А од таа дефиниција, се чини, денес сме подалеку од било кога. извор: Ривал бр.2-3-4,1992г. подготовка и превод: Игор Ангелков Margina #19-20 [1995] | okno.mk 131 Емил Сиоран, 1911-1995 132 Margina #19-20 [1995] | okno.mk Кога станува збор за Сиоран, секогаш се земаат двата фасцинантни лика, двете комплементарни личности на овој голем писател: романскиот Чоран, роден на 8. април 1911. во трансилваниското село Рашинари, кај Сибиу, авторот на шест книги на мајчиниот јазик; и францускиот Сиоран, светиот монструм, кому, при крајот на животот, како што велат, самиот Господ сé почесто му ја барал автобиографијата на увид.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Со Робинзон зедовме два буздогани и фативме еден смрдеж во Армани зајачко срце се уплаши ко пизда му см‘кнавме гаќи од страв цел се исрал
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Зедов два жара, го подзасеков апежот со ножето, ги боцнав жаровите во двете дупчиња.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Бојан го грабна стомнето што го беше донел од колибата, а Денко ги зеде двата термоса што археолозите секогаш ги носеа со себе, па се стрчаа по патеката што се спушташе кон стубелот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Дали ќе ги земе двата златника пришиени во платно што сака да му ги подаде роднината? („Таа ми ги подаваше златниците, но во нејзините очи читав: Не земај ги!”).
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Видов-невидов, ги зедов двата празни зембили и појдов кон нашата куќа крај Езерото.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)