Не бегајќи од конкретното и секојдневното, а напротив, впуштајќи се смело во искажувањето на она што бездруго треба да се рече, за да му се затре семето, за да не се повтори, Чинго ја зацртува својата социолошка линија антиапологетски, во највисока мера критично, непомирливо, бескомпромисно.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
А веќе за со готови пари да купат ни збор не стануваше, бидејќи новите бегови им го затреа семето на парите во Мариово.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)