Кадијата седна со скрстени нозе на меката постела и ги зеде двете кадани што беа до него, таа што му висеше на вратот и онаа што му ја бушавеше косата, и ги кладе на своите колена и како деца почна да ги лула, а кон другите извика: – Фатиме, Халиле, Ремзие, Мерсиме, Атиџе, Мамуре, харфата и дајрињата.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
- Прост човек, селанец. Мислел дека од меѓата сум му зел две бразди.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ќе земам две канти бензин, ќе вивне сѐ до небо.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Земав две книги, ги сокрив во полата од капутот, божем ќе ги продавам!
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)