Но феминист(к)ите кои (како Мек Кинон) ја сметаат философијата како нешто што треба да се земе или остави онака како што случајот бара, попрво одошто како моќен и неопходен сојузник, ќе ги најдат во прагматизмот истите антилогоцентрични учења што ги пронајдоа во Ниче, Фуко и Дерида.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Пошто од селаните билките, печурките и боровинките ги откупуваа селските задруги, на Сврделот не му беше тешко работите да ги нареди така што стоката тие да не ја дават на некој друг додека прво не се допрашаат од него дали тој сака да ја земе или не.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Попусти се твоите нестварни манипулации Попусто се браниш, попусто се опираш Бидејќи животот нужно те злоставил Велејќи ти: земи или остави! 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Токму тука Ахил ја изнесува намерата да одбие каков и да е материјален надомест за општественото унижување и за емоционалната штета што ја истрпил од Агамемнон.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Приговарајќи дека Ахил е „тврд“, Ајант изнесува радикален аргумент што го признава несразмерното растојание во општествениот живот меѓу она што го чувствуваме и она што можеме да го сториме во врска со тоа.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Таа несразмерност, укажува, е истовремено и последица на човечката смртност и генеративен извор на симболичните општествени норми чие обештетувачко фунционирање ги дава единствените средства за премостување (но не и за затворање) на јазот помеѓу човечкиот субјективитет и човечката општественост:
… и од убиецот зар на братот ќе земе
или за своето дете убиено откуп си прима;
та си останува оној, што отплатил многу, во градот,
овој пак срцето своје и гордиот дух ќе го смири,
кога ќе добие откуп; а бозите в градите тебе
лош и непомирлив дух ти ставиле...
(Хомер, Илијада 9. 633-637; прев.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Михаил Д.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Осветли го патот кон слободата, земи или остави, е нејзиното име.
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)
Стотици години бевме на таа наша земја крај Езерото, а сепак останавме туѓинци, размислуваше, небаре наоѓајќи утеха во една мисла од Кабалата која ја прелистуваше во миговите кога се двоумеше дали да ја земе или не.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)