А се плашевме, со нашите детски глави, ако го спомнуваме често името, дека прва ќе ја земат и ќе ја убијат нашата Сталинка.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Се разбира, намерата им беше да одат кон паркот, кај козите, да ги втасаат и да ги поминат колоните војници и полицајци, да му кажат на Чанга, па да ги земат и нашите кози.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Ми тргна арно животот. Ми се родија три ќерки и по нив синовите Санде и Павле. Зедов и едно посвојче, Григур.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Подоцна го дознавме тоа и дознавме колку многу нуди светот, колку ги полни очите блесокот на градовите, а колку малку можевме да земеме и да понесеме.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Го гледав со очакарени очи. Гневен, а немоќен, бидејќи не можеше сосила да ме земе и да ме черечи.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Саве пипа по таблата, установува која фигура му е земена и вели ладно:
- А, баш ми е гајле, си ми го зел топот, еве има друг топ надвор, ќе го наместам него.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Само, смета дека општеството би требало да се заштити од него.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Сценариото веќе беше напишано, и јас едноставно го земав и го снимив.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Коле се свртува и со цврсти стапки го пречекува: - Учителе, од името на сите, ве молам да нѐ земете и нас.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Рекоа дека Италијанците ќе го земеле и училиштево. Визбата ќе ја правеле затвор.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
— Ќе најдиме чарето, ќе најдиме. Јас водам овдеки овчари за мерак.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Е, е! Лели дојде сам, да не бараме тебе, ќе земиме и тебе на бајрам. Ќе дојдиш, нели?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Паларијата му падна наземи. Мајка ја зеде и ја истресе со раката.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Сѐ за тоа мислам и постојано се прашувам самиот: аџамија ли сум, пијаница ли сум, во што ми е грешката, та што не ми даваш изан, да го земам и јас мајсторското писмо?...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ќе дојде мајка му, ќе го земе и ќе го внесе дома.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Земи и запали еден оган, и викни десет зографи да го нацртаат: та нели секој од нив поинаку ќе ги обои пламењата, поинаква форма ќе им даде и поинаква големина?
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И кога виде Писмородецот, крај мене застанат, дека во буквата сум гледал, се вцрви и тој (Боже, дали и нему таа буква на блудна девојка му личеше, на блудница Вавилонска што те довикува меѓу нозете свои?), светна со окото мрежесто, па зеде и со својот калем ја покри убавината соблазнителна со мастило црно, невидлива ја направи.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Отец Стефан истапи чекор понапред, погледна во Филозофот со нескриен жар во очите, оти жеден беше за слава и пофалба, па прослови: „Ноќта откако логотетот ми издаде заповед и замина на спиење, јас влегов во храмот; калем зедов и книга, и црвило, и до полноќ се обидував да смислам писмо ново, букви подобни за владетелот наш.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Ќе го земам и ќе го засолнам во некој дом.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Ја отвори едната дланка и ми подаде сребрен прстен со голем зелен камен.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Сипаничавиот Јован-Стојче Столетников ја барал во својот појас секирата и не можел да ја најде.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Викал: - Сакате да нѐ измамите, да ни ги земете и парите и двоколките.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ми рече да го земам и да ја зарадувам невестата кога утре ќе се женам.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
ЛУКОВ: Добро. Не заборавете да земете и клуч со себе. И... не задржувајте се долго.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Го зема и почнува да го разгледува.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
НЕДА: (Првин се плаши да го земе, потоа го зема и почнува да го чита.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
ЛУКОВ: (Го зема и го чита.) МЕТОДИ: Му го извлеков од пазува.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
И сега тоа старче си имаше и нова куќа, како и сите други бригадири, како сите братучеди и чичковци на Претседателот, а во секоја соба и тоа имаше по еден персиски килим, по еден од оние, што ги ткаеја девојките од нивното село во текстилната бригада на Задругата, никаде непрокнижен, напросто земен и однесен.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Кажувај од кого нешто си зела и си го дала на мајка ми. Ти си одлепила сто насто.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
- Господе, море исчукан еден! Ракијава ти го земала и умот.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
А мангупот ѝ беше зел и мерка, па и алиштенца од мајка ми ѝ подаруваше за да ја поткупи, а таа одбиваше да доаѓа зашто почнал и да ја штипка и да ја срамоти, а тој само ја „мувал“ - така ми рече кога го искарав.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Да му речам на Луис Марија: „Да се земеме и да ме однесеш во Будимпешта, на еден мост каде што има снег и некој“.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Веќе три дни не ми доаѓа ништо од далечината.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Тој ја зема и ја држи в рака.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Еден од нив ме зеде и ми ја соблече облеката што можеше лесно да се соблече, другите делови од облеката со нож ги распара и ги расфрли околу масата. Бев гола како од мајка родена.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Ги полневме своите малечки грстови вода. Ги вовлекувавме длабоко в земи и те поевме.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Булињата стасаа. Митра кладе подница да се гори, а Доста го зеде кошот да го наполни слама, но Илко не ѝ го даде — да не си го начичка кистот плева, аљти сам зеде и го наполни.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Санким сега ти е севте. Шо зимаше за нашите, ќе земиш и за воа, и воа е наше.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Добро, да земеме и тоа дека таа не го исклучува протоколот, но во него стои до манастирот, а не стои: заклучно со манастирот... - рече Англичанецот.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Прилужникот Геро ги зеде и ги поведе кон настрешницата од дрварникот.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Му пристапија на коњчето, му го сметнаа самарчето, го зедоа и тргнаа низ коријата...
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Словенска антитеза
Дали ветер се дигна над морето под небото
дали птиците се вратија и топлите времиња
дали јазикот се поднови и смислата
или миговните богови збор зедоа и загинаа
та преметите, луѓето и соништата безобѕирни
просторот и горчината ги размножија
и душата ми ја изнесоа на отворено
како разговор во акропол
да не смее да биде сама
а да сака?!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Можеби оваа ноќ токму него ќе го земе и ќе го однесе во неврат.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Каков човек беше тој Турчин! Гранатите наоколу фрчат а тој шекерчиња зел и ни ги носи нам, на децата, за да нѐ облажи.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
НАЦА: (Влегува со елекот.) Еве ти го елекот, чорбаџи Томче.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
СПИРО: Тоа ти е сеедно: да не си го заборавил елекот, би го зел и саатот, а да си се сетил да го земеш саатот, би го зел и елекот.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Студена зима, ноќи празни, сама од себе ја кријам болката, ти го крадам сонот, го шепотам твоето име, ти ги допирам усните, нежно со прстите поминувам низ твојата коса, долго гледам во твоите очи, а во нив моите нежни години.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Зар сѐ уште имам снага да сакам, како кербер го чуваш моето срце, сѐ ми зема и тоа што ми го даде, едно лето и две зими.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Утро да ја земеш и речи ѝ како да ја водиш на теферич, и отведи ја у планината да ја убиеш.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Затоа веднаш ќе ја земете и ќе ја затворите долу во зимниците ќе ѝ оставите сенце да има што да јаде и колку што можете побрзо ќе си разотидете по домовите.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Таа може в заби да ме земе и кај сака да ме однесе.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Дојде џип да ме земе и сега пак ќе се делам со детево.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сѐ почна на свадбата моја, вели, мажот ми го зедоа од венчавка, од пред олтар, вели, после ги зедоа и браќата негови и таткото нивни.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Карољ веднаш ме зеде и ме легна.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се отпуштив сосема, за да може креветот полесно да ме земе и одлетав, или потонав, не сум сигурна.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)