Но само како лута резерва – се расприкажал мојот млад пријател а јас навистина не знам каде завршуваат неговите сериозни размисли а каде почнува импровизацијата.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Со тие зборови завршуваше неговото единствено писмо. Не раскажуваше никогаш за настани што се врзани за него, за неговиот живот, туку за луѓешто минале низ просторот и времето или, доколку останел, веќе се безначајни и непознати.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)