Затоа Барикади(те) не се подигнуваат skata politika i kultura, e според некој однапред зададен идеолошки izraz na istoriska nezrelost i simptom na konstituciska план, ниту пак а приори ги признаваат веќе slabost na makedonskoto воспоставените демаркации: ние-тие во етничка op{testvo. смисла, власт-опозиција, тоталитаристи- Ve}e ne postoi edna edin демократи, југоносталгичари-националисти, stvena fundamentalna левичари-десничари, фини граѓани-Херцеговци, protivre~nost koja vo sebe gi нормални-луди, културни-примитивни, sosredoto~uva site op{tes западњаци-балканци, политика-култура итн. tveni sprotivnosti. Kako Овие антагонизми, околу кои денес во Хрватска {to ve}e ne postoi ni edin толку наивно се структуира еден квазиполитички stven politi~ki prostor дискурс, Барикади ги прикажуваат во нивната vnatre koj e mo`no da se postigne razre{uvawe na конформистичка функција, како лага којашто sprotivnostite. општеството ја произведува поради самото себе за да не мора да се соочи со сопствената стварност, со одговорноста за таа стварност и нужноста од коренити промени.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)