис Борхес е роден на 24 август 1899 во Буенос Аирес. 1986-1996 Margina #32-33 [1996] | okno.mk 203
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Еден од ликовите има девојка што живее во понтонски град, гранка на Редондо.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Антрополозите- истражувачи коишто живеат на реката Дањак на Борнео или меѓу Курдите во Курдистан ѝ праќаа груби и граматички збркани извештаи за своите согледувања, а таа тогаш брзо ги прилагодуваше за популарна употреба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ни беа покажани неколку слободни места во различни делови на малите гробишта.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нејзината проза се појавувала во многу авангардни списанија, весници и антологии, вклучувајќи ја тука и антологијата на Ричард Костеланц, Десето Собирање (Tenth Assembling).
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А сите луѓе, сите сакаат да им биде убаво, да бидат среќни, да живеат во еден убав, спокоен свет.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Да се срами човек што живее во ваков нечист град!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Грдо е, ќе се согласите со мене, што денес луѓе кои живеат во иста зграда, во ист влез, на ист кат, не се познаваат, не се поздравуваат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
А пак за она што ни е заедничко и ни служи на сите нас што живееме во една зграда, во една населба, во еден град, во една земја, уште помалку водиме грижа!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Вера и Жана не беа меѓу нив, зашто едната живее во Ниш, а другата во Белград.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Разбравте!!! - згрме со толку силен глас, што ми се причини дека ќе ги исплаши не само Јово, Јовка, и ќерка им Сандра, комшиите од катот над нас, туку и Велика, Никола и нивните деца Влатко и Елена, кои живеат во мансардата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Крај нас минуваше чичко Ѓорѓи, комшијата кој живее во станот наспроти нашиот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Тие се „домци“, - му објаснив - живеат во онаа зграда што ја нарекуваат Дом, во близина на градинката на Бреза.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- ја прашав, зашто таа живее во истата куќа и секој ден е со него.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тие живеат во истата улица, три-четири куќи подолу и јас обожавам да им одам на гости, зашто многу ги сакам и зашто дедо Роман секогаш има во фрижидерот резервни чоколатчиња „Животинско царство“ и сокчиња, во секое време подготвен за детска посета.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Особено офицерката на капетанот Миливоје кој живееше во маалото.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо Бранов од Битола Битола веќе не беше Битола што авторот ја знаеше од времето на своите ученички денови кога тој живееше во Чифте-фурне каде што младоста му ја користеше една средовечна госпоѓа што не поднесуваше да спие во ист кревет со својот сопруг и кога градот имаше само нешто повеќе од триесет илјади жители.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Според кажувањето на некој негов сосед, тој Брзакот живеел во некој чикмак на Дрвен пазар.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Зар не го знаеш чичко Атанас на баба Вета? И тие живееја во големата егејска зграда!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
_____ ∗ Татко му на Атанас има идеја да не се помрднуваат од кујничето, начул дека станот е таксан на некој кој живеел во долгите двокатни куќи, па се надева дека ќе им го отстапи собичето во кое живеат.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дури не ни живее со нив - Борис, Божана и Зоја, а и Кире, неговиот најмал брат, живеат во другиот влез од зградата, а тој, под калето, во незавршената градба наречена Фестивална.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И еден друг човек се разбуди во мене, вели, некој кого не сум го знаела дотогаш, а постојано живеел во мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште од почетокот мојата желба да живеам во Скопје беше преголема.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Имав дечко со кого живеев во стан, ме запишаа на факултет кој го платија неговите родители само за да учиме заедно, така што беше на повидок да ме вработат на многу фина работа за која сонуваа повеќето битолчанки и со која плата ќе живеев убаво и ќе си го плаќав факултетот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Голем број од нив ги оставал неплатени, поради што велеше дека му е срам да се врати да живее во Скопје.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Партнерот со кој што ја водел модната агенција и секако бившата девојка со која седум месеци живеел во тој стан.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се покажа дека тоа била една од моите другарки со која многу се дружев додека живеев во Кочани.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Треба да се забележи дека Наум живеел во истиот дом заедно со Марко и со неговиот брат Христо!
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Оценките варирале меѓу 35 - цифра дадена од страна на валијата, и повеќе од 300, што треба да се земе за точна доколку би им се верувало на повеќемина Европејци, главно Германци и Австријци што живееле во западните делови на градот, каде што живеело егзархиското население.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Нанчо бил син на Калчо, трговец од Ресен што живеел во Цариград.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Цветко бил од Ресен, долго живеел во Бугарија и бил доста болен.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во 1897 година во Солун дошол велешанецот Јордан Шурков, кој извесно време живеел во Пловдив, каде што се запознал и ги прифатил социјалистичките погледи.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Гоце бил од Кукуш, но со семејството живеел во Солун.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- А зошто преѓеска, кога бев заробена, не ми рече дека имаш бунар и дека ќе живеам во него како царица? - рече рибата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Замина да живее во Алма Ата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Светската јавност со нетрпение го очекува враќањето на Каприција во цивилизацијата и во светот на филмот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Им нема крај на нашите животи, само бескрајно менување.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Пред самиот влез, како под команда, истовремено се расплакавме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Најмногу сакаат да летаат врз крилцата на светулките и секогаш кога во Маврово ќе видиш светулка, да знаеш дека таа носи по еден трол врз своите плеќи.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Филмот до ден-денешен не е завршен, а тие двајцата оттогаш живеат во Африка, откако купија една огромна фарма во Кенија!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Поблиску до мене одошто до тебе! – се насмеа Игбал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа беше мала лани, кога прв пат Тета ја однесе во Маврово, и ништо не паметеше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми еднаш ме праша кој знак во хороскоп е Мила и јас тогаш не знаев да ѝ одговорам, но отпосле дознав дека е Риба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Еднаш ќе биде човек, потоа може да живее во вид на дрво, или цвет, или животно, или птица, или по смртта повторно да се роди како друг човек.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Иако знам дека од пред половина година мојата Миру, моето мало Огледалце е можеби птица, можеби цвет, а можеби дури и ѕвезда, многу сум тажен што не е со мене и многу ми недостига.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Едно време Дена фати на секои пет минути да прашува кога ќе стигнеме во тоа наше Маврово, па што има таму, па како е таму, па зошто е, па кој живее во таа наша куќа кога нас нè нема, и сè некои такви досадни прашања, на кои никој не ѝ обрнуваше внимание, па сите одговори ги очекуваше од мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Најпрво ја допративме Марија, која не живее во наше маало, туку малку подалеку од нашите згради, а потоа трите, Снеже, Мила и јас – дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа многу се интересираше за тие нешта кога беше во Индија и изрази голема желба да го запознае татко ми, кој живее во Кашмир, за да чуе од него како тој размислува на таа тема.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Е, па, тролови се многу мали шумски џуџиња кои живеат во чашките од ливадските цвеќиња, дење спијат, а ноќе излегуваат и се движат низ шумата и гајле си немаат од темнината.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мила живее во некој свој посебен свет, тивка и незабележлива.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)